Στη μικρή ιστορία της σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, η Εθνική Εφήβων (ή αλλιώς U19) έχει να επιδείξει μεγάλες επιτυχίες. Τρεις συμμετοχές, τρία μετάλλια-όλων των χρωμάτων.
Τώρα, στην Κρήτη, έφθασε στον μικρό τελικό και ολοκλήρωσε τη διοργάνωση με την τιμητική, αλήθεια, τέταρτη θέση. Στο εφετινό Παγκόσμιο, η Εθνική ομάδα έκανε τις νίκες που έπρεπε να κάνει, παρά τα προβλήματα με τον Κόνιαρη και τον Χαραλαμπόπουλο, αλλά δεν κατόρθωσε να κάνει την υπέρβαση κερδίζοντας στον ημιτελικό την Εθνική των ΗΠΑ ή στον χάλκινο τελικό την χρυσή γενιά των Τούρκων. Αν ήταν οι δύο παίκτες υγιείς ίσως το αγωνιώδες Σαββατοκύριακο του δημοψηφίσματος να περνούσε πιο… χαλαρά, παρακολουθώντας την Εθνική στον τελικό και όχι τα αποτελέσματα της κάλπης, όμως όπως λέει και η ατάκα-κλισέ με τα αν δεν γράφεται ιστορία.
Αλλά τι είδους σελίδες θέλουμε να γράφουν οι ομάδες αυτές στην ιστορία του ευρωπαϊκού, του παγκόσμιου ή έστω του ελληνικού μπάσκετ; Το ιδεατό είναι να κατακτούν τίτλους και μαζί να δημιουργούν παίκτες που θα φθάσουν στο ΝΒΑ, θα στελεχώσουν την Εθνική προσφέροντας ποιότητα και επιτυχίες, θα παίξουν στην Ευρώπη στο υψηλότερο επίπεδο ή θα κάνουν αξιομνημόνευτη καριέρα στην Α1.
Όλα αυτά μαζί δεν γίνονται! Μακάρι, αλλά είπαμε αποτελεί το ιδεατό σενάριο. Αν έπρεπε να διαλέξω, θα ψήφιζα χωρίς καμία από τις αμφιβολίες που είχα την Κυριακή για την ψήφο που επέλεξα, να φτιάχνει παίκτες που θα… φτιάχνουν για χρόνια την Εθνική ανδρών και παίκτες που θα «τρυπήσουν» το ταβάνι τους. Όπως το 1995, οι Κακιούζης, Δημ. Παπανικολάου, Ρεντζιάς, ή Καλαϊτζής, το 2009 οι Κώστας Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης και ακολουθούν οι Παππάς, Γιάνκοβιτς, ή το 2003 οι Μαυροκεφαλίδης, Περπέρογλου…
Με στεναχωρεί όταν βλέπω τον «νέο Κούκοτς» του 1995, Γιώργο Καράγκουτη, ή τον «baby Shaq» του 2003, Σοφοκλή Σχορτσιανίτη να δυσκολεύονται χρόνια για να βρουν το δρόμο τους ή να μην τον βρίσκουν ποτέ. Λατρεύω να βλέπω παίκτες σαν τον Γιώργο Καλαϊτζή, τον Βαγγέλη Μάντζαρη να ξεπερνούν το εαυτό τους, να διαψεύδουν τις προβλέψεις και τις αναλύσεις και να γίνονται πολύτιμα εργαλεία-ρολίστες σε ομάδες που κατακτούν Ευρωλίγκες ή την Εθνική Ανδρών.
Με την ίδια λογική, θα απογοητευτώ αν το σπάνιο κορμί του Γιώργου Τσαλμπούρη δεν δώσει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ –γιατί όχι και στο ΝΒΑ- έναν νέο Φούτσκα, ή αν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν αφήσει το αποτύπωμα του στην Ευρωλίγκα και την Εθνική μας, ενώ θα απολαμβάνω τον Σκουλίδα αν γίνει ένας επόμενος Καλαϊτζής ή Μάντζαρη, όπως και τον Τολιόπουλο αν μας προσφέρει χρόνια ωραίου μπάσκετ και σημαντικών επιτυχιών.
