MENU

Εστω και μπροστά σε άδειες εξέδρες. Δεν είχε καμία σημασία, εφόσον ήταν όλοι εκεί. Σαράντα χρόνια μετά! Η παρέα ενώθηκε και πάλι. Τα δώδεκα παλικάρια μαζί με τους δύο προπονητές τους (δασκάλους, παιδαγωγούς, καθηγητές, «πατέρες», διαλέξτε όποιο θέλετε, μέσα θα είστε), σαράντα χρόνια μετά, έσμιξαν ξανά...

«Είμαι συγκινημένος γιατί κάποια από αυτά τα παιδιά, δεν τα είχα δει σαράντα ολόκληρα χρόνια» ο Στέλιος Πλωμαρίτης, εις εκ των 12 «εξερευνητών» που, μετά τη μεγάλη ΑΕΚ του ΄68, έβαλε πιστοποιητικό ποιότητας στην έρευνα που κατέγραψε το μπασκετικό dna του Ελληνα.

«Τώρα που το λές, όχι, δεν είχαμε βάλει αυτό το θέμα στις συζητήσεις μας, ίσως κι επειδή το θεωρήσαμε φυσιολογικό να συμβεί, αλλά πραγματικά, δεν το αναλύσαμε ποτέ» απάντησε ο Μέμος Ιωάννου σε ένα ερώτημα που μάλλον δεν του είχε απευθυνθεί ποτέ ξανά... «Μέμο, έχετε συνειδητοποιήσει ότι από την ομάδα του 1975, τρία παιδιά, ήσασταν μέλη της μεγάλης Εθνικής Αντρών του '87 που έβγαλε τους Ελληνες στους δρόμους;».

Το καλοκαίρι του 1975, ο Παναγιώτης Γιαννάκης (άνευ επιπλέον σχολίων),  ο Μέμος Ιωάννου, η ήρεμη μα αντρίκεια δύναμη πίσω από το κορυφαίο δίδυμο των γκαρντ του Κώστα Πολίτη το '87, του Γκάλη και του Γιαννάκη, αλλά και ο Λιβέρης Ανδρίτσος, ο άνθρωπος που ευστόχησε στις πιο κρίσιμες και δύσκολες βολές του τελικού το 1987 (αυτές που τον έστειλαν στην παράταση), ήταν συμπαίκτες, φίλοι και συνοδοιπόροι σε εκείνη την επιτυχία που έβαλε τις βάσεις της εξέλιξης...

Μπερδευτήκατε; Ισως να είναι λογικό, διότι αυτό που συνέβη πριν από ακριβώς 40 χρόνια, στο κλειστό του Σπόρτιγκ, δεν είχε ποτέ τη λάμψη των επόμενων επιτυχιών. Διαβάστε λοιπόν, καλοί μας φίλοι... 

Τότε, ο σπόρος του μπάσκετ που άρχισε να πέφτει ολοένα και πιο συχνά στα ακαλλιέργητα ελληνικά χωράφια, γέννησε δώδεκα ...σπόρους (ηλικιακά) που τα έβαλαν με τα θηρία και με την άριστη καθοδήγηση από τους προπονητές μέντορες της εποχής κι εντεύθεν, τον Θόδωρο Ροδόπουλο και τον Κώστα Αναστασάτο, κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης...

Ναι, δεν πανηγύρισαν το χρυσό μετάλλιο, που εν τέλει κατέληξε στη Ρωσία του Μπελοστένι και του αγαθού γίγαντα, Τκατσένκο, αλλά το ασημένιο μετάλλιο σε εκείνη τη διοργάνωση ισούται με όλες τις επιτυχίες του κόσμου.

«Μέχρι που φτάσαμε να στεναχωρηθούμε λίγο επειδή στον τελικό πιστέψαμε ότι μπορούσαμε κάτι παραπάνω. Αλλά μάλλον φοβηθήκαμε» θυμάται ο Μέμος Ιωάννου.

