Έκσταση! Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό παρακολουθώντας περίπου 20.000 κόσμου σε μια ισχυρή έκρηξη χαράς.
Εκτόνωση! Η δεύτερη που περιγράφει τις εικόνες του τελικού και της απονομής, βλέποντας ομάδα και θεατές να αποτινάζουν από πάνω τους την πίκρα, τη στεναχώρια, την ταλαιπωρία των προηγούμενων ετών, στις μικρότερες κατηγορίες.
Απόλαυση! Η καταμέτρηση των λέξεων συνεχίζεται με την απόλαυση που αντιλαμβάνεσαι ότι νιώθουν όλοι όσοι πανηγυρίζουν εκστασιασμένοι. Σαν εκείνη που ένιωσαν οι μικρασιάτες πρόσφυγες, που την «γέννησαν», όταν μετά τα τόσα βάσανα βρήκαν θαλπωρή, ένα καλύτερο «αύριο» στην Νέα Φιλαδέλφεια, τη Νέα Σμύρνη, την Καισαριανή, όπου δημιουργήθηκαν προσφυγικές συνοικίες. Σαν να τελείωσαν τα βάσανα των οπαδών της, με αυτό το τρόπαιο. Σαν να σηματοδοτεί το δικό τους καλύτερο «αύριο».
Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια αλλά δεν υπάρχει λέξη που να περικλείει και να περιγράφει όλα όσα σημαίνει για την ΑΕΚ και τον ελληνικό αθλητισμό αυτό το τρόπαιο. Δεν προστέθηκε απλά ένα λαμπρό κύπελλο στη σημαντική τροπαιοθήκη της ΑΕΚ. Δεν φέρνει απλά το bonus του ενός εκατ. στα ταμεία της ομάδας. Δεν μετατρέπει τα έσοδα από τα εισιτήρια, που θα ισοσκέλιζαν τον ισολογισμό του φάιναλ-φορ σε καθαρό -μείον τους φόρους βεβαίως- κέρδος για την ΑΕΚ που ρίσκαρε πολλά και εντέλει κέρδισε πολλά περισσότερα σε αυτό το φάιναλ-φορ.
Το τριήμερο που πέρασε η «Ένωση» διαφήμισε με τον καλύτερο τρόπο ότι ήταν και είναι ξανά ο τρίτος πόλος του ελληνικού μπάσκετ. Μια ομάδα που συνεχώς... έχανε φιλάθλους στα «πέτρινα χρόνια», άρχισε να κερδίζει ξανά φίλους. Να προσθέτει νέους φίλους στην παρέα της, καθώς μπορεί να υπόσχεται ωραίες στιγμές, αξέχαστες βραδιές, μεγάλα επιτεύγματα.
Κακά τα ψέματα, το Basketball Champions League δεν είναι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση. Δεν συγκεντρώνει την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν είναι όχι η βιτρίνα του, ούτε καν οι καλύτερες προθήκες στο εσωτερικό του μαγαζιού. Η ΑΕΚ όμως απέδειξε πως μπορεί, αξίζει και δικαιούται να βγει από τα συρτάρια και να λάμψει στη βιτρίνα. «Φώναξε» στον κόσμο πως υπάρχει κι ότι έχει τη δυναμική που χρειάζεται για να πετύχει μεγάλα πράγματα. Αφού έπεισε πρώτα τον δικό της κόσμο να σταθεί πλάι της, άρχισε τώρα να πείθει «ξένους» αλλά και ξένους πως είναι εξελισσόμενος και μάλιστα ραγδαία, οργανισμός που συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να επενδύσει κάποιος συναίσθημα, προσδοκίες, όραμα, χρήμα, χρόνο, μέλλον... Κάθε ένα από αυτά ανάλογα τι πρεσβεύει και από ποιον χώρο (φίλαθλος, χορηγός, παράγοντας/διοργάνωση...) προέρχεται ο κάθε ένας.
Ο Μάκης Αγγελόπουλος, που έχει όλες τις παραπάνω ιδιότητες, είχε το όραμα να κάνει ξανά πρωταγωνίστρια και μεγάλη την ΑΕΚ, μέσα από αθλητικές και κοινωνικές εκδηλώσεις-επιτυχίες. Επένδυσε για να βελτιωθεί το προϊόν αλλά και το αμπαλάζ του. Φέρνει παίκτες, αλλά χρηματοδοτεί και παραγωγές (το «1968») που ανεβάζουν το πρεστίζ της ΑΕΚ. Στοχεύει και κατακτά ξανά τίτλους, αλλά επιθυμεί να δώσει στην ΑΕΚ δικό της γήπεδο που θα αποφέρει πολλαπλάσια οφέλη για την εικόνα της ΑΕΚ στην πορεία των δεκαετιών.
