MENU
Χρόνος ανάγνωσης 7’

Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Ασυμβίβαστος: Το τελευταίο μπλουζ του Πρίγκιπα (vids)

0

H μουσική σκηνή της Ελλάδας τράβηξε μαζί του τις πρώτες πραγματικά βαθιές ροκ αναπνοές της, ωστόσο ήδη από το 1982 ο Παύλος είχε προδιαγράψει το δραματικό τέλος του με τους στίχους που έγραψε για το κομμάτι «Ηρωίνη» στον δίσκο «Εν λευκώ»: «Του εγώ μου φίλε τα όσα στεγανά / διαλύθηκαν σε κάποια μαύρη φλέβα / σ’ ένα μονόδρομο αγωνίας, αλήθεια και ψευτιά / το ίδιο πρόσωπο σκοτάδι με τη μέρα / Παραμονεύει στη σκιά, με μια καρδιά και μια παντιέρα / είν’ η ηρωίνη φίλε και ίσως να ξεχαστείς». Για τους πολύ κοντινούς ανθρώπους του, ο θάνατος του Σιδηρόπουλου το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου του 1990 από υπερβολική δόση ηρωίνης, ήταν αυτοκτονία: τσακισμένος από τον πρόσφατο θάνατο της πολυαγαπημένης μητέρας του, με το ένα χέρι παράλυτο λόγω της χρήσης ναρκωτικών, χωρίς να θυμίζει σε πολλά πλέον τον «δυναμίτη» των live εμφανίσεών του τις δεκαετίες του '70 και του '80, διάλεξε το γρήγορο φινάλε των πραγματικών ροκ σταρς, σε ηλικία 42 ετών, από το να μετατραπεί σε καρικατούρα του εαυτού του. «Κι αν ήταν ροκ, πέθανε μόνος», έγραψε την επόμενη ημέρα μια εφημερίδα.

Νεανικά χρόνια, Ζορμπάς και Θεσσαλονίκη

Ο άνθρωπος που κατάφερε να γίνει ο μοναδικός Έλληνας ροκ σταρ και να βάλει με τα τραγούδια του το συγκεκριμένο είδος μουσικής σε σπίτια που μέχρι τότε αγνοούσαν ακόμα και την ύπαρξη του ως «ρεύμα», γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα, γόνος εύπορης μεγαλοαστικής οικογένειας, με αριστερές όμως καταβολές, δισέγγονος του μυθικού Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη από την πλευρά της μητέρας του, Τζένης, και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου, μιας από τις σημαντικότερες και πλέον υποτιμημένες πεζογράφους του Μεσοπολέμου και της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας. Αγαπούσε τη μουσική των «Animals» και τον Έρικ Μπάρντον, ενώ μετά το Λύκειο σπούδασε στο Μαθηματικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης την εποχή της Δικτατορίας (δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του), όπου ήταν συμφοιτητής με τον τραγουδοποιό Βαγγέλη Γερμανό και έπαιζε μουσική μαζί του.

«Όταν θ’ αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου / και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις / Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου / τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής» - Στην Κ, 1979

Δάμων και Φιντίας - Τα Μπουρμπούλια - Μαρκόπουλος

Η πρώτη μουσική απόπειρα του Σιδηρόπουλου έλαβε χώρα στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν κατέβηκε από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μαζί με τον φίλο του και κιθαρίστα των Olympians, Παντελή Δεληγιαννίδη, για να δημιουργήσουν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας», με ζωντανές εμφανίσεις στο θρυλικό ροκ κλαμπ «Κύτταρο» και ηχογράφηση του σινγκλ 45 στροφών Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους από την «Λύρα». Παύλος και Παντελής εντάχθηκαν το 1972 στο συγκρότημα «Μπουρμπούλια», το οποίο συνεργαζόταν πριν με τον Διονύση Σαββόπουλο, πραγματοποιώντας ορισμένες εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μετά την πτώση της Χούντας, ο 26χρονος τότε ερμηνευτής συμμετείχε επί μια διετία σε δίσκους του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου, σε μια πρωτοφανή συνεργασία ροκ - έντεχνου που κατακεραυνώθηκε από τους «συντηρητικούς» κριτικούς μουσικής, αλλά έμελλε να μας χαρίσει έντεκα χρόνια αργότερα, το 1987, όταν οι δύο τους ένωσαν ξανά τις δυνάμεις τους στην «Τολμηρή Επικοινωνία», ένα πραγματικό αριστούργημα, το τραγούδι «Ηλεκτρικός Θησέας» με την Μαρία Φωτίου.

«Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή / Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί / Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή / Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί» - Ηλεκτρικός Θησέας, 1987

http://www.youtube.com/embed/m9rOkmTKFHI?modestbranding=0&showinfo=0&playsinline=1

Ο Μπάμπης ο Φλου

Στα τέλη του έτους 1977, ο Δημήτρης Πουλικάκος έφερε τον Παύλο σε επαφή με τους αδερφούς Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, προκειμένου να συνεργαστεί με το συγκρότημά τους «Σπυριδούλα». Η συνύπαρξή τους δεν ήταν καθόλου εύκολη, λόγω του εθισμού του Σιδηρόπουλου στην ηρωίνη και της τοξικής σχέσης του με την Γιόλα Αναγνωστοπούλου, όμως λίγο πριν χωρίσουν οριστικά οι δρόμοι τους, τον Μάιο του 1979 (παρότι στο εξώφυλλο αναγράφεται εσφαλμένα «1978»), κυκλοφόρησαν μαζί τον δίσκο - σταθμό στην Ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής, το «Φλου». Και τα δέκα τραγούδια του εν λόγω δίσκου, από τον «Μπάμπη τον Φλου» με τους πρωτότυπους, σαρκαστικούς στίχους και τη ρωμαλέα ερμηνεία, έως το μυσταγωγικό «Εν κατακλείδι» αποτελούν κατά γενική ομολογία μουσικά διαμάντια, με αποτέλεσμα σχεδόν 30 χρόνια μετά την ηχογράφησή του, το «Φλου» να εξακολουθεί να θεωρείται ως ο πιο επιδραστικός δίσκος της ελληνικής ροκ.

«Πάντα πιωμένος κι άνεργος / ήταν ωραίος ο Μπάμπης ο φλου / μουρμούραει μόνος και διαρκώς / σού ‘λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου» - Ο Μπάμπης ο Φλου, 1979

O Ασυμβίβαστος

Η συμμετοχή του Σιδηρόπουλου στην κινηματογραφική ταινία «Ο Ασυμβίβαστος» του Ανδρέα Θωμόπουλου, η οποία προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 1979, επέφερε ανάμεικτες κριτικές, παρότι ο Παύλος είχε μόλις κάνει το «μπαμ» με το «Φλου» και είχε αρχίσει να αποκτά μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Ωστόσο, παρότι η ταινία μπορεί να θεωρηθεί επιεικώς αφελής, η μουσική επένδυσή της είναι πολύ υψηλού επιπέδου και την μετατρέπει σε συλλεκτική, κυρίως για δύο από τα τραγούδια που ακούγονται σε αυτήν: Την υπέροχη και χαμηλότονη μπαλάντα «Να μ' αγαπάς», και ασφαλώς το «Κάποτε θα 'ρθουν» των Μίκη Θεοδωράκη (ο γιος του, Γιώργος, είχε αναλάβει την μουσική επιμέλεια του «Ασυμβίβαστου») - Λευτέρη Παπαδόπουλου, το προφητικό και λυρικό άσμα με τους σπαρακτικούς στίχους που αποτελεί πλέον σήμα κατατεθέν των τελών της δεκαετίας του '70 και του ερμηνευτή του.

«Σου γράφω πάλι από ανάγκη / η ώρα πέντε το πρωί / το μόνο πράγμα που `χει μείνει / όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ / Τι να τις κάνω τις τιμές τους / τα λόγια τα θεατρικά / μες στην οθόνη του μυαλού μου / χάρτινα είδωλα νεκρά / Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς να μ’ αγαπάς» - Να μ' αγαπάς, 1979

