Έχετε διαβάσει πολλά. Είδατε ακόμη περισσότερα. Μια εφημερίδα βρέθηκε στο στόχαστρο εξαιτίας ενός τίτλου που μάλλον ήταν προϊόν έμπνευσης κάποιου Θεοβλαβούς. Αλλά επειδή «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ' αυτήν» ας μην υποκύψω στον πειρασμό μιας κριτικής η οποία άλλωστε είναι ανέξοδη όταν ο δρυς πέφτει με κρότο. Γιατί την ίδια (αυτο)κριτική οφείλαμε όλοι από την εποχή των παχέων αγελάδων.
Οταν βλέπαμε κυκλοφορίες καλοκαιριού να απογειώνονται εξαιτίας ενός προϊόντος που διογκώναμε τεχνητά επειδή όμως αυτό επέβαλε η βούληση του κοινού. Επειδή μια παντελόνα του Σισέ ήταν must, για να πλημμυρίζουν με αθλητικά φύλλα όλα τα beach bar. Μπορείς να κατανοήσεις ακόμη και την αγωνία του ανθρώπου που επιχειρεί να σκαρφιστεί ένα μη κλισαρισμένο συνθηματικό τίτλο για να προσελκύσει αναγνώστες. Είναι μια τεχνική δύσκολη και τις περισσότερες φορές απονενοημένη. Οι παλιοί εφημεριδάδες έλεγαν «όλη η ουσία είναι το πρωτοσέλιδο». Γι αυτό και έβλεπα την επομένη «εμετούς», «βόθρους», «νεκροθάφτες» να αμπαλάρουν υπότιτλους και επεξηγήσεις που συναντούσες μόνο στις καφενειακές συζητήσεις εν μέσω τσακωμού μιας παρτίδας πρέφας ή μπουρλότ. Κι όχι μόνο από τις αυτοπροσδιοριζόμενες ως «οπαδικές» εφημερίδες.
Μέχρι που ήρθε μια εποχή που ο κρίνων κάθισε σε μια καρέκλα υπευθύνου για να εμπνέεται τίτλους. Και είχε την φαεινή ιδέα να σκαρφιστεί για τα κακώς κείμενα σε μια δημοφιλή ομάδα τον τίτλο «σχιζοφρένεια» ακολουθώντας μια συνταγή τόσο παλιά όσο η παραδοσιακή στραπατσάδα. Ωσπου, την μεθεπομένη βλέπω στο mail μου ένα μήνυμα ενός πάσχοντα από την συγκεκριμένη ασθένεια. Ευγενέστατος, κατέληγε ως εξής: «Εύχομαι πραγματικά, κανένας από τους αναγνώστες σας να μην βρεθεί ποτέ σε θέση να κυνηγά αόρατους εχθρούς να απειλούν την οικογένειά του. Είναι ένας εφιάλτης προσαρμοσμένος στην καθημερινότητά σου. Ο αθλητισμός παράγει θετικά συναισθήματα. Θα επιθυμούσα να το βοηθήσετε κι εσείς ώστε να τον βλέπουμε με προοπτική ίασης κι όχι κατάληξης...».
Η λεγόμενη δημοσιογραφική «πρακτική» πήγαινε περίπατο. Και έκτοτε, αποφάσισα να βάζω στις ορμές μου, προφυλακτικό... Και ως θετική αύρα, σε μια ημέρα που ελέω απεργίας (...) απολαύσαμε άλαλα δυο συναρπαστικά παιχνίδια. Στο Αλεξάνδρειο είδαμε ίσως το καλύτερο παιχνίδι της αγωνιστικής. Ο Αρης δε χάνει την πρόκριση και βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την πρωτιά. Και αν θέλει κανείς να συμπυκνώσει το τι έγινε στο παιχνίδι με την Ούνικς Καζάν, ας δει το κλέψιμο του Μακ Νιλ στον Λάνγκφορντ 1.20 πριν το τέλος με το οποίο δίνει την ευκαιρία στον εξαιρετικό Γουότερς να σφραγίσει τη νίκη. Πέρα από την εξαιρετική στατιστική και τη σιγουριά που εμπνέει ένας σκόρερ σαν τον Μακ Νιλ ελάχιστους Αμερικανούς έχουμε δει στα ελληνικά γήπεδα να επιδεικνύουν τέτοια αυταπάρνηση.
Να παίζουν αριστουργηματική άμυνα, να πέφτουν ως τερματοφύλακες για να σώσουν μια χαμένη πάσα, να παίρνουν τη ευθύνη όταν η μπάλα ζυγίσει κιλά και να αναλαμβάνουν το ρόλο ηγέτη σε μια ομάδα που λίγους μόνο μήνες μετά τη δημιουργία της μοιάζει με συμπληρωμένο παζλ. Λίγο αργότερα πρόλαβα να δω τον Χάτσερ να «εκτελεί» την Μπεσίκτας μέσα στο σπίτι της.
Μια ομάδα που άνετα στη Θεσσαλονίκη απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ που εκείνη την εποχή ήταν εκτός κλινικής εικόνας. Ανεξαρτήτως από το εάν προλαβαίνει ή όχι την πρόκριση, είναι βέβαιο ότι τέτοιες νίκες αποτελούν ένα προοίμιο για το τι θα δούμε προσεχώς. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου πλάι στους δυο διεκδικητές του τίτλου θα έχουμε ένα σοβαρό κίνητρο για να προσέξουμε την πορεία του Αρη, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και στο power game των προέδρων τους. Υφισταμένων και μελλοντικών...