Αρχηγός εκείνης της ομάδας των 15χρονων και των 16χρονων παλικαριών, που όσο μπόι τους έλειπε, τόσο μεγάλη καρδιά είχαν, ήταν μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της δεκαετίες του '80, όταν η τηλεόραση άρχισε να μπαίνει στα γήπεδα του μπάσκετ και στα σπιτικά των Ελλήνων... Ηταν ο Γιάννης Τσουμής, παίκτης του Ηρακλή, αλλά η ...αρχηγάρα της Εθνικής Παίδων του '75, που πρόσφερε στην Ελλάδα την πρώτη μεγάλη επιτυχία σε εθνικό επίπεδο.

«Είμαι ευτυχισμένος που καταφέραμε να συναντηθούμε όλοι μαζί, εδώ, σε αυτό το γήπεδο» μου είπε ο γκαρντ του Γηραιού και του ΠΑΟΔ στα ...μπασκετικά γεράματα, με τον οποίο σημείωσε 1104 πόντους σε 53 αγώνες στην Α2... Ο Γιάννης Τσουμής, μαζί με τον Βασίλη Αγραφιώτη ήταν οι πρωτεργάτες του reunion. «Η δική τους χαρά που τους βλέπω να χαμογελούν, είναι η δική μου χαρά» είπε συγκινημένος ο δικός μας αγαθός γίγαντας, ο Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης εκείνης της ομάδας). Ο Αγραφιώτης... Χωρίς να το ξέρει ο ίδιος, λίγο νωρίτερα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης έλεγε μπροστά στα μικρόφωνα... «Ρε Μέμο» μιλώντας στον Ιωάννου... «Θυμάσαι εκείνη το κάρφωμα του Βασίλη; Ηταν ο μοναδικός που κάρφωσε στη διάρκεια ενός αγώνα και θυμάμαι ότι αυτό το κάρφωμα μας είχε δώσει τρομερή ώθηση. Σε όλους μας... Κάποιοι καρφώναμε στο ζέσταμα, αλλά στο παιχνίδι... Χα... Ούτε να το σκεφτούμε. Κι ο Βασίλης το έκανε». Ο Μέμος δίπλα του γελούσε. Αν ο Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης) το άκουγε,ψ ίσως να δάκρυζε από την ανατριχίλα. Ετσι είχε μάθει, αυτός ήταν ο ρόλος του... Να μπαίνει στη θέση του Κώστα Μπατή, να κοιτάει στα μάτια παρά το χαμηλό ύψος του τα «τέρατα» των αντιπάλων ομάδων και να προσπαθεί με το πείσμα του, όσο και την απίστευτη δύναμή του, να ισορροπήσει την έλλειψη ύψους... «Εγώ ήμουν αλλαγή πάντα. Αλλά θα έλεγα χρυσή αλλαγή» είπε και γέλασε, ο (ένας είναι) Βασίλης Αγραφιώτης, τον οποίο μόνιμα θα τον ακολουθεί μία απίθανη ιστορία... «Επαιζα μπάσκετ τότε στο ΒΑΟ, αλλά η ομάδα της Πάλης χρειαζόταν έναν αθλητή για να πάρει ένα βαθμό σε μία συγκεκριμένη κατηγορία πάλης. Ετσι κατέβασαν εμένα... Που να ήξεραν κι εγώ κι αυτοί, ότι θα έπαιζα τελικά 7 αγώνες και θα κατακτούσα το πανελλήνιο πρωτάθλημα με ισάριθμες νίκες με πτώση και χωρίς να χάσω ούτε ένα βαθμό;». Υποσημείωση: Ο Βασίλης δεν είχε πάρει ποτέ μέρος σε αγώνα πάλης. 