O Παύλος και οι Απροσάρμοστοι

Από το 1980 και σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, μια δεκαετία αργότερα, ο Σιδηρόπουλος γράφει τραγούδια και ερμηνεύει με το γκρουπ «Απροσάρμοστοι», κυκλοφορούν μαζί τρεις δίσκους και έναν ακόμη μετά τον θάνατό του: «Εν λευκώ» το 1982, «Zorba The Freak» το 1985, «Χωρίς Μακιγιάζ» (η μνημειώδης live εμφάνισή τους στο κλαμπ «Μετρό» τον Φεβρουάριο του 1989, την οποία παραθέτουμε ολόκληρη), «Άντε και Καλή Τύχη Μάγκες», με οκτώ μελαγχολικά τραγούδια, λίγους μήνες έπειτα από τον θάνατο του Παύλου το 1991. Έναν χρόνο αργότερα κυκλοφορούν «Τα Μπλουζ του Πρίγκιπα», τα οποία για τους φανατικούς θαυμαστές του Παύλου αποτελούν την πιο εσωτερική, προσωπική και ειλικρινή δουλειά του, μια μίξη ροκ, μπλουζ και ρεμπέτικου με τον ίδιο να ερμηνεύει ορισμένα τραγούδια του και τους Γιάννη Γιοκαρίνη, Γιάννη Αγγελάκα, Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα να συμμετέχουν στον δίσκο.

«Το ξέρω πως δεν ειμ’ αυτός / Που πάνω του θα στηριχθείς / Κι ούτε λεφτάς κι ίσως γυρνάς / Πιωμένο μες τα μπαρ να με βρεις / Μα όμως εγώ θα σου μετρώ / Της πόλης το σφυγμό μ’ αγκαλιές / Θα σου χαϊδεύω το μυαλό / Με χίλιες και μια νύχτα γλυκιές» - Rock 'n' roll στο κρεβάτι, 1985

«Στο δρόμο οι φάτσες μακρινές είναι και ξένες / και δε γουστάρω να παίρνω μέρος στα κοινά / ίσως να ‘ρθούνε οι καλύτερες ημέρες / πάντως για μένα τούτη η νύχτα είναι κακιά» - Χαρμάνης, 1991

«Η γκόμενα σου είναι χαζή / Και συ μοιάζεις με τσόντα / Υπαλληλάκος δηλαδή / Της τάξης τρεις κι ογδόντα / Βρε όπα κρίμα το παιδί / Βρε ότι κάτσει κι ότι `ρθει / Ας την καρδιά σου να τα πει / Κι αμόλησε καλούμπα» - Κρίμα το παιδί, 1992

Το τέλος του Πρίγκιπα

Είναι 6 Δεκεμβρίου του 1990: Ο Παύλος έχει χάσει πρόσφατα τη μητέρα και στήριγμά του, Τζένη, το αριστερό του χέρι έχει παραλύσει από την ηρωίνη, είναι σε κακή ψυχολογική κατάσταση και τόσο οι ζωντανές εμφανίσεις του στο «Αν» με τους «Απροσάρμοστους», όσο και οι ηχογραφήσεις τους καταλήγουν σε μεθυσμένους καυγάδες... Το μεσημέρι εκείνης της Πέμπτης αφήνει την τελευταία του πνοή στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο, από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής χρήσης του ναρκωτικού - για τους φίλους του, ήταν ξεκάθαρα εσκεμμένη πράξη προκειμένου να δώσει τέλος στη ζωή του. Σαν σήμερα, πριν από 27 χρόνια, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο μελαγχολικός, ευγενικός και ανένταχτος τραγουδιστής με την ανεπανάληπτη χροιά που κέρδισε τον ζηλευτό τίτλο του «Πρίγκιπα» της ελληνικής μουσικής σκηνής, πέρασε για πάντα στη σφαίρα του μύθου με τον τρόπο που το κάνουν οι ροκ σταρς. Μας άφησε παρακαταθήκη τα 73 τραγούδια που ερμήνευσε και μια βαριά κληρονομιά που παραμένει αξεπέραστη, μαζί με την παραίνεση «Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν / πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν / και πώς σε θένε / Έχε το νου σου στο παιδί / κλείσε την πόρτα με κλειδί / ψέματα λένε / Υπερασπίσου το παιδί / γιατί αν γλιτώσει το παιδί / υπάρχει ελπίδα...»

Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Ασυμβίβαστος: Το τελευταίο μπλουζ του Πρίγκιπα (vids)