Παρακολούθησα και άκουσα τον Γιαννακόπουλο, είδα και το «Δεν σας ακούω» του Σπανούλη, παρατήρησα και την μπάλα που πέταξε ο Διαμαντίδης στο πρόσωπο του Χάντερ, δεν εξεπλάγην με την εισβολή των πανηλιθίων. Η Ελλάδα αν μη τι άλλο είναι συνεπής. Στη λεωφόρο της κατρακύλας, δεν αφήνει ποτέ το πόδι από το γκάζι. Στο πρόχειρο τεφτέρι των δικαιολογιών (για τα αδικαιολόγητα) αντιλαμβάνομαι εσχάτως ότι έχει αναρριχηθεί στη λίστα το επιχείρημα των παιδιών, αυτών που θα καθορίσουν την ταυτότητα της ανθρωπιάς τούτης της χώρας τον επόμενο αιώνα. Με τον χαρακτήρα τους και αυτά που διδάξουν, ή θα μεταφέρουν στα παιδιά τους κι αυτά στα δικά του και ούτω καθεξής. Εξυπνο κόλπο. Τα παιδιά πουλάνε, ευαισθητοποιούν! Και είναι ο πιο απλουστευμένος τρόπος να ανοίξεις περισσότερο το αυτί του ακροατή. Το βρίσκω πια (με τον τρόπο που γίνεται) βαρετό και φουλ επιτηδευμένο. Κι εξοργιστικό (και κυρίως αυτό) διότι, όσοι χρησιμοποιούν τα παιδιά, αυτοαποκαλούμενοι παιδαγωγοί, αναφέρονται συλλήβδην. Στα παιδιά σου, στα δικά σου και του διπλανού σου. Θαρρείς και πως εσύ, που είσαι πατέρας, περιμένεις κάθε άσχετο με το σπιτικό σου να ανακηρυχθεί σε μητροπολίτη της ορθής ανατροφής. Με ποιο δικαίωμα;
Εγώ λοιπόν, δεν έχω παιδιά ακόμα. Επειδή όμως, δε θέλω να ακολουθήσω την πεπατημένη και να χρησιμοποιήσω το δικό σου αγοράκι ή κοριτσάκι αναγνώστη μου, θα σου εξηγήσω αυτό που θέλω να σου μεταφέρω, με τούτο τον τρόπο...
Αν είχα παιδιά λοιπόν, φίλε μου είναι πολύ συγκεκριμένα στο μυαλό μου, αυτά που θα ήθελα και αυτά που επιδίωκα... Αν αντέχεις να διαβάσεις για τα δικά μου παιδιά (κι όχι τα δικά σου), ρίξε μία ματιά σε αυτά που θέλω να σου πω... Ξεκαθαρίζω εκ των προτέρων ότι αναφέρομαι αποκλειστικά στο μπάσκετ... Η ανατροφή ενός παιδιού, ειδικά για εμάς που δεν το έχουμε κάνει ακόμα, αναφορικά με το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι ένα πολύ σύνθετο ζήτημα το οποίο μάλλον θα απαιτήσει παιδοψυχολόγο.
Αν είχα παιδιά λοιπόν...
-Θα ήθελα να γίνουν αθλητές, κι όχι οπαδοί. Αν δεν είχαν ταλέντο, θα προσπαθούσα να συνδράμω και να παρέχω κάθε δυνατή ευκολία να απολαύσουν αθλητικό θέαμα στο εξωτερικό, έστω και μία φορά το χρόνο, για να τους πείσω ότι τα ελληνικά γήπεδα (μαζί με κάποια άλλα ανά την Ευρώπη) είναι ό,τι πιο σιχαμένο υπάρχει στον παγκόσμιο αθλητισμό...
Αν είχα παιδιά...
- Θα τους εξηγούσα ότι είναι μάταιο και ανώφελο να αφιερώσουν συναίσθημα και χρόνο σε έναν τόσο μιαρό χώρο, όπου ένας φίλαθλος έχει το δικαίωμα να βολοδέρνει στον αγωνιστικό χώρο και να μοιράζει συνεντεύξεις στα τηλεοπτικά κανάλια. Σε έναν τόσο μιαρό χώρο, όπου το κράτος δεν έχει καμία διάθεση να προστατεύσει, που και πάλι ένας φίλαθλος, εκτοξεύει ύβρεις, στέλνει κατάρες και απειλεί με θάνατο τις οικογένειες διαιτητών χωρίς να πληρώνει καμία ποινική συνέπεια.
Αν είχα παιδιά...
-Θα τους εξηγούσα ότι τέτοιοι φίλαθλοι δεν έχουν φυσικά κανένα δικαίωμα να τους πιάσουν στο στόμα τους, ούτε να προστατεύσουν την διαπαιδαγώγησή τους από (their masters voice) κακοφορμισμένα role models.
