Δυστυχώς ή ευτυχώς, βλέποντας την ΑΕΚ να ανακτά τα παλιά της μεγαλεία ή να επιστρέφει, όπως λέει χαρακτηριστικά το σλόγκαν, το μυαλό μου πηγαίνει 6 και 7 χρόνια πριν. Όταν έπαιζε στην Β’ Εθνική και έβαζε...διπλό GPS για να βρει τα γήπεδα των αντιπάλων της: το κλειστό του Λαγκαδά, του Περάματος και πάει λέγοντας. Άλλωστε για να πας μπροστά, πρέπει πάντα να κοιτάζεις το παρελθόν.
Να μην ξεχνάς, να μην υποτιμάς. Και η ΑΕΚ αυτό κάνει, έχοντας, βέβαια, την τύχη να έχει στο τιμόνι της έναν άνθρωπο, που δεν είχε καμία σχέση με το μπάσκετ, αλλά πλέον έχει φάει την ένεση μέχρι εκεί, που δεν πάει: τον Μάκη Αγγελόπουλο. Ολο αυτό, που βλέπουμε, αυτό, που είδαμε χθες, αυτό, που θα δούμε στο μέλλον, είναι δημιούργημα του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ολα στις δουλειές, ξεκινούν από την διοίκηση. Τα υπόλοιπα έπονται. Και σε αυτό το επίπεδο του μπάσκετ, όλα ξεκινούν από την τσέπη. Αν δεν έχεις λεφτά, δεν πας πουθενά. Αυτή η ομάδα της ΑΕΚ κοστίζει. Κόστισε επίσης στον Αγγελόπουλο η διεξαγωγή του φάιναλ-φορ στην Αθήνα. Τα χρήματα δεν είναι λίγα, αλλά αξίζει η θυσία. Και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΑΕΚ, το ξέρει αυτό καλύτερα.
Θα είναι απόλυτα χαρούμενος, όμως, όπως και όλοι οι ΑΕΚτζήδες, αν κατακτηθεί η κούπα αύριο. Εφθασες στο νήμα; Κόψτο κιόλας. Εστω και αν η Μονακό είναι πιο δυνατή από την Μούρθια. Πιο ακριβή ομάδα και κυρίως με ισχυρές προσωπικότητες. Με παίκτες, που έχουν αγωνιστεί στο ΝΒΑ, με παίκτες, που έχουν παίξει στην Ελλάδα, με το μενού να είναι γενικά πλούσιο. Το είδαμε χθες απέναντι στην Λούντβιγκσμπουργκ, το είδαμε καθ’ όλη την διάρκεια του Τσάμπιονς Λιγκ (μόλις δύο ήττες η ομάδα από το Πριγκιπάτο), το βλέπουμε και στο γαλλικό πρωτάθλημα, εκεί, όπου βρίσκεται στη κορυφή. Και μάλιστα με διαφορά από τον δεύτερο.
Η ΑΕΚ δεν έχει την ίδια συνέπεια. Αλλά έχει τα δικά της ατού. Το πρώτο και καλύτερο είναι ότι παίζει στην έδρα της. Παίζει μπροστά στον κόσμο της. Θα παίξει -και- αύριο μπροστά σε ένα κοινό, που θα κατακλύσει το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και θα διψάει για μία ακόμη ευρωπαϊκή κούπα. Οι «κιτρινόμαυροι» έχουν πάρει φόρα σε όλα τα μέτωπα και δεν θέλουν να σταματήσουν. Βέβαια, ο συντελεστής δυσκολίας μεγαλώνει. Μεγαλώνει λόγω της μεγαλύτερης σημασίας, που εκ των πραγμάτων έχει ο τελικός, μεγαλώνει λόγω της μεγαλύτερης αξίας, που έχει η Μονακό σε σχέση με την Μούρθια.
Τι περιμένετε να πούμε; Να είναι καλύτερη η ΑΕΚ σε σχέση με τον ημιτελικό; Εννοείται αυτό, αν και κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό. Δεν έχει σχέση με το προηγούμενο ή το επόμενο. Αυτό, που θα λέγαμε καλύτερα είναι η «Ένωση» να πιάσει ή να πλησιάσει την απόδοση, που είχε στον τελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Δεν είναι εύκολο, αλλά μπορεί. Άλλωστε σε όλα τα κρίσιμα φετινά παιχνίδια είναι κάτι παραπάνω φώναξε παρών. Στα θεωρητικά πιο εύκολα είναι εκεί, που την πατάει. Μένει να δείξει τον ίδιο χαρακτήρα και στο κρισιμότερο ματς: στο αυριανό με την Μονακό.
«Και εδώ, που έχουμε φθάσει, έχουμε γράψει ιστορία» είπε ο πάντα χρήσιμος Βασίλης Ξανθόπουλος. Δεν θα πούμε ακριβώς ότι έχει άδικο, αλλά ειδικά στην Ελλάδα ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος τίποτα. Και εδώ, που έχει φτάσει η ΑΕΚ, μόνο η κορυφή την ικανοποιεί. Τίποτε άλλο. Για να κρατήσει εκτός των άλλων τον κόσμο της, για να φωνάξει στην Ευρώπη ότι είναι και πάλι εδώ. Η δεύτερη θέση δεν μπορεί να πεις ότι δεν είναι τιμητική. Η πρώτη, όμως, είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι τα πάντα, όπως προαναφέραμε. Είναι τα πάντα, όπως λένε οι Έλληνες. Και εμείς στην Ελλάδα ζούμε.