Παρακολουθώντας τους αγώνες της Εθνικής ομάδας του Ηλία Παπαθεοδώρου, μελετώντας τα στατιστικά των παικτών ύστερα από επτά αγώνες και συνεκτιμώντας τα όσα έχουν δείξει στις ομάδες τους (ορισμένοι εξ αυτών) αλλά και όσα κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα για τα συγκεκριμένα παιδιά στην μικρή και κλειστή κοινωνία του μπάσκετ, επονομαζόμενη κι ως Μασονία, θα καταγράψω στοιχεία που έβγαλαν στο παρκέ ο κάθε ένας τους, πράγματα που κραυγάζουν ότι πρέπει να βελτιώσουν (όλα και πάντα πρέπει να δουλεύονται και να βελτιώνονται, τα μικρά σημεία έπονται ιεραρχικά αλλά τα διακρίνουν μόνο οι προπονητές και όχι εμείς οι δημοσιογράφοι) ώστε να φθάσουν εκεί που δείχνουν ότι αξίζουν να φθάσουν*Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: Φυσικά δεν κρίνεται από το Παγκόσμιο. Αν δεν είχε δείξει δείγματα, αν δεν το ξέραμε από πριν, τα συμπεράσματα θα τον αδικούσαν. Έχασε μια εβδομάδα, δεν είχε ρυθμό, πονούσε (μόρφαζε από τις ενοχλήσεις στο ματς με την Ισπανία) και δεν έβγαλε τον καλό εαυτό του.
Ακόμη κι έτσι όμως ήταν ξεκάθαρο πως ο παίκτης του Παναθηναϊκού, ήταν ο πιο ώριμος και έτοιμος από την 12αδα της Εθνικής. Είχε θέση στην κορυφαία 5αδα των παικτών με τις πιο σωστές αποφάσεις και φώναζε πως έχει παραστάσεις από υψηλό επίπεδο.
Ήταν ο πιο αξιόπιστος στο post-up παιχνίδι, διαθέτει εξαιρετικό σουτ (έκανε 3/3τρ με τις ΗΠΑ στο κρίσιμο σημείο), έχει αυτοπεποίθηση.
Όλοι λένε πως πρόκειται για έναν εκπληκτικό χαρακτήρα, κάτι που πιστοποιείται από το γεγονός ότι είναι λατρευτός σε όλους τους συμπαίκτες του, στοιχείο που δεν συνοδεύει τους παίκτες που είναι οι καλύτεροι της ομάδας.
Πρέπει να δουλέψει τα πόδια του, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη εκρηκτικότητα και ταχύτητα στις κινήσεις, να ντριμπλάρει πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη ευχέρεια και επειδή είναι «βαρύ
σκαρί» να βελτιώνει την αθλητικότητα του, κάθε στοιχείο του παιχνιδιού και να προσθέτει κάθε καλοκαίρι ένα νέο!
Στο ΝΒΑ μπορεί να μην φθάσει, αλλά στην Ευρωλίγκα μπορεί να γίνει σούπερ-σταρ. Αν συνεχίσει να δουλεύει με τον τρόπο που είναι γνωστό πως δουλεύει, αν παραμείνει σεμνός και ταπεινός θα τα καταφέρει σίγουρα. Υγεία να έχει και ο δρόμος είναι ανοικτός να τον διαβεί.
Κώστα Μήτογλου: Απίθανο κορμί, εντυπωσιακή βελτίωση, προσόντα για ΝΒΑ. Ίσως ότι πιο εντυπωσιακό είχε η ελληνική 12αδα, ίσως το project με τις μεγαλύτερες προσδοκίες. Στο κολέγιο έχει δείξει πως αρέσκεται να σουτάρει από μακριά και είναι φανερό πως μπορεί να εξελίξει το σουτ του σε τέτοιο βαθμό ώστε λόγω ύψους να κάνει τη διαφορά στο παιχνίδι του.
Στο Παγκόσμιο, ειδικά στα νοκ-άουτ ματς, δεν σούταρε τόσο πολύ. Αλλά είπαμε, από τους αγώνες στο κολέγιο φαίνεται πως έχει έφεση.
Έχει ύψος, μακριά χέρια, γρήγορα πόδια και καθότι είναι στις ΗΠΑ «κτίζει» το κορμί του.
Πρέπει να τελειοποιήσει το σουτ, να ανεβάσει τα ποσοστά ευστοχίας αλλά παράλληλα να αποκτήσει παιχνίδι με πλάτη (γερά πόδια και να μην φοβάται να βάλει το σώμα του στις επαφές), να ντριμπλάρει καλύτερα και να έχει επιλογές όταν βάζει τη μπάλα στο παρκέ.