Αν είχα παιδιά...
-Θα τα εκλιπαρούσα να μην κάνουν ποτέ φίλο κάποιον που θα χειροκροκτήσει, ή θα καταπιεί αμάσητη τη «μαγκιά» του Διαμαντίδη που πετάει τη μπάλα στα μούτρα του αντιπάλου του, αλλά ένα λεπτό μετά θα θιχτεί για το «Δε σας ακούω» του Σπανούλη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα δικαιολογήσει και τους ούνους που, εις ένδειξιν οπαδικής μαγκιάς («διότι εδώ είναι ΟΑΚΑ και δεν περνάνε αυτά») θα εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο, για να κάνουν τί ακριβώς;
Αν είχα παιδιά...
-Θα τα κοιτούσα με λύπηση και στοργή αν συναναστρέφονταν με αφελείς που υποστηρίζουν ότι ο Σπανούλης με τα χέρια στα αυτιά, απλά ήθελε να πανηγυρίσει. Απαλλάσσονται αυτοί λόγω βλακείας.
Αν είχα παιδιά...
-Θα τα δίδασκα ότι ο καθένας, όσα χρήματα κι αν επενδύει, ή πετάει σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, οφείλει να εκφράζεται με σεβασμό για ανθρώπους που την προηγούμενη, ή την επόμενη μέρα τα έκανε, ή θα τα κάνει να κλάψουν φορώντας τη φανέλα της Εθνικής ομάδας.
Αν είχα παιδιά...
-Θα τους μάθαινα να ξεχωρίζουν την πρόκληση, από την ανθρώπινη αντίδραση και την βιαιοπραγία.
Αν είχα παιδιά...
-Δε θα ήθελα να πηγαίνουν σινεμά με τύπους που νομίζουν ότι μπορούν να βρίζουν έναν αθλητή επί χρόνια με τον πιο χυδαίο τρόπο, αλλά να αντιδρούν όταν ο ίδιος αθλητής, ευρισκόμενος σε θέση ισχύος, τους προκαλέσει... Δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης.
Αν είχα παιδιά...
-Θα τους ζητούσα να μην ξαναπατήσουν σε γήπεδα, όπου κρέμονται πανό για σάπια κόκαλα...
Αν είχα παιδιά...
-Θα τους εξηγούσα ότι ακραίες αντιδράσεις δεν οδηγούν πουθενά. Ούτε οι προκλήσεις, ούτε οι ειρωνείες. Θα χαιρόμουν πολύ αν τη στιγμή της έκρηξής τους, τη στιγμή που αισθάνονται ότι θίγονται, έχουν την ίδια αντίδραση απέναντι σε φίλους και εχθρούς (στη ζωή, καλώς ή κακώς, όλοι έχουμε τέτοιους). Κι αν μη τι άλλο ο Σπανούλης, όπως προκάλεσε το ΟΑΚΑ, έχει προκαλέσει και στο ΣΕΦ, τον κόσμο της ομάδας του. Αυτό σημαίνει συνέπεια ενός αληθινού χαρακτήρα κι όχι οσφυοκάμπτη!
Αν είχα παιδιά...
-Θα κρεμούσα δίπλα δίπλα στο δωμάτιό τους μία αφίσα του Σπανούλη και μία του Διαμαντίδη, που κατάφεραν με πείσμα, πολύ δουλειά κι αξία να κατακτήσουν τον κόσμο. Με τη μαγκιά τους! Κι αν έκαναν κάποιο λάθος, θα του εξηγούσα ήρεμα κι ωραία, ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι αλάνθαστοι και πως σημασία έχει να μην επαναλαμβάνεται το ίδιο λάθος.
Αν είχα παιδιά...
-Θα ήθελα να είχαν το πείσμα και τη νοοτροπία του Σπανούλη και του Διαμαντίδη.
Αν είχα παιδιά...
-Θα τα τιμωρούσα αν τολμούσαν να χαρακτηρίσουν ελεεινό και τιποτένιο κάποιον που προσωπικά μου έχει προσφέρει τόσο μεγάλες στιγμές. Αν αυτά δεν τον σέβονταν, θα έπρεπε να σεβαστούν εμένα.
Αν είχα παιδιά...
-Δε θα είχα ανάγκη κανέναν Γιαννακόπουλο να μιλήσει εκ μέρους τους. Αυτό θα σήμαινε ότι εγώ είμαι κακός πατέρας.
Αν είχα παιδιά...
-Σόρι... Αλλά μόλις έσκασε το βίντεο... Θα τους έλεγα πόσο μαλάκες είναι που ασχολούνται... Ισως κι εγώ μαζί τους...
Δε γουστάρω να γράψω άλλο... Γεια!
