Έχει ζέστη δίπλα στη φωτιά, σωστά; Σου αρέσει δίπλα στο τζάκι. Πίνεις μια γουλιά, βολεύεσαι λίγο καλύτερα στη δερμάτινη πολυθρόνα και με το- οσονούπω ασθενικό- φως που παράγουν οι φλόγες να νικά στα σημεία το σκοτάδι του σαλονιού, διαβάζεις:
«Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα, και κάθισα εδώ».
Αίφνης, το μυαλό σου αρχίζει να κάνει περίεργους συνειρμούς. Ακούς τη φωνή του τότε κομισάριου του ΝΒΑ, του David Stern, να λέει «Με την 13η επιλογή στο draft του 1996, οι Charlotte Hornets επέλεξαν τον Kobe Bryant από…»
Έπειτα, παρά το γεγονός πως δεν… πληροίς τις προϋποθέσεις (ουδείς, δηλαδή, σε απειλεί μ’ ένα πιστόλι στον κρόταφο ή δεν πέφτεις από κάποιον γκρεμό), όλη η πρώιμη μπασκετική ζωή σου περνά από τα μάτια σου: οι δύσκολες πρώτες δύο σεζόν, τότε που με τον πάγκο είχες αναπτύξει σαφώς καλύτερες σχέσεις απ’ ότι με το παρκέ, τα μέτρια στατιστικά σου, η δίψα για άμεση αναγνώριση που, δυστυχώς για σένα, είχε μετατραπεί σε έμμεση, οι σφαλιάρες στα playoffs.
Όμως αυτά ποσώς σ’ ενδιαφέρουν, γιατί έχεις καταφέρει κάτι που για τον κόσμο του ΝΒΑ ισοδυναμεί με τουλάχιστον ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή. Έχεις βρεθεί αντιμέτωπος με το είδωλό σου, τον έχεις κοιτάξει ευθεία στα μάτια και αρνήθηκες να χαμηλώσεις το βλέμμα.
Έχεις κερδίσει με το σπαθί σου τον τίτλο του “Jordanesque”.
Είσαι ο διάδοχός του Air.
«Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω, και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.»
Οι απλωτές που κάνεις στη λίμνη της μνήμης σου συνεχίζονται και, εν αντιθέσει με το ποίημα, εσύ δεν ήσουν μόνος: είχες για παρέα τον Shaq- το πορτοκαλί μπασκετικό σου ήμισυ- με τον οποίο την τριετία 2000-2002 κάνατε όλο τον πλανήτη να παραμιλάει και πήρατε 3 συνεχόμενους τίτλους, ολοκληρώνοντας ένα περιφανές three-peat.
Σύμφωνοι, μπορεί να κάνατε ακόμα και τον “Zen Master” Phil Jackson- έναν προπονητή που για να νευριάσει έπρεπε να του πατήσεις όλους τους κάλλους, υπαρκτούς και νοητούς- να σκέφτεται σοβαρά τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρείο, όμως εντός των τεσσάρων γραμμών το δίδυμο O’ Neal- Bryant δεν είχε αντίπαλο.
Και μπορεί και στα 3 πρώτα πρωταθλήματα MVP να ήταν ο… άλλος, όμως εσύ μόλις στα 24 είχες να επιδείξεις 3 απαστράπτοντα δαχτυλίδια.
Όχι και άσχημα, Mamba.
«Το είδωλον του νέου σώματός μου, απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα, ήλθε και με ηύρε και με θύμισε κλειστές κάμαρες αρωματισμένες, και περασμένην ηδονή- τι τολμηρή ηδονή!»
Αλήθεια, τι ηδονή! Την πενταετία 2003-2008 φτάνεις δύο φορές ακόμα στους τελικούς, σπας εν μέρει τα μούτρα σου (Detroit 2004, Celtics 2008), όμως στο μεσοδιάστημα πρόλαβες να κάνεις τους πάντες ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται αν είσαι απλά ο διάδοχος Εκείνου ή ακόμα και ισάξιός του: 81 πόντοι κόντρα στους Raptors (2η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών), 9 συνεχόμενες 40άρες (2ο καλύτερο σερί ever), 4 σερί 50άρες, άλλες 4 φορές πάνω από 60, βραβείο MVP της κανονικής διάρκειας, MVP σε All- Star Games, πρώτος σκόρερ του NBA (δις), μέλος της καλύτερης πεντάδας του πρωταθλήματος, μέλος της κορυφαίας αμυντικής πεντάδας, χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.
Βλέπεις αυτό το γαλάζιο που σε περικλείει; Είναι ο ουρανός.
Με την απόδοσή σου, είσαι έτοιμος να τον τρυπήσεις.
«Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός, δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι, κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν, και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.»
Κέντρα- στάδια, δηλαδή- γεμάτα κόσμο και κίνηση, θέατρα- αυτά των ονείρων, καθώς έκανες ονειρώδη πράγματα- και καφενεία, για τις καφενειακού τύπου συζητήσεις, δεν ήσαν μια φορά, αλλά δύο.
