«Τεχνικά, ένας άρτιος παίκτης», Φάμπιο Καπέλο
«Μα τι έχει αυτός ο παίκτης στα πόδια του; Μαγνήτη;», Σερ Άλεξ Φέργκιουσον
«Ο Φερνάντο είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος και ένας εξαιρετικός παίκτης», Αντριάνο Γκαλιάνι
Αυτά έλεγαν για εκείνον οι σπουδαίοι την ώρα που αυτός δήλωνε για την αγαπημένη του Ρεάλ: «Αισθάνομαι βαθιά Μαδριλένος. Ο δεσμός μου με αυτό τον σύλλογο είναι πολλά παραπάνω από απλά η δουλειά μου και οι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται. Αυτό σε σημαδεύει για πάντα» και... «Το να βρίσκομαι σε μια ομάδα με αυτό το προφίλ για μένα είναι μεγάλη τιμή, όπως ακριβώς όταν φοράς το εθνόσημο με την εθνική ομάδα της χώρας σου»!
Ο θρύλος του Φερνάντο Ρεδόνδο δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Ήταν ο απόλυτος επαγγελματίας. Η επιτομή του πάθους και της επιθυμίας, και αυτά ήταν που έκαναν σύσσωμο το κοινό του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» να τον λατρεύει!
Σαν σήμερα, 6 Ιουνίου του 1969 γεννιέται, λοιπόν, στην Αργεντινή ένας ποδοσφαιριστής που έγραψε στα γήπεδα την πιο όμορφα ανολοκλήρωτη ολοκληρωμένη ιστορία. Μια ιδιοφυΐα. Ένας αρτίστας που αγαπήθηκε και αγάπησε την Μαδρίτη para siempre.
Για να δεις τι ήταν ο Ρεδόνδο ποδοσφαιρικά, ανατρέχεις στο βίντεο με την ντρίμπλα ανθολογίας πάνω στον Χένινγκ Μπεργκ, στις 19 Απριλίου του 2000, στο 3-2 της Ρεάλ επί της μεγάλης και τρανής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, πρωταθλήτριας Ευρώπης την προηγούμενη σεζόν.
Αν θες να δεις τι είναι ο Ρεδόνδο σαν οντότητα, σαν άνθρωπος, το πόσο άγγιξε τους Μαδριλένους, το πόσο δέθηκε μαζί τους και πως εκείνοι του το ανταπέδωσαν, το πόσο ανεκπλήρωτος ήταν ο έρωτάς τους ... ανατρέχεις στην αναμέτρηση της Ρεάλ με την Μίλαν το 2003. Τότε που το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» κοσμούσαν πανό που που έγραφαν «Ο Θεός επέστρεψε στον Παράδεισο» κι εκείνος αγωνιζόταν με τη φανέλα των «ροσονέρι».
Η καριέρα του ξεκίνησε στα 16 του και διήρκεσε 19 χρόνια. Από αυτά αγωνίστηκε με τα χρώματα τεσσάρων ομάδων. Τις σεβάστηκε όλες. Τον εκτίμησαν όλες. Αγάπησε μία.
Έκανε ντεμπούτο στην Αρχεντίνος Τζούνιορς, την πρώτη ομάδα του θρυλικού Ντιέγκο Μαραντόνα. Τότε τον αποκαλούσαν «Flaco», δηλαδή «Κοκκαλιάρη». Το 1990, στα 21 του, έκανε το μεγάλο άλμα στην La Liga, με την Τενερίφη να επενδύει πάνω του και να μην το μετανιώνει λεπτό.
Στα Κανάρια Νησιά ο Ρεδόνδο έμεινε τέσσερα χρόνια. Ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά, γνώρισε τον «πατέρα» του στα γήπεδα (Χόρχε Βαλντάνο) και πήρε τη μεταγραφή που σημάδεψε την καριέρα και τη ζωή του.
Το 1990 αρνείται την κλήση στην Εθνική Αργεντινής από τον Κάρλος Μπιλάρδο. Λίγο γιατί ήθελε να επικεντρωθεί στις σπουδές του, λίγο γιατί δεν πολύ γούσταρε το αμυντικό παιχνίδι του συγκεκριμένου προπονητή.
