Τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες μπασκετμπολίστες κυριαρχούν στην Ευρώπη. Πρωταγωνιστούν στις μεγάλες διοργανώσεις, φέρνουν επιτυχίες και ταξιδεύουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου.
Μέχρι πρότινος, γνωρίζαμε για Έλληνες άσους που αγωνίστηκαν στο πρωτάθλημα της Ισπανίας, στην Ιταλία, στην VTB-League και στην Λιθουανία. Όμως, ήταν σχεδόν άγνωστη στο ευρύ μπασκετικό, ελληνικό κοινό η παρουσία ενός δικού μας παιδιού, στα Πρωταθλήματα αλλά και στις… Εθνικές ομάδες της Γαλλίας!
Ο λόγος για τον Άγγελο Τσαγκαράκη, ο οποίος, στα 32 του, αποφάσισε να εγκαταλείψει την χώρα στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και… μεγαλούργησε μπασκετικά τα τελευταία χρόνια, ώστε να βρεθεί στην Ελλάδα και τα Τρίκαλα.
Έχοντας αγωνιστεί στο NCAA και έχοντας περάσει τα τελευταία οκτώ χρόνια… πυροβολώντας τα καλάθια κυρίως της δεύτερης, αλλά και της πρώτης Κατηγορίας της Γαλλίας (σε Μπουργκ Αν Μπρες, Παρί Λεβαλούα, Σεντ Βαγιέ, Σαλόν Ρεμς, SOMB και Βισί) ο Ελληνογάλλος γκαρντ ευελπιστεί να αφήσει το στίγμα του στην χώρα μας και να ηγηθεί των προσπαθειών της ομάδας του Γιάννη Καστρίτη για μία πετυχημένη σεζόν.
Ευγενικός, ευδιάθετος, πρόθυμος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις και πάνω απ’όλα συνειδητοποιημένος και έτοιμος για την νέα πρόκληση στην καριέρα του, ο Άγγελος Τσαγκαράκης μίλησε για όλα στο SDNA. Για το ελληνικό του διαβατήριο, για την εμπειρία του στα Πρωταθλήματα και στις Εθνικές ομάδες της Γαλλίας, για την παρουσία του στις ΗΠΑ, για τον άτυχο Μπράντον Ρόι, τον σπουδαίο Τονι Πάρκερ, αλλά και για τους στόχους και τις προσδοκίες της φετινής απαιτητικής σεζόν
Έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στη Γαλλία, αλλά το αίμα σου είναι ελληνικό. Τι κρύβεται πίσω από το όνομά σου; Ποια είναι η ιστορία σου;
Ο πατέρας μου είναι Έλληνας, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς ακούγοντας το επίθετό μου. Γεννήθηκε στη Νίκαια το 1940 και παντρεύτηκε την μητέρα μου στο Παρίσι στα μέσα της δεκαετίας του 60’. Όντως, γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γαλλία και έχω περάσει εκεί όλη τη ζωή μου, αλλά πάντα ήμουν συνδεδεμένος με την Ελλάδα. Συνήθιζα να περνώ όλα τα καλοκαίρια μου ανάμεσα στην Αθήνα και την Μύκονο, όταν ήμουν νεότερος. Ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής μου. Αγαπώ την πολιτιστική κληρονομιά μου και είμαι πολύ περήφανος για την ελληνική μου καταγωγή.
Γιατί πήρες τώρα το ελληνικό σου διαβατήριο και όχι νωρίτερα στη ζωή σου; Εννοώ, ήταν κάτι που απλά έγινε τώρα ή το επιδίωξες;
Πάντα ήθελα να έχω το ελληνικό μου διαβατήριο, αλλά παράλληλα πάντα ένιωθα πως έχω διπλή υπηκοότητα. Δεν είμαι περισσότερο Γάλλος απ’ότι Έλληνας, είμαι μισός-μισός. Απλά δεν είχα τον χρόνο να το κάνω, ήμουν συνεχώς απασχολημένος όλα αυτά τα χρόνια, ταξιδεύοντας και παίζοντας μπάσκετ στην Αμερική και στην Γαλλία.
Πέρσι, σκέφτηκα πως ήρθε για μένα η ώρα να δοκιμάσω μία νέα πρόκληση. Ήθελα να έρθω στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια, και κάθε σεζόν ήμουν όλο και πιο κοντά στο να συμφωνήσω με ελληνικό σύλλογο. Πριν ξεκινήσω την επαγγελματική μου καριέρα, πέρασε έξι χρόνια στο Κολέγιο στην Αμερική, οπότε όταν γύρισα ήθελα να είμαι σπίτι, κοντά στην μητέρα μου. Τώρα, θέλω να παίξω μπροστά στην οικογένειά μου από την Ελλάδα και να περάσω περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τον πατέρα μου.
