Οι λέξεις έχουν δύναμη. Έχουν δυναμική. Είναι, όμως, τόσο η δύναμη όσο και η δυναμική τους σχετική. Ομοίως με το χρόνο και την περίφημη θεωρία του Άλμπερτ Αϊνστάιν, δεν είναι αντικειμενική έννοια. Μια λέξη την ακούς καθημερινά και δε σου κάνει αίσθηση. Την ίδια λέξη την ακούς από έναν αθλητή και σε χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Ο Λευτέρης Μποχωρίδης είχε πει πολλά στη συνέντευξη που έδωσε πριν 13 μήνες στον Θανάση Ασπρούλια. Ωστόσο, τίτλος έγινε η αυτοκριτική του. Έγινε η ερώτηση που θα έθετε στον εαυτό του αν έπαιρνε εκείνος τη συνέντευξη.
«Θα τον ρώταγα… Τι θα κάνεις; Θα παίξεις μπάσκετ ρε μαλάκα;». Και τώρα; Η ερώτηση είναι το ίδιο επίκαιρη. Ο χρόνος πέρασε και ο Λευτέρης Μποχωρίδης μοιάζει μπλοκαρισμένος στον ίδιο φαύλο κύκλο! Μπάσκετ δεν έπαιξε. Όχι, όπως προσδοκούσε ο ίδιος για τον εαυτό του, όχι όπως προσδοκούσαν όσοι περίμεναν να είναι η χρονιά του. Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν οργανωτή. Ο Νικ Καλάθης… πέθαινε στο παρκέ και στην άκρη του πάγκου ο 23χρονος γκαρντ πιθανότατα αναρωτιόταν πότε θα μπορέσει να κάνει το δικό του ξεπέταγμα.
Ας μην είμαστε άδικοι. Υπήρχε ένα ματς ευρωλίγκας που έπιασε τους… άλλους μαλάκες! Με αντίπαλο την Μακάμπι στις 10 Νοεμβρίου έπαιξε έντεκα λεπτά, έβαλε δύο τρίποντα, κέρδισε δύο φάουλ και αποχώρησε από το παρκέ σε αποθέωση. Θα έλεγες εκείνο το βράδυ ότι ο Λευτέρης Μποχωρίδης είχε αφιχθεί. Κακώς θα το έλεγες, διότι θα αποδεικνυόταν πάλι ένα ταξίδι-αστραπή. Οι αριθμοί που ακολούθησαν μέχρι το τέλος της σεζόν στην Ευρωλίγκα έμοιαζαν με… ισοτιμίες νομισμάτων! 3.24, 1.16 και 0.20! Ναι, από τον Νοέμβριο ως τον Απρίλιο έπαιξε μόλις σε τρία ακόμα παιχνίδια. Υπήρξε, βέβαια, και το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά ποιος το λογαριάζει; Ακόμα κι εκεί ο χρόνος συμμετοχής του στα πλέι οφ ήταν 10 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα. Συνολικά!
Φταίει ο Τσάβι Πασκουάλ; Όσο έφταιγε ο Ιβάνοβιτς, ο Μανωλόπουλος, ο Τζόρτζεβιτς ή ο Πεδουλάκης. Δε γίνεται όλοι οι προπονητές – άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο – να αδικούν έναν παίκτη. Ο Ισπανός είναι γνωστό από τη θητεία του στην Μπαρτσελόνα ότι έχει πλάνο για τους νεαρότερους παίκτες, αλλά είναι γνωστό ότι δε θα θυσιάσει το αποτέλεσμα για να τους δίνει διαρκώς ευκαιρίες. Εξάλλου, εκείνος έδωσε εντολή να μην δοθεί δανεικός ο Λευτέρης Μποχωρίδης το καλοκαίρι και ήθελε να τον χρησιμοποιήσει στο rotation της ομάδας του. Τέσσερις μήνες μετά, ο Έλληνας γκαρντ δεν έχει παίξει δευτερόλεπτο στην ευρωλίγκα, στο ελληνικό πρωτάθλημα έχει χρόνο συμμετοχής δέκα λεπτά και 40 δευτερόλεπτα (συνολικά!) και μοιάζει να μην έχει θέση πια στον Παναθηναϊκό.
Καιρός να επιστρέψει εκεί όπου όλα ξεκίνησαν, εκεί όπου κάποτε ονειρευόταν να μείνει για πάντα.
«Αλεξάνδρειο»… all hours!
Ο Νίκος έδινε κάθε μέρα αγώνα… «Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι είναι επαγγελματίας παίκτης». Ο Λευτέρης είχε το χαβά του. «Φαντάζομαι ότι θα παίζω στον Άρη για πάντα», έλεγε στις πρώτες συνεντεύξεις, όταν το ταλέντο του άρχισε να απασχολεί όλο και περισσότερο κόσμο. Ο Μποχωρίδης δεν είχε άλλη ομάδα στο μυαλό του. Οι ιαχές για «γκολ» ακούγονταν από το «Κλεάνθης Βικελίδης» μέχρι το δωμάτιό του και ο Άρης ήταν το όνειρο που πάλευε να πιάσει. «Από μικρό παιδί έμενα στη Χαριλάου δίπλα στο γήπεδο και από εφτά χρονών είμαι στον Άρη», διηγείται και σειρά στην ιστορία παίρνουν τα οικογενειακά μονά με τον μεγαλύτερο αδερφό του, τον Νίκο.
