Ο Σέφικ Ιμπραΐμοβιτς συνήθιζε να πνίγει τον πόνο του με αυτές. Μισούσε κάθε δευτερόλεπτο από την δουλειά του οδοκαθαριστή. Ηχητική υπόκρουση μερικά παραπονιάρικα τραγούδια νοσταλγίας για την πατρίδα, αλλά και την δουλειά που έχασε. Ο Σέφικ ήταν το αηδόνι της Μπιέλινα. Κάθε βράδυ στον ίδιο παραπονιάρικο σκοπό σιγοτραγουδούσε για την Γιουγκοσλαβία που διαλύθηκε, το χωριό του που κάηκε, για την μαύρη μοίρα του που τον έστειλε εξόριστο στο γκέτο του Ρόζενγκααρντ, στην πόλη του Μάλμε. Εκεί, όπου δεν υπήρχε βέρος Σουηδός ούτε για δείγμα. Εκεί, που για να τα βγάλεις πέρα πρέπει να είσαι σκληρός. Πολύ σκληρός. Αν δεν είσαι, τουλάχιστον να προσποιείσαι. Διαφορετικά είσαι χαμένος από χέρι.
Στο στενάχωρο στενό σπιτικό ζούσαν ο μπαμπάς Σέφικ, η πρωτότοκη κόρη Σέλμα, ο Ζλάταν και ο Σάπκα ο ετεροθαλής αδελφός του από τον πρώτο γάμο του πατέρα του στην Βοσνία. Η μητέρα του, Γιούρκα Γκράβιτς τα μάζεψε και έφυγε από το σπίτι, όταν ο Ζλάταν ήταν μόλις δύο ετών. Ο γάμος των γονιών του δεν πήγε καλά σχεδόν από την πρώτη μέρα. Μητρικό χάδι δεν γνώρισε ποτέ. Ήθελε να λείπει όσο το δυνατόν περισσότερο από το σπίτι. Παρέα με μία μπάλα χανόταν με τις ώρες σε ένα κοντινό γηπεδάκι, το οποίο χρησιμοποιούσαν για κόλπα οι… ποδηλατάδες της γειτονιάς. Σήμερα έχει το όνομα του. Έπαιζε ώρες. Μόνος, δίχως παρέα. Από εκεί έμαθε όλα τα ακροβατικά που βλέπετε σήμερα. Ο Ζλάταν ήταν καλός. Μα, όχι ο καλύτερος. Ούτε καν ο καλύτερος της γειτονιάς: «Δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης της γειτονιάς, αλλά είχε εμμονή με τα ψαλιδάκια και τις πιρουέτες. Τον έπαιρνες στην ομάδα σου για να μην φας καμιά κλωτσιά στην μούρη», θυμάται ο Βαλεντίνο Λάι, παιδικός του φίλος. 
Ο καλύτερος της γειτονιάς ήταν ο Τόνι Φλίγκαρ. Ήταν πιο μεγαλόσωμος, πιο δυνατός, πιο γρήγορος. Έπαιζαν μαζί για την Balkan, μία ομάδα μεταναστών, που ήταν η ντροπή (ή ο φόβος κι ο τρόμος, όπως το πάρει κανείς) του Μάλμε. Κάθε αγώνας ήταν πόλεμος. Βρισιές, κλοτσιές, χτυπήματα κάτω από την ζώνη. Εκεί έμαθε ότι το ποδόσφαιρο είναι σαν την ζωή. Σκληρή. Στα 15 του, ο Ζλάταν είχε αποφασίσει να τα παρατήσει όλα και να γίνει αχθοφόρος στο λιμάνι. Δεν ανεχόταν που ο Τόνι ήταν καλύτερος από αυτόν. Θα τα παρατούσε, αν ο τότε προπονητής του δεν αποφάσιζε να του δώσει για πρώτη φορά μηνιάτικο, ίσα με σημερινά 150 ευρώ. Ο Ζλάταν «ψήθηκε». Ο Σέφικ θα ήταν περήφανος που θα γύριζε με δικά του λεφτά στο σπίτι.
Σχεδόν κάθε χρόνο, άλλαζε σχολικό περιβάλλον. Η Ανιέτα Σέντερμπομ διευθύντρια του Σόργκνεφρι, ενός εκ των σχολείων που πήγε ο Ζλάταν θυμάται πολύ καλά τον μικρό τρομοκράτη: «Ακόμα και σήμερα, μετά από 35 χρόνια στο ίδιο σχολείο τον βάζω στο top-5 των πιο ατίθασων μαθητών, που έχω ζήσει. Εκείνη την εποχή ήταν ο ΜΠΕΛΑΣ. Μία κατηγορία μόνος του. One man show. Δεν ήταν βίαιος, ούτε εγκληματίας. Απλώς ήταν ένας μεγάλος πλακατζής, ένα πειραχτήρι, που αρνούνταν να υπακούσει σε οποιοδήποτε κανόνα. Του άρεσε να προκαλεί, να προσβάλει. Εμοιαζε στον πατέρα του, που ήταν αλκοολικός και οξύθυμος».
