Της τηλεφωνησα.
-Βρε ησουν με τον Γιάννη;
-Ναι. Και του μιλησα και τον είδα να αγωνίζεται.
-Κλεοπάτρα, γραψ'το! της είπα και της εκλεισα το τηλέφωνο.
Φυσικά και το'γραψε. (Δεν είμαι δημοκρατικός τύπος σ' αυτά!)
Είναι μια αλλη ματιά του λαμπερού κόσμου του NBA.
Απολαύστε το.
Μπασκετική ήμουν κάποτε. Στα 15 μου περίπου και γενικά στην εφηβεία μου. Επί εποχής Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό , να κλαίω να χτυπιέμαι όταν χάναμε αλλά και να τρέχω μέσα στην πόλη με τη σημαία του δαφνοστεφανωμένου στα χέρια για το Ευρωπαικό στη Ρώμη το 1997!
Από τότε η ενασχόληση μου με τον αθλητισμό, τα σχολεία, τα φροντιστήρια και όλα αυτά που ταλαιπωρούν τα παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια με απομάκρυναν λίγο από το να είμαι τόσο φανατική φίλαθλος της ομάδας μου, χωρίς βέβαια να χάνω το ενδιαφέρον μου εντελώς και πάντα να μαθαίνω αποτελέσματα , βαθμολογίες και τα σχετικά. Και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια, σπούδασα γυμνάστρια και μεγαλώνοντας λίγο ακόμα κατάλαβα ότι μου αρέσει η αθλητική δημοσιογραφία.
Τί να κάνω λοιπόν; Μπήκε στο κεφάλι μου και από τη στιγμή που μπήκε.....έπρεπε να γίνει! Με το γιο μου λοιπόν στην αγκαλιά, μωρουδάκι 4 μηνών, κατέθεσα τα χαρτιά μου στη σχολή του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ και...αυτό ήταν! Θεωρητικά έγινα αθλητική δημοσιογράφος!! Πολύ λίγο κατάφερα να ασχοληθώ με το επάγγελμα δυστυχώς. Η δίψα όμως μένει. Με την παραμικρή ευκαιρία, τρυπώνω σε αγώνες οποιουδήποτε αθλήματος και ας μην εργάζομαι σε κάποιο μέσο. Απλά είμαι εκεί και θέλω να βιώσω τα πάντα από μέσα. Από τα αποδυτήρια μέχρι τον αγωνιστικό χώρο!
Και κάπως έτσι είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον πρώτο μου αγώνα ΝΒΑ στη Νέα Υόρκη!! NEW YORK KNICKS Vs MILWAUKEE BUCKS. Με την πολύτιμη βοήθεια αγαπημένων δασκάλων από το ΚΑΡ, απέκτησα διαπίστευση και ήμουν πλέον επίσημα MEDIA!!
Media στο ΝΒΑ!! Δηλαδή ουάου!!!! Πόσο τυχερή ένιωθα!!!
Πριν φτάσω όμως στο media lounge , είπα να πάω στα αποδυτήρια των Milwaukee, μιας και είχα τη δυνατότητα. Φυσικά και ήθελα να γνωρίσω το Γιάννη Αντετοκούνμπο. Δεν είχα σκοπό να το ζαλίσω το παλικάρι, ειδικά πριν το παιχνίδι! Απλά ήθελα να κάνω μια χειραψία μαζί του, να του πω ένα μπράβο για αυτήν την εκπληκτική του πορεία στο ΝΒΑ και να του ευχηθώ καλή επιτυχία για τον αγώνα.
Στα αποδυτήρια λοιπόν, δεν περίμενα ότι οι παίκτες θα είναι τόσο άνετοι με την παρουσία γυναικών. Φυσικά και δεν κυκλοφορούσαν γυμνοί οι δίμετροι, αλλά μπαινόβγαιναν στο δωμάτιο φυσικοθεραπείας χαλαροί και πολύ ευγενικοί! Σχεδόν όλοι με χαιρέτησαν και με ρώτησαν τί κάνω. Ήταν ευδιάθετοι και αστειευόντουσαν μεταξύ τους κάνοντας μπόλικη φασαρία! Πολύ δεμένη ομάδα!
Ωραία όλα αυτά, αλλά ο Γιάννης πού είναι οέο...;;;;
Έπρεπε να τρυπώσω εντελώς μέσα στα αποδυτήρια για να τον δω, γιατί μέχρι τότε περίμενα διακριτικά μπροστά από την ανοιχτή τους πόρτα. Και ήταν στην άκρη του δωματίου ξαπλωμένος , με τα πόδια πάνω στους πάγκους. Χαλάρωνε προφανώς. Άστον σκέφτηκα. Δεν είναι ώρα για κουβέντες. ´Οταν και άμα σηκωθεί, θα του μιλήσω.
