Να ακούσω τις σκέψεις του. Να μάθω πώς νιώθει που όλοι οι υπόλοιποι οπαδοί του ΠΑΟΚ, σε ολόκληρη τη χώρα, τον θεωρούν πιο μαλάκα κι απ’ τους μαλάκες. Έχει τύψεις; Έχει ενοχές; Σκέφτεται ότι πράγματι έκανε μια τεράστια παπαριά; Ή μήπως δικαιολογεί τον εαυτό του και τα υπόλοιπα «αδέλφια» του που έπραξαν το ίδιο, επειδή «μας προκάλεσαν μέσα στο σπίτι μας ρε";
Άνθρωποι σαφώς σοφότεροι από εμένα έχουν αναδείξει την ηλιθιότητα ως τη μοναδική, ανίκητη δύναμη στο σύμπαν. Θα μου επιτρέψουν να διαφωνήσω. Τουλάχιστον ως προς την γηπεδική ηλιθιότητα. Δεν είναι καθόλου ανίκητη, αν θέλεις να τη νικήσεις. Η Ντόρτμουντ, από τη λήξη του αγώνα κι έπειτα, μας δείχνει τον τρόπο. Ο Τούχελ μίλησε στη συνέντευξη τύπου όπως δεν έχει μιλήσει ποτέ κανείς προπονητής στην Ελλάδα (θυμάμαι ότι είχαμε αποθεώσει όλοι τον Βαλβέρδε μετά το ντέρμπι «διδάξαμε ήθος», ωστόσο ακόμα και ο σπουδαίος Ισπανός καταδίκασε εκείνα τα επεισόδια σαφώς πιο γενικά απ’ όσο το έπραξε την Πέμπτη ο τεχνικός της Ντόρτμουντ). Το ίδιοι και οι παράγοντες της Μπορούσια που ψάχνουν τους υπαίτιους και δεν έχω καμία αμφιβολία πώς θα τους βρουν
Μάθημα πρώτο λοιπόν: Για να νικήσεις την γηπεδική ηλιθιότητα, πρώτα απ΄ όλα, της αφαιρείς κάθε άλλοθι. Δεν έχει «καταδικάζω μεν, αλλά…», ο Μαρινάκης προκάλεσε, ο διαιτητής προκάλεσε, ο Περέιρα προκάλεσε και δεν ξέρω τι άλλο. Αν της προσφέρεις άλλοθι, τότε της δίνεις την ευκαιρία να εφεύρει και η ίδια άλλοθι για τον εαυτό της ακόμα και όταν δεν υπάρχει κανένα.
Ο ΠΑΟΚ έχει διαπράξει πολλές φορές το συγκεκριμένο λάθος. Τώρα καταδικάζουν άπαντες και φωνάζουν και διαμαρτύρονται για τα διακόσια βλαμμένα που έκαναν το ντου. Μετά τον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό όμως (για να φέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα) οι περισσότεροι (με τον Ιβάν πρώτο – πρώτο) χαμογελούσαν κι έλεγαν «έλα μωρέ, υπερβολές, δεν έγινε και τίποτα. Κι άλλωστε ο Ολυμπιακός προκαλεί δικαιολογημένο μίσος στον κόσμο, δεν φταίνε τα παιδιά…». Με αυτή τη λογική, πάντα κάποιος θα προκαλεί. Τότε ήταν ο κυρ – Σάββας, την Πέμπτη οι Αρειανοί που βρέθηκαν μέσα στους Γερμανούς, την Κυριακή πάλι ο κυρ - Σάββας κ.ο.κ.
Το γαϊτανάκι κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει. Και το πιο ευχάριστο μαντάτο που προέκυψε από αυτή την ιστορία είναι οι πληροφορίες ότι ο Ιβάν Σαββίδης έχει πια την πρόθεση να το τελειώσει. Δεν αρκεί όμως η βούληση του αφεντικού. Θα χρειαστεί τη βοήθεια των υπόλοιπων οργανωμένων. Όσων μοιάζουν έτοιμοι να ωριμάσουν μαζί με τον ΠΑΟΚ και να τον ακολουθήσουν στις λαμπρές μέρες που -μοιάζουν να- έρχονται. Αν δεν θέλουν να αλυσοδέσουν τη μεγάλη τους αγάπη στην μιζέρια και την εσωστρέφεια, οφείλουν να του τη δώσουν. Ειδάλλως ο Σαββίδης θα πάει σε καταστάσεις και ενέργειες που δεν θα αρέσουν σε κανέναν και οι ίδιοι, στα δικά μου μάτια, θα θεωρούνται πλέον συνένοχοι.
Ηθικά, το ξέρω, οι οπαδοί έχουν το δικό τους κώδικα που απαγορεύει το «ρουφιανιλίκι». Δεν θα δώσουν ποτέ στις αρχές κάποιον «αδελφό» τους. Μόνο που οι συγκεκριμένοι τύποι, οι 200 που μπούκαραν (και όσοι το σκέφτηκαν αλλά δεν πρόλαβαν να το επιχειρήσουν) δεν είναι «αδέλφια» τους. Είναι εχθροί τους, εφόσον είναι επί της ουσίας και εχθροί του ΠΑΟΚ.
Όσα κασκόλ κι αν φορέσουν, όσα τατουάζ κι αν χτυπήσουν, οι συγκεκριμένοι τύποι δεν είναι ΠΑΟΚ. Χρησιμοποιούν τον ΠΑΟΚ σαν πρόσχημα για να περιφέρουν αγέρωχα την ηλιθιότητα τους στα οπαδικά πέταλα, εκεί όπου μπορούν να την μασκαρέψουν κάπως και να την πλασάρουν για μαγκιά. Δεν αγαπούν τον ΠΑΟΚ. Αγαπούν μονάχα τον «πόλεμο» που δίνει νόημα στην προβληματική τους ύπαρξη. Δεν είναι αληθινοί οπαδοί. Είναι κομπλεξικοί, ανασφαλείς, βλάκες, ανίκανοι να αντιληφθούν την ουσιαστική έννοια της οπαδικής συμπαράστασης .
Ναι, οι συγκεκριμένοι τύποι δεν είναι ΠΑΟΚ. Απλώς δηλώνουν ΠΑΟΚ. Θα μπορούσαν να δηλώνουν Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες. Δεν θα είχε κάποια διαφορά. Όλοι οι ηλίθιοι έτσι κι αλλιώς είναι ίδια ομάδα…