Αν τα πετύχει αυτά, μπορεί να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ. Μπορεί να θυμίζει σε κάποιους τον Νοβίτσκι. Αν όμως δεν τα βελτιώσει θα έχει ευκαιρίες να πρωταγωνιστήσει στην Ευρώπη, αλλά και εδώ θα πρέπει να ξοδέψει πολύ ίδρωτα στη δουλειά. Αξίζει το πρώτο!Γιώργος Παπαγιάννης: Δεν έδειξε όσα προσδοκά το ελληνικό μπάσκετ έπειτα από όσα έχουν ακουστεί και όσα δηλώνει το κορμί του και η άρτια συμμετρία κινήσεων που παρουσιάζει παρά τα 2μ17! Ίσως να του έλειπαν παιχνίδια, που δεν τα παίρνει στον Παναθηναϊκό.
Είναι γρήγορος για το ύψος του, σουτάρει εξαιρετικά από μέση απόσταση, είναι καλός στις βολές (70%), αλλά πρέπει να δουλέψει πιο σκληρά από κάθε άλλον στα πόδια. Να μπορέσει να γίνει ασταμάτητος στο low-post στην επίθεση, απροσπέλαστος στην άμυνα.
Ο Παπαγιάννης έχει μία αφετηρία και δύο τερματισμούς. Στον ένα θα έχει στο βιογραφικό ΝΒΑ και μάλιστα με σημαντική καριέρα, στον άλλον θα καταγράψει αξιοπρεπή πορεία, με δουλειές που θα βρίσκει λόγω ύψους και ταλέντου. Από τη διαδρομή που θα
επιλέξει θα κριθεί ποιον τερματισμό θα έχει τελικά. Με πόδια δυνατά και κορμί δουλεμένο, σίγουρα πέρα από τον Ατλαντικό. Με πόδια όπως είναι τώρα, σε μικρομεσαίες ομάδες της Α1 και της Ευρώπης ίσως. Μακάρι να πάρει τον πρώτο δρόμο γιατί είναι εξαιρετικό παιδί και χαρακτήρας-διαμάντι.
Τάιλερ Ντόρσεϊ: Ό,τι πιο έτοιμο, μεταξύ των υπολοίπων. Σπάνια περίπτωση και παιδί που αν είναι τυχερό θα αφήσει εποχή σε επίπεδο Ευρωλίγκα ή μπορεί να ακολουθήσει πορεία ανάλογη του Μπέβερλι των Ρόκετς.
Σουτ από μέση και μακρινή απόσταση; ΝΑΙ. Ταχύτητα; ΝΑΙ. Αλλαγή ρυθμού; ΝΑΙ. Ριμπάουντ; ΝΑΑΑΑΑΙ (για κοντός, απίστευτος! Τρίτος για την Εθνική, πίσω από Παπαγιάννη και Μήτογλου). Drive; ΝΑΙ! Πάσα; Το έχει κι αυτό.
Κυρίως όμως ήρθε από το πουθενά, δεν γνώριζε κανέναν, προπονήθηκε ελάχιστα με την ομάδα και έμοιαζε με παίκτη που έπαιζε χρόνια με τους συμπαίκτες του. Λίγα πράγματα χρειάζεται για να γίνει σούπερ-σταρ. Να τελειοποιήσει τις βολές (76%), να δημιουργεί περισσότερο, να προσθέτει κάθε χρόνο ένα στοιχείο στο παιχνίδι του. Διαμάντι!Γιώργος Τσαλμπούρης: Το πιο σπάνιο κορμί της ομάδας. Δεν αγωνίστηκε τόσο ώστε να κριθεί με σιγουριά, αλλά προφανώς χρειάζεται δουλειά για να αγωνίστηκε μόλις 9 λεπτά ανά αγώνα. Έχει χαρακτηριστικά 4αριου, ύψους 5αριού και πλαστικότητα κινήσεων 3αριού. Αν δυναμώσει, ωριμάσει αγωνιστικά και πνευματικά, δουλέψει σουτ, post-up, ταχύτητα, αντιδράσεις μπορεί να γίνει κάτι σαν τον Φούτσκα και πιο ψηλά. Έχει σπάνιο σωματότυπο. Αν όμως δεν δουλέψει μπορεί να χαθεί… Κρίμα να συμβεί κάτι τέτοιο. Μπορεί να γίνει διαστημικός!Διονύσης Σκουλίδας: Η μεγαλύτερη «καρδιά», αναλογικά με τις δυνατότητες και τον σωματότυπο του. Δείχνει πως είναι παλικάρι! Αποφασιστικός, μαχητικός, δεν έχει φόβο, έχει πάθος. Σουτάρει καλά. «Φωνάζει» πως έχει παιχνίδια στα πόδια του (με το Περιστέρι), αντίθετα με τον Παπαγιάννη ή τον Κώττα που είναι φανερό πως τους λείπουν αγωνιστικά χιλιόμετρα.