Όταν βγήκε τον φώναξα με το όνομα του (τί όμορφα που μου ακούστηκε μέσα σε ένα μέρος όπου όλοι μίλαγαν αμερικάνικα να ακούγεται το όνομα Γιάννης -με έπιασε το πατριωτικό μου νομίζω!-).
-Να σε απασχολήσω για λίγο; τον ρώτησα.
Κοντοστάθηκε αλλά επειδή έπρεπε να πάει για κάποια θεραπεία, μου είπε πως θα ξαναέβγαινε.
Οκ. Περίμενα. Πέρασε λίγη ώρα και οι δημοσιογράφοι έπρεπε να αποχωρήσουν οπότε....
Δεν απογοητεύτηκα. Θα του μίλαγα μετά το παιχνίδι τότε! Ακόμα είχα καμία ώρα μέχρι να ξεκινήσει, οπότε μιας και η κοιλίτσα άρχισε να γουργουρίζει , επισκέφτηκα τον υπέροχο χώρο του δημοσιογραφικού χώρου εστίασης!
Αφού λοιπόν πήρα ενέργεια και ένιωθα έτοιμη να βιώσω μία από τις ομορφότερες δημοσιογραφικές και μη, εμπειρίες της ζωής μου, πήγα να καθήσω στην καταδική μου θέση στα θεωρεία, η οποία ήταν αναρτημένη στη λίστα με όλους τους υπόλοιπους ρεπόρτερς αλλά και με καρτελάκι πάνω στο τραπέζι που καθόμουν , όπου το Madison Square Garden έκανε welcome την Cleopatra Misailidou...!!
Φυσικά και το φωτογράφισα αυτό το καλωσόρισμα και φυσικά ήθελα μετά το τέλος του αγώνα να το ξεκολλήσω και να το πάρω αλλά δε με άφησαν, γιατί ρώτησα σαν καλό παιδί και έφαγα πόρτα σε αυτό! Κρατήθηκα και δεν το πήρα στα κλεφτά, για να μην εκθέσω τους ανθρώπους που μεσολάβησαν για να βρίσκομαι εκεί, αν και το ομολογώ ότι το σκέφτηκα...πολύ έντονα το σκέφτηκα!!
Kαι αρχίζει το παιχνίδι! Γρήγορο, εντυπωσιακό, με τα τρίποντα να πέφτουν βροχή! Το σκορ αρκετά κοντά, με τους Νικς κάποια στιγμή να έχουν ξεφύγει καμιά δεκαριά πόντους! Άγχος εγώ μήπως χάσει η ομάδα του Αντετοκούνμπο και δεν έχει διάθεση ούτε για χαιρετούρες, ούτε για χειραψίες μετά! Τα λἐγαμε και με έναν ελληνοαυστραλό ρεπόρτερ κατά τη διάρκεια. Για τη ζωή στο ΝΥ, για το επάγγελμα, για το άθλημα.. Κλασσικοί έλληνες εν ολίγοις! Πιάσαμε το κους κους κατευθείαν!
Σε κάποιο τάιμ άουτ και ενώ χαζεύω λίγο στο facebook, βλέπω ένα γνωστό μου ζευγάρι από την Κω να βρίσκεται στο γήπεδο!! Εντάξει ήξερα πως τα παιδιά θα είναι Νέα Υόρκη αλλά δεν περίμενα να τα πετύχω και μέσα στο Madison Square Garden!! Δίνουμε στο ημίχρονο ραντεβού και αρχίζουμε τις αγκαλιές και τα φιλιά σα να είχαμε να βρεθούμε χρόνια!! Μια χαρά τα είπαμε ένα δεκαλεπτάκι όμως! Στην τέταρτη περίοδο οι Milwaukee Bucks έφτασαν τους Νεουορκέζους με το Greek Freak μας να κάνει Buzzer Beater! Τί άλλο να ζητήσω δηλαδή;;; Καλύτερο φινάλε δε γινόταν να υπάρξει...!!! Φεύγω σφαίρα για τα αποδυτήρια ξανά, να πετύχω το Γιάννη στα σίγουρα!!
Φτάνοντας στο χώρο των αποδυτηρίων , είχε σχηματιστεί μια μικρή ουρά από δημοσιογράφους για να μιλήσουν φυσικά στο Γιάννη Αντετοκούνμπο!! Στους Νικς, σχεδόν κανένας δεν περίμενε... Κρίμα μωρέ, σκέφτηκα.... Έπαιζαν και στην έδρα τους.. Δεν πρόλαβα να το πολυσκεφτώ γιατί έδωσαν το οκ να μπούμε για δηλώσεις στα αποδυτήρια των Milwaukee.