Ο μικρός Ζλάταν είχε ένα ποδήλατο. Ενα μικρό BMX. Το είχε βαφτίσει Fido Dido από εκείνο τον τύπο στα καρτούν με τα μαλλιά καρφάκια. Πίστευε ότι ήταν το πολυτιμότερο πράγμα που είχε ποτέ του. Ο Ζλάταν διηγείται τα υπόλοιπα στην αυτοβιογραφία του «Jag Ar Zlatan»: «μία μέρα που είχα πάει στην δημόσια πισίνα του Ρόζενγκερντ, είδα το λουκέτο του σπασμένο. Κάποιος το είχε κλέψει. Ετρεξα κλαίγοντας στον πατέρα μου. Εκείνος σήκωσε τα μανίκια και άνοιξε το πουκάμισο. Είναι ο τύπος που λέει: "κανείς δεν αγγίζει τα παιδιά μου. Κανείς δεν παίρνει τα πράγματα του". Πήγε αμέσως στην πισίνα, όμως δεν έκανε τίποτα. Ηταν πολύ θυμωμένος για να δει μπροστά του και να βοηθήσει την κατάσταση». Ο Ζλάταν ακόμα και σήμερα παραδέχεται πως αν δεν έμπαινε το ποδόσφαιρο στην ζωή του θα ήταν ένας κλέφτης ποδηλάτων. 
Ήταν οξύθυμος και πάντα αδυνατούσε να ελέγξει τα νεύρα του, την οργή του, την ενέργεια του. Στο σχολείο θυμάται να έχει σπάσει παράθυρα, πόρτες και ένα τραπέζι του πινγκ-πονγκ. Κάπου εκεί εμφανίστηκε ακόμα ένας καλός άγγελος, ο Λέιφ Άλμο. Ο «δάσκαλος Λέιφ» ήταν από τους πρώτους Σουηδούς, που στην δεκαετία του '70 μπήκαν στο ρινγκ σε αγώνες κικ-μποξινγκ χωρίς κανόνες στην Ταϋλάνδη, όπου πολλοί μαχητές άφηναν την τελευταία τους πνοή. Γυρνώντας στο Μάλμε έγινε δάσκαλος του τάε-κβο-ντο και ένας από τους πρώτους μαθητές του ήταν ένας ψηλόλιγνος μετανάστης με μεγάλη μύτη και «εγώ» ονόματι Ζλάταν: «σε αυτό το τατάμι έχω δει πολλά ακοινωνικοποίητα αγρίμια να βγάζουν το σκασμό. Ο Ζλάταν ήταν ένας από αυτούς. Το τάε-κβο-ντο στηρίζεται 95% στα πόδια. Σε μαθαίνει πειθαρχία, ισορροπία, έλεγχο του κορμιού. Κοιτάχτε τα χτυπήματα του. Είναι τέλεια! Είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που μπορεί να κάνει με τελειότητα όλα τα εναέρια τσάγκι. Χαμηλό, μεσαίο, ψηλό, πλάγιο. Είναι αδύνατον να τον ρίξεις κάτω. Θα μπορούσε να γίνει επαγγελματίας στις πολεμικές τέχνες, έφτασε ως την μαύρη ζώνη, όμως επέλεξε άλλον δρόμο». Ετυμολογικά αν το δει κανείς, θα καταλάβει πολλά: Τae (κινήσεις με τα πόδια), Kwon (κινήσεις με τα χέρια) και Do (κινήσεις με το μυαλό). Ο Ζλάταν έχει τα πάντα στο παιχνίδι του. Τα γκολ που πετυχαίνει με ακροβατικές κινήσεις δεν είναι τυχαία…
Το καλοκαίρι του 1997 συνέβη ένα ακόμα θαύμα. Ο Ζλάταν ψήλωσε 10 ολόκληρους πόντους! Το κορμί του άλλαξε ως διά μαγείας. Ο διασκελισμός, το άλμα, η δύναμη του, όλα πολλαπλασιάστηκαν. Στην εκ γενετής ροπή του για ακροβατικά και ψαλιδάκια, προστέθηκε και μία αφύσικη πλέον κορμοστασιά, με μία προκλητική αυτοπεποίθηση που φτάνει τα όρια της αλαζονείας. «Γεια σας, με λένε Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς! Να θυμάστε το όνομα μου, διότι σε μερικά χρόνια θα γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο», είπε την πρώτη φορά που μπήκε στα αποδυτήρια της Μάλμε, 17 χρονών νιάνιαρο. Οι περισσότεροι γέλασαν ειρωνικά. Μετά από λίγο καιρό κατάλαβαν ότι ο… μυτόνγκας δεν αστειευόταν. 