Ο Σκουλίδας μπορεί να κάνει καριέρα υψηλού επιπέδου στην Α1. Πρέπει όμως να σκιστεί στην προπόνηση! Να γίνει πιο γρήγορος, να κατεβάζει ριμπάουντ, να βάλει την πάσα στο ρεπερτόριο του και να γίνει ακόμη πιο εύστοχος από μακριά. Έχει το χάρισμα να ποστάρει τον αντίπαλο, αλλά θα χρειαστεί πιο δύναμη όταν ανέβει κατηγορία.Βασίλης Τολιόπουλος: Επίσης έδειχνε ότι είχε χρόνο στον Κολοσσό Ρόδου. Του λείπει ύψος, αλλά έχει ψυχή, ταχύτητα και ικανότητα στο σκοράρισμα. Οφείλει στο ταλέντο του, να δυναμώσει, να αποκτήσει αλλαγές στο ρυθμό του και μεγαλύτερη δημιουργία. Επειδή σκοράρει και με επαφή στις διεισδύσεις του, έχει προοπτικές για μεγάλη καριέρα. Όμως για να καλύψει το χάντικαπ του 1μ88, είναι απαραίτητο να κάνει όλα τα παραπάνω.Δημήτρης Σταμάτης: Επειδή τυγχάνει να περιτριγυρίζω στα γήπεδα της Γλυφάδας, τον έχω δει πριν 3-4 χρόνια στην Ευρυάλη και επίσης έχω ακούσει τα καλύτερα για τον χαρακτήρα του, την εργατικότητα του και το ταλέντο του. Χρειάζεται όμως δουλειά σε όλα και να αποκτήσει ταυτότητα. Να γίνει καλύτερος αμυντικός, έστω και για έναν συγκεκριμένο ρόλο. Να δημιουργεί καλύτερα και περισσότερο. Να βελτιώσει ποσοστά και να βγάλει την ηγετική προσωπικότητα που διαθέτει.
Μιχάλης Λούντζης: Στα κρίσιμα δεν αγωνίστηκε πολύ. Κρίνεται με επιείκεια και με τα όσα έχει δείξει στον Παναθηναϊκό. Πολλά προσόντα! Γρήγορα και μακριά χέρια, «θράσος», καλό διάβασμα του παιχνιδιού, aggressive σε άμυνα και επίθεση, κάνει κλεψίματα, τρέχει το ανοικτό γήπεδο, ωριμάζει πριν από την ηλικία του, έχει ύψος. Ισχύει όμως ότι για κάθε ταλέντο στην ηλικία του. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να δουλεύει σκληρά για να μην αδικήσει τις δυνατότητες του.
Να γίνει καλύτερος ριμπάουντερ (1μ97 είναι), να σουτάρει καλύτερα, να διαβάζει τον αντίπαλο καλύτερα και πιο γρήγορα, να παίρνει τις αποφάσεις πιο άμεσα. Όχι ότι υστερεί, αλλά ο αθλητισμός και συγκεκριμένα ο πρωταθλητισμός είναι ότι πιο ανταγωνιστικό και σκληρό υπάρχει, με ίσους όρους και κανόνες. Μόνο με σωστή νοοτροπία, αφοσίωση στο στόχο και προσήλωση στη δουλειά θα ανεβείς τα σκαλοπάτια και από καλός, θα γίνει σταρ και από σταρ, σούπερ-σταρ.Βασίλης Μουράτος: Χρειάζεται ακόμη περισσότερη δουλειά. Να αποκτήσει ρόλο και ταυτότητα. Δεν είναι ψηλός και αυτό είναι ένα χάντικαπ για κάθε παίκτη που θέλει να πρωταγωνιστήσει.Θωμάς Κώττας: Ψηλός, με καλό-δυνατό σωματότυπο. Σκληρός παίκτης που μπορεί να γίνει ένας ρολίστας και σταδιακά να εξελίσσεται.Σωτήρης Μπιλλής: Πολύ πιο τεχνίτης, με μεγαλύτερη πλαστικότητα και ταλέντο από τον πατέρα και τον θείο του, που έχω δει στα ανοικτά γήπεδα της Ηλιούπολης και της Δάφνης. Μπορεί να γίνει ένας εργάτης με αμυντικούς προσανατολισμούς.
*Ας το κρατήσουν, με την ελπίδα όποιος θεωρήσει ότι αδικείται να αποκτήσει επιπλέον κίνητρο και να διαψευστούν οι εκτιμήσεις για όλους και να φθάσουν παρέα μέχρι και το ΝΒΑ!