Οι ΗΠΑ, το NCAA, και οι Χάρντεν-Ρόι…
Στα πρώτα στάδια της καριέρας σου, έπαιξες όπως είπες στην Αμερική, στο Όρεγκον και στην Καλιφόρνια. Πες μας περισσότερα για την συγκεκριμένη εμπειρία...
Ήταν μία φανταστική εμπειρία. Το σημαντικότερο ήταν πως, πηγαίνοντας στις ΗΠΑ, μπόρεσα να επικεντρωθώ στις σπουδές μου, παίζοντας παράλληλα μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο. Στην Ευρώπη, στη Γαλλία, στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές που να επιτρέπουν στους νεαρούς αθλητές να γίνουν επαγγελματίες και ταυτόχρονα να αποκτήσουν πτυχίο από ένα μεγάλο πανεπιστήμιο. Πρέπει πάντα να επιλέξεις ανάμεσα στην εκπαίδευση και τον αθλητισμό… Και εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο.
Η καριέρα του αθλητή είναι πολύ μικρή. Αν είμαστε τυχεροί, θα τελειώσουμε την καριέρα μας στα 35-36… Μερικές φορές πιο μετά, αλλά είναι πιο σπάνιο. Αλλά ας πούμε πως το παλεύουμε μέχρι τα 40. Τι κάνεις μετά; Πρέπει να έχεις ένα πλάνο! Πρέπει να έχεις τα απαραίτητα εργαλεία για να είσαι πετυχημένος στη ζωή σου. Στα 40 σου, είσαι περίπου στην μέση της ζωής σου. Πρέπει να είσαι έτοιμος για σπουδαία πράγματα! Είναι πολύ σημαντικό το σχολείο. Οι γονείς μου πάντα επέμεναν σε αυτό, και είμαι πραγματικά ευγνώμων που με ώθησαν σε αυτή την κατεύθυνση.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ είναι ένα τρομερό μέρος για να ζεις. Ιδιαίτερα το Όρεγκον και η Καλιφόρνια. Οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί, ο καιρός είναι φανταστικός (ιδιαίτερα στην Καλιφόρνια). Ήμουν ευλογημένος που μπόρεσα να ζήσω εκεί για έξι χρόνια.
Πτυχίο στον τομέα των International Business, Αγγλικά και Ισπανικά εκτός της μητρικής σου γλώσσας. Πως μπόρεσες να «παντρέψεις» τις σπουδές με το μπάσκετ;
Μη ξεχνάς πως μιλάω και ελληνικά… Εντάξει, όχι τέλεια ακόμα, αλλά δώσε μου λίγους μήνες και θα μιλάω πολύ καλά (γέλια). Όπως είπα και πιο πριν, το Κολέγιο στις ΗΠΑ επιτρέπει στους αθλητές να συνδυάσουν εκπαίδευση και αθλητισμό. Είχαμε πρωινή προπόνηση και βάρη στο γυμναστήριο μέχρι το μεσημέρι, και μετά μάθημα από την μία μέχρι τις εφτά. Κάποιες φορές είχαμε ακριβώς το αντίθετο πρόγραμμα: Σχολείο το πρωί, προπόνηση και γυμναστήριο το απόγευμα. Το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να μπορείς να τα συνδυάσεις όλα. Επίσης, για να σιγουρευτώ πως θα πάρω το πτυχίο μου στα τέσσερα χρόνια όπως όλοι οι υπόλοιποι μαθητές, πήγαινα κάθε καλοκαίρι σε επιπλέον μαθήματα.
Από την παρουσία σου στο NCAA, υπήρξε κάποιος αντίπαλος που σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση; Θυμάσαι κάποιον που να έγινε μετά από χρόνια σταρ στο ΝΒΑ;
Απέκτησα υποτροφία από το Όρεγκον Στέιτ, που παίζει στην πολύ ανταγωνιστική περιφέρεια της «Pacific 12», απέναντι σε σχολεία όπως το UCLA, το Αριζόνα και το Στάνφορντ. Σίγουρα, πάρα πολλοί παίκτες του ΝΒΑ βγαίνουν κάθε χρόνο από τα συγκεκριμένα σχολεία. Έπαιξα απέναντι σε 20-30 παίκτες του ΝΒΑ κατά την διάρκεια της κολεγιακής μου καριέρας. Ίσως και σε περισσότερους. Και έπαιξα απέναντι σε μερικούς πραγματικά κορυφαίους παίκτες. Τζέιμς Χάρντεν, Άντρε Ιγκουοντάλα, Νέιτ Ρόμπινσον …
Αυτός που πραγματικά μου έκανε εντύπωση όμως, ήταν ο Μπράντον Ρόι. Απίστευτος παίκτης. Η ταπεινότητά του ήταν σπουδαιότερη από το παιχνίδι του. Αυτό λέει πολλά για τον χαρακτήρα του.