«Ο πατέρας μας ήταν αυτός που μας βοήθησε στο χώρο του μπάσκετ. Ξεκινήσαμε μαζί να παίζουμε μονά εδώ στο Χαριλάου και βάλαμε και τον αδερφό μου και στον ίδιο δρόμο. Είναι φυσιολογικό. Όλη η οικογένεια μας ασχολείται με το μπάσκετ. Μιλάμε όλη την ώρα για μπάσκετ. Κάνουμε συνέχεια προπονήσεις μαζί και θεωρώ ότι από αυτό βγαίνει ευνοημένος ο αδερφός μου», εξηγεί ο Νίκος Μποχωρίδης, ο οποίος γεννήθηκε το 1989 και το 2006 όταν έφτανε ψηλά με την ομάδα εφήβων του Άρη, έμοιαζε να έχει λαμπρό μέλλον.
Ακολούθησαν μια σειρά από λανθασμένες επιλογές, το μάθημα από τις οποίες προσπάθησε να περάσει στον τέσσερα χρόνια μικρότερο Λευτέρη. Ο μικρός, που ξεκίνησε τον αθλητισμό από το ταεκβοντό θα ακολουθούσε την ίδια διαδρομή και θα έκανε το Αλεξάνδρειο σπίτι του. Καλοκαίρια, μεσημέρια, βράδια, πριν από αγώνες, μετά από αγώνες και όταν - πιτσιρίκι ακόμα – του δινόταν η ευκαιρία και στους αγώνες! Είναι γνωστό πώς συχνά καθόταν και προπονούταν μόνος του, όταν δεν είχε χρόνο συμμετοχής σε κάποιο ματς πρωταθλήματος, όπως και πώς έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 16 ετών!
Ήταν στην πρεμιέρα της Α1 τη σεζόν 2010-2011, όταν ο Λευτέρης Μποχωρίδης κατόρθωνε να ξεχωρίσει παρά τα 16 του χρόνια και να αρπάξει την ευκαιρία που του δόθηκε. Έπαιξε 33 λεπτά κόντρα στον Ολυμπιακό, λόγω της απεργίας του ΠΣΑΚ και σημείωσε οκτώ πόντους απέναντι στους πλήρεις ερυθρόλευκους. Η ανοδική του πορεία εμπεριείχε πολλή προπόνηση, πολλή εκγύμναση, πολλές διακρίσεις με τις μικρές ομάδες του Άρη, το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο το 2012 και πριν αποχωρήσει, έναν τελικό απέναντι στο είδωλό του.
Ο φίλος μου ο Δημητράκης…
Στην ίδια συνέντευξη, με την οποία προλογίσαμε το κείμενο ο Λευτέρης Μποχωρίδης δεν μπορεί να εκφραστεί για τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Προτιμά να κρατήσει για τον εαυτό του όσα πήρε στα δύο χρόνια που συνυπήρξε με τον βετεράνο άσο του Παναθηναϊκού. «Είναι πρόκληση και πολύ ωραίο να παίζεις απέναντι στο ίνδαλμά σου», δήλωνε παραμονές του τελικού Ελλάδας το 2014, όταν ο κανονικός Διαμαντίδης θα αντιμετώπιζε τον κατ’ ευφημισμό διάδοχό του.
«Το να με συγκρίνουν με έναν τέτοιο παίκτη είναι κάτι το απίστευτο. Δεν ξέρω αν ισχύει και πρέπει να βελτιωθούν ακόμα πολλά. Ελπίζω μια μέρα να καταφέρω να φτάσω στην ικανότητα και τις επιτυχίες του». Μετά από εκείνον τον τελικό ήρθε η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό και μια καινούργια καθημερινότητα που έπρεπε να συνηθίσει. Η Αθήνα ήταν λίγο δύσκολη για τον Μποχωρίδη, η πραγματικότητα και το επίπεδο του τριφυλλιού λίγο σοκαριστικά, όμως ο Διαμαντίδης δεν τον άφηνε στιγμή από τα μάτια του.
«Έμαθα πώς είναι να βρίσκεσαι σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, να ζεις και να προπονείσαι με μεγάλους παίκτες. Η πρώτη μου χρονιά ήταν μεγάλο σχολείο και έμαθα πολλά πράγματα που θα μου φανούν χρήσιμα για τη συνέχεια. Έχω μεγάλο κίνητρο να δουλέψω σκληρά για να εμφανιστώ καλύτερος».
Η επόμενη χρονιά ήταν εκείνη που περίμεναν όλοι να τον δουν καλύτερο! Το τι θα γινόταν, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, δε θα το μάθουμε ποτέ. Το αν ο Λευτέρης Μποχωρίδης ήταν έτοιμος να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων, δε θα απαντηθεί ποτέ. Γιατί πριν καλά-καλά ξεκινήσει η σεζόν ο Έλληνας γκαρντ υπέστη κάταγμα περόνης και χάνει τη μισή σεζόν. Επιστρέφει τον Ιανουάριο, όμως γνωρίζει και ο ίδιος ότι θα είναι πολύ δύσκολο να βρει χώρο και χρόνο στον Παναθηναϊκό. Το καλοκαίρι η διαδικασία μέσα του ήταν η ίδια. Οι πράσινοι ενισχύθηκαν, ήρθαν παίκτες στη θέση του, όμως ο Μποχωρίδης ήθελε να δώσει μια τελευταία ευκαιρία στον εαυτό του.
Δεν τα κατάφερε. Μετά από τρία χρόνια επιστρέφει στον Άρη και επιστρέφει στην κανονικότητα ενός αθλητή που θέλει να προπονείται, να παίζει, να βελτιώνεται και κυρίως: Να μην την λέει πια στον εαυτό του!