Ο Ζιντάν πηγαίνει σε εκείνο το Μουντιάλ σε ηλικία 34 χρονών και έχοντας ανακοινώσει από πριν πως μετά τη λήξη του θα σταματήσει τη μπάλα. Από όλο τον πλανήτη θεωρείται κορεσμένος και ξεπερασμένος και ελάχιστοι περιμένουν τα φοβερά και τρομερά πράγματα που θα κάνει στα γήπεδα της Γερμανίας. Ο ηγέτης της Εθνικής Γαλλίας δεν πηγαίνει εκεί για να κολλήσει απλά τα τελευταία ποδοσφαιρικά του ένσημα (σε αντίθεση με αυτά που περιμένουν οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο). Ο (γερασμένος) Ζιντάν θα πάρει από το χέρι την (εξίσου γερασμένη) Εθνική Γαλλίας και με εξωπραγματικές εμφανίσεις θα την οδηγήσει μόνος του στον τελικό της διοργάνωσης.
Πριν το ματς με την Ισπανία για τους "16" του Μουντιάλ όλοι μιλάνε για το τελευταίο του επαγγελματικό παιχνίδι. Το ίδιο λέγεται και πριν το παιχνίδι με την Βραζιλία για τους "8". Στο παιχνίδι του ημιτελικού με την Πορτογαλία κανείς δεν τολμάει πλέον ούτε καν να το σκεφτεί. Ο Ζιντάν βρίσκεται στην Γερμανία για να σταματήσει το ποδόσφαιρο σαν παγκόσμιος πρωταθλητής και η πρόκριση της Γαλλίας στο τελικό είναι διεκπερωτική.
Στις 9 Ιουλίου του 2006, πριν καν ξεκινήσει ο τελικός με την Ιταλία, όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι στραμμένα πάνω του. Όλες οι εφημερίδες, όλα τα κανάλια, όλο το παγκόσμιο ποδόσφαιρο περιμένει την τελευταία του παράσταση. Μόλις στο 4ο λεπτό της αναμέτρησης έχει το θράσσος και ταυτόχρονα το μεγαλείο να σκοράρει με πέναλτι-Πανένκα απέναντι στον Μπουφόν, που εκείνη την στιγμή είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας της Γης, υπογράφοντας από την αρχή του ματς την παρουσία του στον τελικό.
Το παιχνίδι οδηγείται στην παράταση με το σκορ στο 1-1. Ο Ζιντάν έχει ήδη εξασφαλίσει το τέλειο φινάλε. Αν η Γαλλία κατακτήσει το Μουντιάλ θα έχει υπογράψει με την παρουσία του ένα σενάριο που ακόμα και αν το βλέπαμε σε ταινία θα λέγαμε πως "αυτά γίνονται μόνο στο Χόλιγουντ". Ακόμα και αν η Γαλλία το χάσει, ήδη όλο το γήπεδο, Γάλλοι και Ιταλοί, τον αποθεώνουν. Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι έτοιμο να προσθέσει μια ιστορική στιγμή στις σελίδες του.
Και ξαφνικά...
Και ξαφνικά, ο Ζιντάν κουτουλάει τον Ματεράτσι γιατί ο τελευταίος κάτι του είπε (το τι ήταν αυτό δεν το μάθαμε ποτέ). Όλος ο πλανήτης παγώνει. Το ίνδαλμα, η επιτομή του επαγγελματία, το νέο μεγάλο σύμβολο του ποδοσφαίρου αντιδρά σαν να βρίσκεται στην αλάνα, σαν να παίζει μπάλα με την αντίπαλη γειτονιά. Ένας από τους "άλλους" κάτι του λέει και εκείνος, αγνοώντας επιδεικτικά τους άτυπους κανόνες της στιγμής, σνομπάροντας προκλητικά όλη την εικόνα που έχει χτιστεί για αυτόν επικοινωνιακά καθ' όλη τη διάρκεια του Μουντιάλ, ενεργεί σαν 15χρονος που παίζει μπάλα στο σχολείο του.
Ο βασικός κανόνας της υπαρξιστικής φιλοσοφίας, αυτός που λέει πως όσο και αν σε διαμορφώνει ή σε πιέζει το εξωτερικό σου περιβάλλον, στο τέλος της ημέρας εσύ είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου, βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Ο Ζιντάν δέχεται δικαίως την κόκκινη κάρτα, "λερώνει" την εικόνα του, οδεύει ψύχραιμα προς στα αποδυτήρια αποδεχόμενος το λάθος του, το 1-1 παραμένει και η Ιταλία κατακτά το τρόπαιο στα πέναλτι.
Κι όμως. Τι κι αν η Ιταλία είναι η νέα παγκόσμια πρωταθλήτρια; Το γεγονός της ημέρας είναι η πράξη του Ζιντάν. Είναι η "βλακεία" του, η "έλλειψη ψυχραιμίας του" αυτό που μονοπωλεί το ενδιαφέρον της 9ης Ιουλίου του 2006 αλλά και των ημερών που θα ακολουθήσουν. Είναι το άδοξο φινάλε ενός (σχεδόν κινηματογραφικού ) σεναρίου.
Πρόκειται, ίσως, για την μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η στιγμή που ένας πολυεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής, λίγο πριν το αποθεωτικό τέλος της τεράστιας καριέρας του, θυμάται πως στο Dna του κυλάει ακόμα η ψυχολογία του πιτσιρικά που παίζει μπάλα με τους φίλους του. Είναι η στιγμή που ο πρωταγωνιστής του έργου πηγαίνει κόντρα στους κανόνες του ίδιου του έργου.
Είναι η στιγμή που, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο (και μάλιστα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδό του) επιστρέφει στις αυθόρμητες ρίζες του.
Σαν σήμερα, πριν εννιά χρόνια, συντελείται η στιγμή που για τελευταία φορά το ποδόσφαιρο ξαναέγινε μπάλα...