Στο Μάλμε οι γιατροί και οι γυμναστές μίλησαν για ένα θαύμα της φύσης. Το 1999 είχε την εκρηκτικότητα του Σουηδού πρωταθλητή 100 μέτρων Τόρμγιορν Μάρτενσον. Χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα από την τεχνική του τριπλούν, πηδούσε για πλάκα 15,5 μέτρα! O Γιούργκεν Μπέκε, παλιός γυμναστής της Μάλμε λέει πως: «το μυϊκό του σύστημα στην πλάτη και στους κοιλιακούς είναι αφύσικο! Οι πλαϊνοί του κοιλιακοί γραμμώνουν αδιανότητα γρήγορα κι εύκολα! Προσθέστε σε αυτά τους ατσάλινους του αστραγάλους που του επιτρέπουν απότομες περιστροφές 180 μοιρών χωρίς τον κίνδυνο τραυματισμού! Είναι ένα φαινόμενο.». 
Πριν καν ενηλικιωθεί δέχθηκε την πρόσκληση του Αρσέν Βενγκέρ να κάνει μία περπατησιά στα αποδυτήρια της Άρσεναλ. Άλλοι θα είχαν λιποθυμήσει αν ο Αλσατός τους έδινε μία αυθεντική φανέλα των «κανονιέρηδων» με το «9» στην πλάτη και το όνομα τους χαραγμένο πάνω. Όχι, εκείνος. Όταν ο Βενγκέρ τον ρώτησε: «φοβάσαι τίποτα αγόρι μου;», εκείνος απάντησε: «Μόνο τον Θεό!». Όταν ο Βενγκέρ του ζήτησε να ετοιμαστεί για την δοκιμή, ο Ιμπραΐμοβιτς μάζεψε βιαστικά τα μπαγκάζια του και την κοπάνησε για το σπίτι: «Δεν χρειαζόταν να δοκιμαστώ. Πήγα εκεί γιατί ο Αρσέν ήξερε ποιος είμαι.». Κάπως έτσι, δεν πήγε ποτέ στην Άρσεναλ.
Ο Ζλάταν είναι ένας Θεοφοβούμενος (ή Θεοσεβούμενος, όπως το πάρει κανείς) ego-maniac. Ακόμα και σήμερα θυμάται ένα σκηνικό, όπου ο πατέρας του Σέφικ του αγόρασε ένα κρεβάτι από τα ΙΚΕΑ, μα δεν μπορούσε να πληρώσει τα μεταφορικά. Το κουβάλησαν χέρι-χέρι ως το σπίτι, κάνοντας πολλά χιλιόμετρα ποδαρόδρομο. Εκείνο το κρεβάτι δεν το αλλάζει με το ακριβότερο κατάλυμα στο πιο πολυτελές ξενοδοχείο. Ο Ζλάταν γίνεται σκληρός σαν ατσάλι, όταν μυρίζεται τα… σάλια να τρέχουν δίπλα του και ο χειρότερος αλαζόνας όταν ετερόφωτοι τύποι κολλάνε σαν τσιμπούρι πάνω του για λίγα δευτερόλεπτα κλεμμένης δημοσιότητας.
Δεν μεγάλωσε στα πούπουλα, ούτε βοηθήθηκε από κάποιον. Ξέρει από πείνα, γι’ αυτό και γέμισε το κορμί του με ονόματα παιδιών που έχουν υποφέρει από αυτή την αρρώστια. Δεν δέχθηκε να συμμετέχει στην καμπάνια της οργάνωσης World Food Programme για να επιδειχθεί, αλλά γιατί… νιώθει. Ίσως περισσότερο από κάθε έναν από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές. Εξάλλου όπως κι αυτός λέει, «μπορείς να βγεις από ένα γκέτο, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις ποτέ το γκέτο από μέσα σου»…
ΥΓ1: Bonus track ένα clip με τα καλύτερα ακροβατικά γκολ του Ζλάταν...
ΥΓ1: Bonus track (2) το εξώφυλλο από το τετραπλό CD που επιτέλους έβγαλε ο Σέφικ με παραπονιάρικα τραγούδια από την Μπιέλινα, όταν γιος του έγινε επιτέλους μεγάλος και τρανός.