Κοινώς κάνει τα πάντα για να αλλάξει η ΑΕΚ επίπεδο, ή μάλλον επίπεδα, στη συνείδηση του κόσμου, της ευρωπαϊκής κοινωνίας του μπάσκετ και της αγοράς. Το... ΑΕΚάκι των προηγούμενων δύσκολων χρόνων να γίνει η ΑΕΚαρα του μέλλοντος, που συνεχώς θα μεγαλώνει τη λίμνη όπως εύστοχα είχε προσδιορίσει τους αληθινούς στόχους ενός παράγοντα οραματιστή, ο (αδίκως, κατά την ταπεινή γνώμη μου, παρεξηγημένος από πολλούς) Ντέμης Νικολαΐδης.
Για αυτό το τρόπαιο του Basketball Champions League, όσο μικρό κι αν είναι ή έστω θεωρείται στην μπασκετική κοινωνία, είναι... τεράστιο για την ΑΕΚ και το ελληνικό μπάσκετ. Είναι πολλά, μα πάρα πολλά, παραπάνω από ένα τρόπαιο! Τα καλύτερα έρχονται, μπορούν και δικαιούνται να ελπίζουν όλοι στον κιτρινόμαυρο οργανισμό...
ΥΓ1: Κάτι ανάλογο περιέγραψε ο μονίμως συγκρατημένος -στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς δεν καταλάβαινες ότι η ομάδα του έχει κατακτήσει τον τίτλο, αλλά πίστευες ότι έχασε την ευκαιρία- Ντράγκαν Σάκοτα όταν ρωτήθηκε για τους τίτλους. Με περίσσιο παράπονο παρέδωσε ένα μάθημα για τον τρόπο προσέγγισης των ομάδων και των αποτελεσμάτων τους από τον κόσμο και τους δημοσιογράφους. «Όλοι δουλεύουμε για τα αποτελέσματα και τα τρόπαια. Και όλοι στέκονται σε αυτά. Αλλά δεν υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση στο χτίσιμο μιας ομάδας, που δημιουργεί παίκτες για να πάνε στο μεγαλύτερο επίπεδο, μέχρι και το ΝΒΑ Έχουμε λοιπόν πολλούς στόχους στην ΑΕΚ. Δεν είναι μόνο τα τρόπαια. Η ΑΕΚ έχει κατακτήσει στην ιστορία της πολλούς τίτλους αλλά δυστυχώς αυτό δεν έχει συμβεί κάθε χρόνο. Εμεις θέλουμε να χτίσουμε μια καλή ομάδα που θα είναι παρούσα στο υψηλότερο επίπεδο και συνέχεια θα βελτιώνεται, κάνοντας κάθε φορά ένα έξτρα βήμα» είπε ο Σάκοτα, που έχω την εντύπωση ότι όταν συμβεί αυτό στην ΑΕΚ θα χαμογελά περισσότερο και πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Ακόμη και από την ώρα που πήρε χθες στα χέρια του το τρόπαιο του BCL.
ΥΓ2: Η ΑΕΚ δεν ήταν συνολικά ποιοτικότερη. Δεν είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ. Αντιθέτως είχε πολύ μικρότερο από τη Μονακό. Είχε όμως όλα εκείνα που δεν διδάσκονται στο μπάσκετ και στον αθλητισμό γενικότερα. Είχε ορμή από τον κόσμο, είχε ενέργεια, κίνητρο και πάθος αλλά και άστρο, όπως είπε ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Η έμπνευση που έδωσε το έπος του Καλλιμάρμαρου, το όραμα που πρόσφερε η παλιγγενεσία της ΑΕΚ την επέτειο των 50 χρόνων από το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κατέκτησε ελληνική ομάδα, γέμισαν τα πνευμόνια και δυνάμωσαν τα μούσκουλα των παικτών του Σάκοτα που μπήκαν στον τελικό με σκοπό να δείξουν από την αρχή ότι η βραδιά είναι δική τους. Τα λάθη στα οποία η ΑΕΚ με την ενέργεια της υποχρέωσε τη Μονακό, της πρόσφεραν στους Κυπελλούχους Ελλάδας το αέρα που χρειάζονταν για να αποβάλλουν το όποιο άγχος και να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση για το παιχνίδι τους. Να βάλουν μεγάλα τρίποντα, να νικήσουν σε πολλές μονομαχίες «1vs1», να αντέξουν σε κάθε αντεπίθεση της Μονακό και τελικά να κατακτήσουν το πολυπόθητο τρόπαιο.
ΥΓ3: Συμφωνώ και προσυπογράφω όλα όσα έγραψε ο Άρης Λαούδης για τον Μάκη Αγγελόπουλο. Χρειάζεται ο ελληνικός αθλητισμός τέτοιους παράγοντες. Με όραμα, πρόγραμμα, που μιλούν με πράξεις και είναι προσηλωμένοι στον στόχο και όχι στο επικοινωνιακό. Που κερδίζουν το σεβασμό από τα έργα τους και επειδή σέβονται.
ΥΓ4: Για τους τρεις παίκτες στους οποίους είχα αναφερθεί σε παλαιότερη post αλλά και τον Βασίλη Ξανθόπουλο να χαίρεστε λίγο παραπάνω. ΑΕΚτσήδες και μη!