Όλοι περίμεναν το Γιάννη! Πήραν κάποιες μικρές συνεντεύξεις από τους παίκτες που είχαν ήδη κάνει το ντουζ τους και ντύνονταν, αλλά οι περισσότεροι περίμεναν τον Έλληνα. Ευτυχώς τον άφησαν να ετοιμαστεί με την ησυχία του, πριν τον βομβαρδίσουν στις ερωτήσεις. Περίμενα κι εγώ καρτερικά να ντυθεί, προσπαθώντας να μην τον ᾽᾽καρφώνω᾽᾽ και νιώσει άσχημα.
Ο ίδιος...;; Χαλαρός,με πολύ ήρεμες κινήσεις, σκουπίστηκε, έβαλε την κρέμα σώματος του ....
Με 2,11 ύψος αναρωτιόμουν πόση κρέμα μπορεί να καταναλώνει το μήνα, για να καλύψει τέτοια επιφάνεια;; Εντάξει, μόνο μια γυναίκα θα έκανε τέτοιες σκέψεις , τέτοια ώρα! (Μου αρέσει που δεν τον κάρφωνα κιόλας και τελικά πρόσεχα την παραμικρή του κίνηση...!!).
Και αφού ντύθηκε και φυσικά ήξερε πως όλοι περίμεναν εκείνον, πολύ ευγενικά πήρε θέση και η συνέντευξη άρχισε. Τα αγγλικά του τα κλασσικά αγγλικά με την τέλεια ελληνική προφορά!! Θα καταλάβαινα ότι αυτός που μιλάει είναι έλληνας και ας μην τον έβλεπα!
Χαμογέλασα μόνη μου με τις πρώτες του κουβέντες! Τόσο σεμνές και μετρημένες οι απαντήσεις του. Πάντα ανέφερε την ομάδα του και τον προπονητή του. Όταν ένας δικός μας Ναξιότης ρεπόρτερ τον παρομοίωσε σαν τον 13ο Θεό , χαμογέλασε και τον ευχαρίστησε:
"Ουάου με αποκαλείς Θεό; Τί να πω ευχαριστώ! Αν και οι θεοί του Ολύμπου ήταν 12 , όχι 13."
Αφού απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις, πήγε να ετοιμάσει τα πράγματα του για να αναχωρήσει με την υπόλοιπη ομάδα.
Πάλι αναμονή για να του μιλήσω. Αποφάσισα να βγω από τα αποδύτηρια και να περιμένω απέξω για την πολυπόθητη μου χειραψία.
Μαζί με εμένα όμως διπίστωσα πως περίμεναν και άλλοι 5-6 έλληνες ομογενείς , για να τον συγχαρούν και να φωτογραφηθούν μαζί του.
Και οκ!! Έπεσα κυριολεκτικά πάνω στον προπονητή Τζέισον Κιντ! Ε να μη βγάλω και μία φωτογραφία μαζί με τον πρών υπερπαικταρά παίκτη των Νικς;!
Ωραία σκέφτηκα! Εδώ θα περιμένω κι εγώ. Και όντως όταν βγήκε ο Γιάννης τον γράπωσα πρώτη με συνοπτικές διαδικασίες (ήμουν και η μοναδική γυναίκα εκεί γύρω πλέον, οπότε δε γκρίνιαξε κανείς..!) , του έδωσα κάτι χαιρετίσματα που είχα από έναν κοινό γνωστό, τον συνεχάρηκα και έβγαλα και τη φωτογραφία μου φυσικά!!
Πόσο χαμογελαστό παλικάρι!! Πολύ χάρηκα που τελικά είχα την ευκαιρία να τον δω από κοντά και να του μιλήσω. Άξιζε η αναμονή!
Αυτό ήταν λοιπόν! Η πρώτη μου ΝΒΑική εμπειρία μόλις είχε τελειώσει και ήταν εκπληκτική!!! Κάθισα (επιτέλους) σε μια καρέκλα που βρήκα σε έναν διάδρομο προς την έξοδο και χαλάρωσα λίγο γιατί ξαφνικά ένιωσα εντελώς εξαντλημένη από την όλη διαδικασία! Συνειδητοποίσα πως έκλεισα μέσα στο Madison Square Garden 4 ώρες...!! Ήταν όμως τόσο πρωτόγνωρες, γεμάτες και θεαματικές που το ξαναέκανα στο "καπάκι" που λένε!!!