«Στη ζωή και στο μπάσκετ υπάρχουν κύκλοι που κλείνουν»
Εκτός από την αξιοθαύμαστη καριέρα σου στα πρωταθλήματα της Γαλλίας, έχεις αγωνιστεί επίσης στις μικρές Εθνικές ομάδες της Γαλλίας, αλλά και σε αυτή που συμμετείχε στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 3Χ3. Φαντάζομαι πως το να φοράς την συγκεκριμένη φανέλα δημιουργεί ένα μοναδικό συναίσθημα…
Το να παίζω για την Εθνική ομάδα πάντα μου δίνει ένα συναίσθημα υπερηφάνειας. Είχα την ευλογία να είμαι ένας από τους κορυφαίους παίκτες της γενιάς μου στις Εθνικές ομάδες κάτω των 18 και κάτω των 20. Το να εκπροσωπώ ξανά την χώρα μου στην Εθνική ομάδα 3Χ3 με κάνει πραγματικά πολύ χαρούμενο.
Η προφανής ερώτηση είναι για την Εθνική ομάδα της Ελλάδας. Είχες ποτέ το ενδιαφέρον να αγωνιστείς για την Εθνική ομάδα της Ελλάδας; Η Ομοσπονδία έδειξε ενδιαφέρον για σένα, έστω και σε φιλολογικό επίπεδο;
Ειλικρινά, πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου την ιδέα να παίξω για την Ελλάδα. Όπως είπα και πιο πριν, είμαι μισός-μισός. Είμαι περήφανος, τόσο για την γαλλική, όσο και για την ελληνική καταγωγή μου. Η Ομοσπονδία δεν έδειξε ποτέ ενδιαφέρον, αλλά ποιος μπορεί να πει πως φταίει; Πολλοί είναι αυτοί που δεν με ξέρουν στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να δείξεις ενδιαφέρον για κάποιον που δε ξέρεις. Ίσως αυτό αλλάξει σύντομα!
Ας επιστρέψουμε στην Εθνική ομάδα της Γαλλίας. Ο πιο χαρισματικός παίκτης της γενιάς του, ο Τόνι Πάρκερ, αποφάσισε να αποσυρθεί μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων. Ποια είναι η γνώμη σου γι’αυτό; Τι σημαίνει αυτό για το μέλλον της Εθνικής;
Ο Τόνι Πάρκερ και η γενιά του έκαναν τόσα πολλά για την Εθνική μας ομάδα. Έφτασαν σε τόσες επιτυχίες, όσες δεν είχαμε ποτέ στην ιστορία μας στο άθλημα. Είμαστε σίγουρα ευγνώμονες γι’αυτό. Το καλό είναι πως έχουμε μία νέα γενιά με πολύ ταλαντούχους παίκτες, που είναι έτοιμοι να «κουβαλήσουν» την ομάδα. Η Γαλλία είναι μαζί με τον Καναδά οι ομάδες με τους περισσότερους NBAers: Μπατούμ, Ντιό, Λοβέρν, Φουρνιέ… Οπότε δεν ανησυχώ. Και ο Ντε Κολό κυριαρχεί στην Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια. Πιστεύω πως έχουμε την δυνατότητα να βρισκόμαστε στο υψηλότερο επίπεδο.
Σε ρωτάω αυτό γιατί η Εθνική Ελλάδος βρίσκεται σε μία παρόμοια κατάσταση, μετά το «αντίο» των Βασίλη Σπανούλη και Νίκου Ζήση, αλλά και του Δημήτρη Διαμαντίδη παλαιότερα…
Υπάρχει ένας φυσικός κύκλος στη ζωή και στα αθλήματα. Ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο Διαμαντίδης ήταν οι ηγέτες της προηγούμενης γενιάς, ενώ, πιο παλιά ηγέτες ήταν οι Γκάλης, Γιαννάκης και Φασούλας. Η Ελλάδα τώρα έχει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, και μερικούς ακόμα εξαιρετικούς πάικτες, όπως ο Πρίντεζης και ο Παπανικολάου. Θα είναι εντάξει.
