MENU

Υπάρχουν ορισμένες εικόνες που εξηγούν την αγωνιστική υπεροχή και τη σχετικά άνετη επικράτηση του Άρη επί του ΠΑΟΚ στο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Και οι περισσότερες είχαν κοινό παρονομαστή τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος κατάφερε να κρατήσει όρθια μια ομάδα εν μέσω διοικητικής και οικονομικής φουρτούνας, να συσπειρώσει ακόμη περισσότερο το τμήμα μπάσκετ και να το συνδέσει ακόμη πιο ουσιαστικά με τον κόσμο, να αποτελέσει πηγή έμπνευσης στα αποδυτήρια και να καθοδηγήσει ψύχραιμα την ώρα της μάχης απέναντι στον βασικό και διαχρονικό αντίπαλο.

Η επίσκεψη εκατοντάδων οπαδών την προπαραμονή του ντέρμπι στο «Nick Galis Hall» ήταν συγκλονιστική και όσοι με παρακολουθούν αυτή τη λέξη τη χρησιμοποιώ σπανιότατα για αθλητικά γεγονότα. Το «κάνε την ομάδα πάλι πρώτη Παναγιώτη, Παναγιώτη», που ακούστηκε δις (και μετά το 70-63 επί του ΠΑΟΚ) και απαντήθηκε με ένα ειλικρινές χειροκρότημα από τον ίδιο, έκανε τους παίκτες και ειδικά τους νεοφερμένους να σαστίσουν. Και να νιώσουν θαυμασμό για τη δυναμική του «brand name» ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στο μπάσκετ και συνεχίζει να το κάνει σε ηλικία 58 ετών.

Η δεύτερη εικόνα δεν εκτυλίχθηκε μπροστά σε κάμερες, αλλά ήταν εξίσου σημαντική για την ψυχολογία των παικτών εν όψει του ντέρμπι. Κάθε φορά που διέκρινε άγχος και πίεση ο κόουτς Γιαννάκης αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με χαμόγελο, κάποιες φορές και με γέλιο επιχειρώντας να κερδίσει την ηρεμία πριν από ένα παιχνίδι, που έκρινε την πρόκριση στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου, δηλαδή στόχο. Ουσιαστικά ο Δράκος αξιοποίησε τα… χιλιόμετρα που έχει γράψει στα ντέρμπι, όχι μόνο Άρη - ΠΑΟΚ, αλλά και σε ευρωπαϊκές μάχες, που έχουν κρίνει τίτλους σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Το λεγόμενο «been there, done that» αγγίζει τους παίκτες, οι οποίοι βλέπουν μπροστά τους τον ηγέτη, που αισθάνονται την ανάγκη να ακολουθήσουν. Αυτό ακριβώς έχασε/χάνει η Εθνική Ανδρών και βάζω τελεία εδώ.

Το ισχυρότερο όπλο, όμως, του Δράκου είναι η αστείρευτη φλόγα του, η οποία όχι μόνο δεν έχει ατονήσει -έπειτα από μακρά απουσία από τους πάγκους- αλλά συνεχίζει να καίει με την ίδια ένταση επί δεκαετίες. Θυμηθείτε οι πιο παλιοί το κάθε ντεμπούτο του Παναγιώτη Γιαννάκη. Με τη φανέλα του Ιωνικού Νικαίας, με το έμβλημα του Αρη, αργότερα στον Πανιώνιο και τον Παναθηναϊκό, σε κάθε ματς της Εθνικής, σε όλους τους τελικούς, στον πάγκο της Εθνικής Ανδρών, κάθε φορά που κλήθηκε να την υπηρετήσει ως πιστός στρατιώτης. Έτσι και το βράδυ της Τετάρτης (4/10), η φλόγα του όχι μόνο έκαιγε, αλλά σε ένα πολύπαθο τμήμα -που φυσικά δεν έχει βρει ακόμη τον σωτήρα του- δημιουργούσε ελπίδα. Και αυτό είναι ακόμη πιο σοβαρό και από μια νίκη/πρόκριση επί του ΠΑΟΚ.

Η παρουσία του Γιαννάκη στον πάγκο επηρέασε και την αγωνιστική εικόνα του Άρη στο παρκέ. Μπορεί αυτό να «μειώνει» κάπως την προσπάθεια των παικτών, προεξάρχοντος του Παναγιώτη Βασιλόπουλου, αλλά ο προημιτελικός είχε τη σφραγίδα του Δράκου. Το πάθος του μετουσιώθηκε σε αμυντική προσήλωση και για την εποχή, ο Άρης είχε απίστευτες αμυντικές περιστροφές. Σύμφωνοι, ο ΠΑΟΚ είχε σημαντικές ελλείψεις (Κόνιαρης, Χαραλαμπόπουλος), αλλά κάθε επιτιθέμενος προς το καλάθι του Άρη έβρισκε μπροστά του δύο κορμιά να του κλείνουν τον δρόμο. Σε αυτό το κομμάτι, ο Βασιλόπουλος είναι χαρισματικός, ενώ credits αξίζουν και στον Γκάρι Μπελ, ο οποίος ουσιαστικά επιλέχθηκε από το τεχνικό επιτελείο για την ικανότητά του στην άμυνα.

Στους κώδικες του scouting, ο στόχος του Άρη ήταν να κρατήσει τον εξαιρετικό στους φιλικούς αγώνες ΠΑΟΚ στους 75 πόντους και τελικά, το επιθετικό κοντέρ του Δικεφάλου έγραψε μόλις… 63, αριθμός που πιστώνεται και προστίθεται στα γαλόνια του Π. Γιαννάκη και των συνεργατών του. Μέχρι εκεί όμως! Το είπε και ο ίδιος ο προπονητής, ότι «πρέπει να είμαστε σεμνοί. Θέλουμε και πρέπει να γίνουμε καλύτεροι». Αν και η πιο ουσιαστική δήλωση του Δράκου ήταν άλλη: «Κάθε νίκη απέναντι στον ΠΑΟΚ είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά εμείς πρέπει επίσης να σκεφτούμε ότι ένα παιδί επανήλθε από κώμα όπως και ότι ο Νικ φοράει το δαχτυλίδι του Hall Of Fame. Η σκιά του βρίσκεται σε αυτό το γήπεδο». Μπράβο για την πρώτη, ανθρώπινη αποστροφή. Οξυδερκής η αναφορά στον τεράστιο Νίκο Γκάλη με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Η φλόγα του Δράκου και το «κάλεσμα» στον Γκάνγκστερ!