Ειδικά αυτό το τελευταίο ο Παύλος το κέρδισε. Με το σπαθί του. Την αναγνώριση και τον σεβασμό του αντιπάλου, δηλαδή. Κάτι που στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού το 'χουν πετύχει παράγοντες μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Άντε βρες εσύ πολλούς παράγοντες που έβαζαν (ή βάζουν) πάνω από οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον τον ανθρώπινο παράγοντα. Και ο Παύλος δεν το έκανε για προβολή, ούτε για φοροαπαλλαγές΄ το έκανε γιατί έτσι ήταν φτιαγμένος. Άλλη πάστα παράγοντα.
Και όχι, δεν τα λέω όλα αυτά επειδή πέθανε΄ δεν πιστεύω ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Το λέω επειδή ισχύει. Οι μαρτυρίες είναι συντριπτικές. Και όχι (μόνο) από Παναθηναϊκούς. Από οπαδούς όλων των ομάδων.
Πέρα από τα δωρεάν φάρμακα που προσέφερε στους τραυματίες της τραγωδίας της Θύρας 7 και τη χρηματική βοήθεια στις οικογένειες των θυμάτων, άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Αττίλιο. Που το 1987 είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας και ο Νταϊφάς σφύριζε κλέφτικα. Όσοι γνώριζαν τον Ατίλλιο, ξέρουν πολύ καλά τι έκανε η οικογένεια Γιαννακόπουλου γι' αυτή την εμβληματική μορφή της Θύρας 7...
Υγ. Τον Παύλο τον γνώρισα προσωπικά το '79. Λίγες βδομάδες αφότου έχασε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός από τους Βαρδινογιάννηδες. Όταν του συστήθηκα, μου απάντησε με τη γνωστή ατάκα του που έμελλε να μείνει κλασική: "Χάρηκα πολύ, παιδί μου, παιδί μου". Κι έτσι ακριβώς (φαντάζομαι ότι) με αποχαιρετά. Έστω και νοερά...