«Ένα από τα κορυφαία της Ευρώπης το ελληνικό πρωτάθλημα»
Ποια είναι η γνώμη σου για το Ελληνικό πρωτάθλημα; Το έχεις παρακολουθήσει στο παρελθόν;
Είμαι μαθητής και ένας αληθινός θαυμαστής του μπάσκετ, οπότε ενδιαφέρομαι για κάθε τι που έχει να κάνει με το άθλημα. Φυσικά, ξέρω το ελληνικό πρωτάθλημα πολύ καλά. Το παρακολουθώ κάθε σεζόν. Παραμένει σίγουρα στα 4-5 κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης, ακόμα και με τα οικονομικά προβλήματα που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια.
Έχεις παίξει στη Γαλλία πολλά χρόνια. Ποιο είναι το επίπεδο εκεί; Βλέπεις διαφορές με την ελληνική νοοτροπία στην μέχρι στιγμής παρουσία σου στα Τρίκαλα;
Το γαλλικό πρωτάθλημα είναι πολύ καλό, μακράν το πιο… αθλητικό στην Ευρώπη. Σίγουρα, υπάρχουν διαφορές τόσο μέσα, όσο και έξω από το παρκέ. Πιστεύω πως στο ελληνικό πρωτάθλημα υπάρχει περισσότερο μπασκετικό IQ, ενώ και οι άμυνες είναι πιο δυνατές. Πρέπει να χαμηλώσεις το τέμπο για να είσαι αποτελεσματικός ως παίκτης στην Ελλάδα, δεν μπορείς να παίξεις τόσο γρήγορα όπως στην Γαλλία.
«Χαρούμενος στα Τρίκαλα, θα αφήσω το παιχνίδι μου να μιλήσει για εμένα».
Πώς αποφάσισες να έρθεις στα Τρίκαλα;
Η απόφαση ήταν πολύ απλή, μίλησα με τον κόουτς Καστρίτη στο τηλέφωνο και ένιωσα πως τα Τρίκαλα ήταν το κατάλληλο μέρος για εμένα. Πιστεύω πως πρέπει να πηγαίνεις εκεί που σε εκτιμούν και σε θέλουν αληθινά. Αυτό συνέβη με εμένα και τα Τρίκαλα Είμαι πολύ ευγνώμων γι’αυτό.
Πως νιώθεις που είσαι μέλος στην ομάδα των Τρικάλων; Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι και που στοχεύει η ομάδα;
Νιώθω υπέροχα. Έχουμε ένα πολύ καλό γκρουπ και δουλεύουμε πολύ σκληρά κάθε μέρα. Δεν θα μοιραστώ με κάθε λεπτομέρεια τους προσωπικούς μου στόχους, αλλά θα πω πως θέλω να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος ώστε να βοηθήσω την ομάδα να παραμείνει στην Α1, ή να πάει και ακόμα καλύτερα.
Σε ποιον τομέα πιστεύεις πως μπορείς να προσφέρεις περισσότερο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο όπλο σου στο παρκέ;
Το μακρινό μου σουτ είναι σίγουρα το δυνατό μου σημείο, αλλά είναι μόνο ένα από αυτά που μπορώ να δώσω στην ομάδα. Θα προτιμούσα να αφήσω το παιχνίδι μου να μιλήσει και θα σου δώσω την ελευθερία να επιλέξεις εσύ το πιο δυνατό μου πλεονέκτημα, σύμφωνοι; (γέλια).
Είσαι πολύ ταλαντούχος και ιδιαίτερα έμπειρος. Βλέπεις τον εαυτό σου ως των ηγέτη των Τρικάλων;
Έχουμε πολλούς ηγέτες στην ομάδα μας, όλοι μας φέρνουμε κάτι στο… τραπέζι. Το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό που σκέφτομαι εγώ, αλλά το πώς σκέφτονται και το πώς νιώθουν οι συμπαίκτες μου. Εγώ συγκεντρώνομαι ώστε να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό εντός και εκτός παρκέ, να βοηθάω τους συμπαίκτες μου καθημερινά και να χρησιμοποιώ το ταλέντο και την εμπειρία μου για να νικήσουμε. Η σκέψη μου είναι πάντα να είμαι ο ηγέτης μέσω των παραδειγμάτων. Να έχω θετική νοοτροπία, να τα δίνω όλα στο παρκέ. Αν οι συμπαίκτες μου και το τεχνικό επιτελείο με δέχεται και με θεωρεί ως ηγέτη, θα είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος.
*Αντί επιλόγου, πάρτε μία μικρή γεύση από τον Άγγελο Τσαγκαράκη:
