Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
Ήταν ένα ακόμη ματς στη Σουπρολίγκα (ζήτω η FIBA), μακρινό και μουντό, γιατί ενώ ήμασταν καλοί, χάναμε! Και χάναμε από ομαδάρες, βέβαια, αλλά οι ήττες είναι ήττες. Πάμε, λοιπόν, να παίξουμε στο μακρινό Λούλεα, στη Σουηδία, με την Πλάνια, τον Φεβρουάριο του 2001. Εγώ υπεύθυνος του γραφείου Τύπου της ΚΑΕ Ηρακλής, επί Εμφιετζόγλου, ετών 27.
Εύκολο ματς, προμηνύονταν, αφού οι Σουηδοί δεν έλεγαν και πολλά. Εμείς με Καράσεφ αμίλητο στο αεροπλάνο, ως συνήθως, να διαβάζει ένα βιβλίο με βίους Ρώσων Αγίων (βέβαια, όταν ήταν στην πόλη τα «φρουτάκια» τα είχε διαλύσει στην Δελφών), με τον μπον βιβέρ Νάκιτς που μας έδειχνε το Vacheron ρολόι του, με τους συνειδητοποιημένους Χατζηβρέττα, Καράγκουτη, με τον χαμογελαστό Λάζαρο και τον Χάρη Μαρκόπουλο.
Έναν εκπληκτικό σκόρερ, ένα παιδί που έκανε παπάδες στα μικρά πρωταθλήματα, τον γιο του Σούλη. Ένα παιδί του Ηρακλή, κυριολεκτικά. Από 5 χρονών στο Ιβανώφειο. Παικτάρα. Με αυτόν πρωταγωνιστή είχαμε κερδίσει στο Ηράκλειο, μόλις είχε απολυθεί ο Μάκης Δενδρινός ο αείμνηστος από τη διοίκηση Εμφετζόγλου. Άλλο κεφάλαιο αυτο, θα το αναλύσουμε άλλη φορά…
Καθώς πετάμε μια κουραστική πτήση, πρώτα στο Μόναχο και μετά για Στοκχόλμη, όλοι έχουν ψοφήσει στην κούραση και στη βαρεμάρα. Η Λούλεα είναι μια πόλη βόρεια στη Σουηδία, δηλαδή… κατάλαβες. Στο πουθενά, κοντά στον Βόρειο Πόλο. Αλλάζουμε πάλι αεροπλάνα και πάμε. Στην προσγείωση ακούω κάτι ψιθύρους, κάτι περίεργα, λέω τι έγινε. Μου λένε «ο ΄Χαρης». «Τι ο Χάρης, ρε παιδιά;». «Τίποτα, θα δούμε».
Προσγειωνόμαστε και ξαφνικά βλέπω τρεις δικούς μας να έχουν αγκαλιά τον Χάρη και να τον βγάζουν σηκωτό. Κόπηκε το αίμα μου. Κατεβαίνουμε αλαφιασμένοι κάτω, τον ξαπλώνουν σε καρέκλες σε ένα τραγικό αεροδρόμιο. Ο γιατρός μας, ο Πέτρος Γιαννακοβίτης, έχει τρελαθεί. Το παιδί, 19 χρονών, δεν μπορούσε να κουνηθεί! Παίκτης Εθνικής, που έβαζε τα τρίποντα σα νερό.
Λέμε «αμάν, τι έγινε», ψαχνόμαστε, κλαίμε. Το παιδί πάει νοσοκομείο, να δούμε τι έγινε. Στο μεταξύ έχουμε ματς. Η ομάδα επηρεασμένη, όλοι κολλημένοι με το τηλέφωνο, μήπως μάθουμε τίποτα και τους πούμε εμείς κάτι. Ξημερώνει, μας λένε ότι κάτι έχει η σπονδυλική στήλη απ’ το αεροπλάνο, και θα ξεκαθαρίσει όταν γυρίσουμε Ελλάδα! Τρελαμένοι όλοι. Το παιδί σαστισμένο, αμίλητο, αλλά γενναίο. «Πάτε να κερδίσετε, καλά είμαι». Σοκ εμείς. Παίζει η ομάδα και κερδίζει δύσκολα, με Έλληνες μέσα, 90-94, με σούπερ Χατζηβρέττα, Λάζαρο και Νάκιτς!
Μετά το ματς, άλλα μαντάτα! Με παίρνει ο Πάρης ο Τσελεπίδης, που ήμασταν μαζί στην ίδια εφημερίδα. Μου λέει «ρε συ, δυο παίκτες είναι ντοπέ! Τι γίνεται;». Μου πέφτει το τηλέφωνο απ’ τα χέρια. Με παίρνει ο μακαρίτης ο δικηγόρος μας, ο Γιώργος Κεσίσης. «Θα τους διώξω, τι έκαναν οι μ….ες, τι είναι αυτά, πάμε για διακοπή συμβολαίου, ο πρόεδρος είναι έξαλλος». Κόκκαλο εγώ. «Μα ρε παιδιά, η ομάδα παίζει, κάτσε να δούμε το 2ο δείγμα, τα παιδιά δεν κάνουν τέτοια». Ανένδοτος αυτός. Τρελαμένος εγώ, έχω το παιδί, έχω και τους ντοπαρισμένους! Τα τηλέφωνα φωτιά, εγώ να πρέπει να… γράψω κιόλας, ο Χάρης στο νοσοκομείο κι οι άλλοι να λένε ότι δεν έχουν κάνει τίποτα, ότι δεν έχουν πάρει τίποτα.
Οι δημοσιογράφοι το μαθαίνουν, αρχίζουν τα τηλέφωνα, διαψεύσεις εγώ, χαμός. Ο Πάρης να μου λέει «Κώστα ο Νίκος είπε να το γράψουμε, δε γίνεται αλλιώς, το ξέρουν όλοι στην Αθήνα». Εγώ να λέω ότι δεν ισχύει τίποτα – πίστευα και πιστεύω τα παιδιά, που μετά αποδείχθηκε ότι πήραν ένα σκεύασμα για τη… φαλάκρα και την πλήρωσαν έτσι. Τρελάδικο.
Το δράμα ήταν με τον Χάρη. Το παιδί γύρισε πίσω, πήγε σε νοσοκομεία, έκανες θεραπείες, πήγε έξω, πήγε μέσα, αλλά ευτυχώς κάποια στιγμή στάθηκε στα πόδια του. Παλίκαρος. Άρχισε να παίζει κιόλας, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε φυσικά να γυρίσει στο τοπ επίπεδο που ήταν. Τώρα δόξα τω Θεώ, 17 χρόνια μετά, είναι παλίκαρος, στην Κίνα προπονητής, στα χνάρια του μπαμπά στις ικανότητες, αλλά για μένα εκείνη τη βραδιά του Φλεβάρη, στο Λούλεα, το ελληνικό μπάσκετ έχασε τον νέο Γκάλη, τον νέο Διαμαντίδη (ο οποίος τότε ήταν… αναπληρωματικός του Χάρη), τον νέο Σπανούλη, ή απλά έχασε τον Χάρη Μαρκόπουλο. Ευτυχώς τον έχει τώρα σαν προπονητή, αλλά μιλάμε για ένα απίστευτο ταλέντο, που έβαλε 50 και 60 πόντους στα εφηβικά. 60 για πλάκα, όχι 30. 60 έβαζε.
Ο Θεός το ήθελε έτσι, ο Χάρης είναι καλά, είναι οικογενειάρχης πλέον, μας έχει κάνει όλους περήφανους με το πείσμα του, τη δουλειά του, είναι ευγενής πάντα, χαμογελαστός, όπως ο μπαμπάς Σούλης κι η μαμά, κι η αδερφή. Ελπίζω να μην στεναχωρηθούν αν διαβάσουν αυτές τις γραμμές, αλλά να δυναμώσουν κι άλλο, γιατί ο Χάρης έδωσε ένα μάθημα ζωής και ήθελα να το μοιραστώ με τον κόσμο, τόσα χρόνια μετά. Είναι μια ιστορία που δεν έχει γραφτεί πουθενά και τη γράφω στο σάιτ του Γιάννη, γιατί του το υποσχέθηκα να του γράψω κάτι σπέσιαλ και πιο σπέσιαλ στιγμή αυτή στη μικρή και ταπεινή καριέρα μου δεν υπάρχει. Ένα μάθημα ζωής, μέσα από μια άσχημη στιγμή.
Το ελληνικό μπάσκετ ίσως να μην ξέρει τι έχασε εκείνο το βράδυ, αλλά σίγουρα κέρδισε έναν προπονητή κι έναν αγωνιστή…
ΥΓ.: Για τον μπασκετικό Ηρακλή και τα όργια που έγιναν τότε που τον έφεραν στην τωρινή κατάσταση θα γράψουμε σύντομα… Τώρα που πήρα φόρα, ψηλέ…
ΠΗΓΗ: g-point.gr