Και ήρθαν στα μάτια μας εμπρός: το 2009 και το 2010 παίρνεις στις ταλαντούχες και έμπειρες, πλέον, πλάτες σου τους αγαπημένους σου Lakers, τους οδηγείς στη Γη της Επαγγελίας μ’ εσένα να «επαγγέλλεσαι» τον MVP των σειρών των τελικών, το σύνολο των πρωταθλημάτων ανεβαίνει στα 5 και σύσσωμο το άλλοτε καχύποπτο, απέναντί σου, μπασκετικό κοινό προβάρει τις καλύτερες υποκλίσεις του κάθε φορά που ακούει το όνομά σου.
Είσαι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Υπέρμετρα εγωιστής, μεν, ο καλύτερος όλων δε.
Σσσςς, άκου: μια εκκωφαντική σιωπή καλύπτει τα πάντα.
Είναι η γλυκιά μελωδία των επικριτών σου που έχασαν τα λόγια τους.
«Το είδωλον του νέου σώματός μου ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά· πένθη της οικογένειας, χωρισμοί, αισθήματα δικών μου, αισθήματα των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.»
Μετά την παραμονή στον Κολοφώνα της δόξας, έρχεται η μερική πτώση: το νέο σου σώμα, αυτό των 33-34-35 ετών, φέρνει μαζί του και τα λυπητερά. Το όνειρο του δεύτερου three-peat και της κατάκτησης των συμβολικών 6 πρωταθλημάτων (ναι, σωστά: τόσα είχε κατακτήσει και ο Jordan) σταματάει πάνω στο μαινόμενο Dallas το 2011 και έκτοτε το μόνο που σου μένει είναι ν’ αναρριχάσαι συνεχώς στη λίστα των κορυφαίων σκόρερ όλων των εποχών, μέχρι που ξεπέρασες τον M.J. στην 3η θέση.
Το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο του Λονδίνου εκτελεί χρέη κερασιού στην ήδη εντυπωσιακή μπασκετική σου τούρτα και το 2013 φτάνει η στιγμή της τελευταίας ζαριάς: Howard και Nash στο L.A., παρέα με τον Pau Gasol, τον Artest και σένα.
Η χρονιά δεν κυλάει όπως θα την ήθελες, αν και σε ατομικό επίπεδο κάνεις πράγματα που μόνο 35άρη δε θυμίζουν (27.3 πόντοι, 5.6 ριμπάουντ, 6 ασίστ). Λίγο πριν βάλεις το μαχαίρι στα δόντια, όμως, για τα playoffs, αποδεικνύεσαι θνητός.
Ένα ανεπαίσθητο κρακ στο ματς με το Golden State είναι η αρχή του τέλους.
Από κει κι έπειτα, σου χίμηξαν αγέλες από χρόνια.
«Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.»
Ετών 35: τσακισμένος αχίλλειος, 9 μήνες εκτός. Ετών 36: επιστροφή, 6 παιχνίδια και μετά ένα σπασμένο γόνατο. Βαδίζοντας στα 37: δεύτερη επιστροφή, τη σεζόν 2014-2015, ασύλληπτα πράγματα για έναν παίκτη που έχει διαλυθεί από τραυματισμούς (22.3 πόντους, 5.7 ριμπάουντ, 5.6 ασίστ, ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που κάνει triple-double με τουλάχιστον 30 π.), όμως μετά από 35 ματς ο ώμος σου σε προδίδει και αναγκάζεσαι να κάτσεις και πάλι έξω για το υπόλοιπο της σεζόν.
Ο κόσμος έχει προχωρήσει, το μπάσκετ έχει προχωρήσει, η κορυφογραμμή περιέχει ονόματα όπως “James”, “Curry”, “Durant”, όμως πουθενά “Bryant”.
Παρόλ’ αυτά, με τα 38 να σου κλείνουν θελκτικά το μάτι, δουλεύεις και πάλι νυχθημερόν όπως πάντα (“Στους Ολυμπιακούς του 2008 ξυπνούσαμε στις 8 η ώρα και πηγαίναμε κουτουλώντας για πρωινό κι εκεί βλέπαμε τον Kobe κάθιδρο να έχει τελειώσει μόλις την 2ωρη πρωινή του προπόνηση”, θα πει ο Wade), θέλεις να αποδείξεις πως είσαι σαν το παλιό, καλό κρασί- άλλωστε σε λένε “Vino”, σωστά;- και επιστρέφεις για 3η φορά σε μια τριετία.
Όμως δεν είσαι, πλέον, ο “Black Mamba”. Η θέληση, το ταλέντο και η γνώση του παιχνιδιού είναι εκεί, όμως το σώμα δεν ακολουθεί πια.
Το παίρνεις απόφαση: βρίσκεις το κέντρο της καρδιάς μας και την στραγγίζεις από αίμα με την ανακοίνωση αποχώρησής σου στο τέλος της σεζόν.
Βλέπεις τη φωτιά στο τζάκι; Η φωτιά έσβησε.
Βλέπεις το ποτήρι; Το κρασί τελείωσε.
Βλέπεις το ποίημα; Ξέμεινε από στίχους.
Όμως, όπως περπατάς στο σκοτάδι, Mamba, μειδιάς: έχεις ακόμα ένα All Star Game μπροστά σου, γύρω στα 50 παιχνίδια και μάλλον μια τελευταία Ολυμπιάδα.
Δώδεκα και μισή, είπατε;
Διάβολε όχι ακόμα. Οι δείκτες είναι καρφωμένοι στα μεσάνυχτα.
Και η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του Kobe.
- Likes0
- Dislikes0