 «Ρε Βασίλη, αυτό το κάρφωμα, δε θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου» φώναξε τουλάχιστον δύο φορές ο Κώστας Μπατής, ο μοναδικός ψηλός εκείνης της ομάδας που έπαιζε με τέσσερις κοντούς και ημίψηλα σχήματα  (σας θυμίζει κάτι άραγε;). «Μιλάμε για πολύ ξύλο, αλλά όταν είχε να αντιμετωπίσεις τέτοια θηρία των 2.10 και των 2.15 έπρεπε με κάποιο τρόπο να σταθείς» είπε ο Μπατής (συνάδελφος πια), που είχε κερδίσει τα εύσημα νωρίτερα από τον Παναγιώτη Γιαννάκη... «Αν δεν είχαμε τον Κώστα... Ηταν μόνος τους και τους έπαιρνε και τους σήκωνε».

Η Ελλάδα πήγε αήττητη στη δεύτερη φάση, όπου απέκλεισε αρχικά το Βέλγιο στους «8», κι εν συνεχεία κλήθηκε να παίξει με την  υπερδύναμη της εποχής, την (ενωμένη) Γιουγκοσλαβία του αέρινου και σπουδαίου, Βίλφαν... «Ζήσαμε πολύ μεγάλες στιγμές εκείνες τις ημέρες και προσωπικά δε περίμενα ότι θα είμαι στην ομάδα» αναπόλησε ο Κώστας Μαγκουνής, πατέρας του Σπύρου, που κάνει καριέρα στο μπάσκετ, έχοντας αγωνιστεί στην ΑΕΚ, το Αιγάλεω και τώρα στον Φάρο.

Λιγο πριν τον τελικό... «Είδα τον Τκατσένκο να παίρνει ένα ροδάκινο, να το βάζει ολόκληρο στο στόμα και να φτύνει μετά από λίγο το κουκούτσι. Είπα μέσα μου, μα πως θα τους κερδίσουμε αυτούς;» θυμήθηκε με στεντόρειο γέλιο ο Θοδωρής Ροδόπουλος, ο πρωτομάστορας τη ομάδας, που... «Επαιξε ένα στυλ μπάσκετ, που αργότερα το αντέγραψαν πολλές ομάδες. Είχε εξαιρετικής ποιότητας παίκτες, που εφάρμοσαν ένα πολύ γρήγορο πάσινγκ γκέιμ». Ο Κώστας Αναστασάτος, ακριβώς δίπλα από τον κόουτς Ροδόπουλο, τόνιζε... «Μπαίναμε στα παιχνίδια και ήμασταν πολύ καλά διαβασμένοι. Παρακολουθούσαμε τις κινήσεις των αντιπάλων και προσπαθούσαμε να χτυπήσουμε στις αδυναμίες τους». Αυτό που αμέλησε να πει ο Κώστας Αναστασάτος και το αποκάλυψε ο Γιάννης Τσουμής, υπενθυμίζοντας ότι κάθε μεγάλη επιτυχία χρειάζεται και μία μικρή δόση από ελληνικό δαιμόνιο, ήταν ότι... «Προσπαθούσαμε να έχουμε εικόνα από τους αντιπάλους μας. Σε μία προπόνηση λοιπόν, ο Κώστας Αναστασάτος είχε βρεθεί στις εξέδρες του Σπόρτιγκ για να παρακολουθήσει την προπόνηση της Ισπανίας. Για να μην το καταλάβουν, είχε πάρει μία εφημερίδα, όπου στην πρώτη σελίδα είχε ένα μεγάλο σκορ 0-0 από κάποιον αγώνα ποδοσφαίρου που είχε γίνει την προηγούμενη. Μόνο που στο κέντρο των μηδενικών ο Αναστασάτος είχε κάνει δύο τρύπες για να βλέπει την προπόνηση των αντιπάλων».

Ηταν κι αυτά στο πρόγραμμα μίας ομάδας που έπρεπε να υπερβάλει εαυτόν για να διακριθεί. «Είχαμε τρομερή πίστη και θέληση, μα πάνω απ'όλα είχαμε καταπληκτική παρέα» είπε ο Κώστας Κακογεωργίου παίκτης του Παναθηναϊκού τότε... Στην πραγματικότητα, δε βρέθηκε ούτε ένας παίκτης που να μη θυμηθεί την απίστευτη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο κλειστό του Σπόρτιγκ... «Ειδικά όσο περνούσαν τα ματς και ο κόσμος καταλάβαινε ότι μπορούμε να πετύχουμε κάτι σημαντικό» όπως είπε χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Γιαννάκης...

Και στον τελικό με τη Ρωσία... «Μου προκαλεί συγκίνηση, αλλά και μία μικρή νοσταλγική θλίψη η εικόνα του γηπέδου, διότι εγώ ήμουν που πήρα ένα κρίσιμο σουτ στο τέλος και αστόχησα, ενώ θα μπορούσα να το είχα βάλει και να κερδίσουμε» λέει ο Κώστας Χρυσικάκης, γέννημα θρέμμα του Σπόρτιγκ...

«Ας είμαστε ειλικρινείς... Οι Σοβιετικοί ήταν καλύτερη ομάδα από εμάς και δίκαια νίκησαν. Και μόνο που πήγαμε στο τελικό, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο, ήταν μία τεράστια επιτυχία για την Ελλάδα» παραδέχεται ο Παναγιώτης Αλεξανδρής, μετέπειτα γενικός διευθυντής του Αμαρουσίου, όπου... «Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ο Βωβός με έβαλε σε αυτή τη θέση, ήταν να φέρω τον Παναγιώτη Γιαννάκη ως προπονητή». Σχέση ζωής!!! Από τα μικράτα τους!

Πολλά... Πραγματικά πολλά. Εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα πεπεφρασμένα σε ένα reunion που δεν είχε επίσημη ομπρέλα, αλλά ανθρώπινη διάσταση και νοσταλγικό κίνητρο. Μόνο ο Δημήτρης Καλπάκης έλειψε από το ανατριχιαστικό ραντεβού των ανθρώπων, που υπέγραψαν το μπασκετικό dna του ελληνικού μπάσκετ, το οποίο στην πορεία αποδείχθηκε περίτρανα ότι υπάρχει.

Μετά από τις αναμνηστικές φωτογραφίες, πήραν όλοι το δρόμο τους για το «Δια χειρός» του Ντίνου Αγγελίδη, το εξαιρετικό εστιατόριο που βρίσκεται λίγα βήματα πιο πάνω από το κλειστό του Σπόρτιγκ. Εκεί, τα γέλια δεν σταμάτησαν. Και τα φώτα δεν έσβησαν, κι ούτε πρόκειται. Αυτό που έκαναν τα παιδιά του '75, αποκλειστικά και μόνο από ιδιωτική πρωτοβουλία και χωρίς τη βοήθεια των θεσμών σήμερα, δεν θα σβήσει ποτέ ως συναίσθημα. Ούτε φυσικά η επιτυχία που έκαναν στο κλειστό του Σπόρτιγκ κόντρα σε Θεούς και Δαίμονες. Για αυτό και ισοβίως θα τους ευχαριστούμε.ΟΙ «ΗΡΩΕΣ» ΤΟΥ 1975ΑΠΌ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (ΠΆΝΩ)

ΘΟΔΩΡΟΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΣ (ΚΟΟΥΤΣ)

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΤΗΣ

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΛΩΜΑΡΙΤΗΣ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΓΚΟΥΝΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ (ΚΟΟΥΤΣ)

ΛΙΒΕΡΗΣ ΑΝΔΡΙΤΣΟΣΚΑΤΩ (ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΜΕΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΥΜΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΗΣ

Οι άνθρωποι που διάβασαν το ελληνικό μπασκετικό DNA