Στο ισπανικό πρωτάθλημα βοήθησε την Τενερίφη τα μέγιστα κι ύστερα μαζί με τον προπονητή του, Χόρχε Βαλντάνο, μετακόμισε στην Μαδρίτη και την Ρεάλ. Αυτήν την φορά ήταν μέλος της Αργεντινής στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, το 1994, μαζί με τους Ντιέγκο Μαραντόνα και Γκαμπριελ Μπατιστούτα.
Κατέκτησε με τους «μερένχες» τα πάντα. Δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (1994-95,1996-97), ισάριθμα Τσάμπιονς Λιγκ (1997-98, 1999-2000, το δεύτερο ως MVP της διοργάνωσης), ισπανικό Σούπερ Καπ, Ιντερκοντινένταλ.
Στη δεύτερη χρονιά του στην Μαδρίτη, ο Βαλντάνο απολύεται και αναλαμβάνει ο Φάμπιο Καπέλο ως νέος προπονητής. Ο Ιταλός τεχνικός θεωρούσε τον Ρεδόνδο αρκετά... χορευτή για τη θέση του αμυντικού χαφ. Σύντομα κατάλαβε ότι έκανε λάθος και ότι είχε στα χέρια του ένα διαμάντι. Το προσωνύμιο «Flaco» θα αντικατασταθεί από το «El principe de Madrid». O Καπέλο θα τον λατρέψει και ο κόσμος το ίδιο.
Το 1998 την ώρα που χριζόταν από τα Μέσα ποδοσφαιριστής της χρονιάς, θα ήταν απών από την Εθνική γιατί αρνείται να κόψει τα μαλλιά του όπως απαιτούσε ο προπονητής του, Ντιέγκο Πασαρέλα. Έτσι χάνει το Μουντιάλ της Γαλλίας. Από τότε και στο εξής δεν θα ενδιαφερθεί και ιδιαίτερα να ξαναπαίξει με την Εθνική Αργεντινής. Η Ρεάλ τον έκαιγε...
Ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, που ανέλαβε τους «μερένχες» μεσούσης της σεζόν 1999-2000, τον χρησιμοποίησε ως δίδυμο στον άξονα μαζί με τον Στιβ ΜακΜάναμαν, και ο Αργεντινός έκανε θαύματα. Πήρε τότε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού και δημιούργησε μικρά έργα τέχνης σχεδόν σε κάθε επαφή του με τη μπάλα στο χορτάρι. Το φινάλε της σεζόν τον βρίσκει καλύτερο παίκτη και νικητή του Τσάμπιονς Λιγκ, κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Ρεάλ Μαδρίτης.
Είχε, εξάλλου, καταφέρει στον δεύτερο προημιτελικό κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» να δημιουργήσει μια από τις καλύτερες, αν όχι την κορυφαία, ντρίμπλα που έχει γίνει ποτέ... Από τότε και για κάθε 19η Απριλίου θα τον φέρουμε στη θύμησή μας έστω για ένα λεπτό. Όλοι εκτός από τον.... Χένινγκ Μπεργκ.
Εκείνη τη βραδιά ο Ρεδόνδο στο 52ο λεπτό, στο «Θέατρο των Ονείρων» σύναψε μια συμφωνία με την αιωνιότητα. Πρέπει να της είπε κάτι σαν: «Εγώ θα κάνω κάτι αξιομνημόνευτο, κι ακόμα κι αν δεν καταφέρω να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο για χρόνια, ακόμα κι αν δεν καταφέρω να προκαλέσω τον θαυμασμό που προκαλούν οι μεγάλοι και τρανοί του αθλήματος... η 19η Απριλίου θα μου ανήκει». Έτσι κι έγινε...
Ο Ιβάν Ελγκέρα είχε δηλώσει ότι οι παίκτες της Ρεάλ είχαν μπει στο «Ολντ Τράφορντ» με φόβο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε διαλύσει με 7-1 την Γουέστ Χαμ και περίμενε τους «μερένχες» για τον επαναληπτικό του 0-0. Η Guardian τον είχε χαρακτηρίσει τότε, ως ασταθή στην απόδοσή του, αφήνοντας αιχμές για τον τρόπο που παίζει, «ξέρει να χρησιμοποιεί καλά τους αγκώνες του». Περίμενε να δει την μονομαχία του με τον Ρόι Κιν και όλους τους άλλους μέσους της σπουδαίας εκείνης Γιουνάιτεντ.
Ο Ρεδόνδο δεν χρειάστηκε να πει κάτι. «Ντύθηκε» εκείνη τη μέρα τον καλύτερο του εαυτό. Άγγιξε λίγη από την μαγεία των Ντιέγκο Μαραντόνα και Ζινεντίν Ζιντάν και παραλίγο να αναγκάσει τον Νορβηγό αμυντικό των «κόκκινων διαβόλων», Χένινγκ Μπεργκ να... αλλάξει άθλημα μετά τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο τον ντρίπλαρε για να σεντράρει στη συνέχεια στον Ραούλ για ένα γκολ «πάρε βάλε».
Η Marca ανέδειξε εκείνο το τακουνάκι ως το κορυφαίο σε ολόκληρη την ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης! Στην ιστορία μας ομάδας της οποίας τη φανέλα έχουν φορέσει Ζινεντίν Ζιντάν, Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Εμίλιο Μπουτραχένιο, Ραούλ, Κριστιάνο Ρονάλντο κλπ κλπ κλπ
Ωστόσο, στη συνέχεια την διοίκηση της Ρεάλ αναλαμβάνει ο Φλορεντίνο Πέρεθ κι αρχίζει σιγά σιγά να χτίζεται η εποχή των «γκαλάκτικος». Ο Ρεδόνδο στηρίζει ανοιχτά τον προηγούμενο πρόεδρο, Λορέντσο Σανθ. Παράλληλα στην ομάδα έρχονται οι Φίγκο, Μακελελέ. Ο Πέρεθ δεν γουστάρει την επιρροή του Ρεδόνδο στα αποδυτήρια. Αποφασίζει να τον διώξει.
Ο Ρεδόνδο ήταν ένας παίκτης του οποίου η παρουσία στο χώρο γέμιζε όλους τους συμπαίκτες του με σιγουριά. Ένας παίκτης που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις την ακριβή του θέση στο χορτάρι. Ένας παίκτης με απίστευτη τεχνική κατάρτιση. Τρομερό αριστερό πόδι. Φοβερή αντίληψη. Ποδοσφαιρική ευφυΐα. Μια δόση αργεντίνικης αλητείας. Αστείρευτη κάψα να προσφέρει στη Ρέαλ.
Αποχωρίστηκε την μεγάλη του αγάπη για την Μίλαν χωρίς να το θέλει. Οι δύο ομάδες είχαν έρθει σε συμφωνία εν αγνοία του. Όταν οι φήμες που κυκλοφόρησαν τον ήθελα να αποζητά την μεταγραφή, βγήκε αμέσως να αποκαταστήσει την αλήθεια. Αυτό γιγάντωσε ακόμα περισσότερο την αγάπη των οπαδών στο πρόσωπό του.
Η φυγή αυτή ήταν παράλληλα και η αρχή του τέλους της καριέρας του. Μετακόμισε στη Μίλαν, φόρεσε τη φανέλα της μόλις 16 φορές στο ιταλικό πρωτάθλημα πριν αναγκαστεί να υποκύψει στους τραυματισμούς στα γόνατα που τον τσάκιζαν και δεν τον άφηναν να δείξει και στο Μιλάνο λίγη από την μαγεία του. Ζήτησε να μην πληρώνεται για όσο καιρό δε μπορούσε να προσφέρει. Ο Αντριάνο Γκαλιάνι παραδέχεται ότι ποτέ του δεν έχει συναντήσει παίκτη με παρόμοιο ήθος, φιλότιμο. Σωρεία επεμβάσεων προηγήθηκαν του «αντίο» του στο ποδόσφαιρο, ενός αντίο αθόρυβου.
Τερμάτισε την καριέρα του κατακτώντας με την Μίλαν ένα Κύπελλο Ιταλίας, ένα πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ. Τον Μάρτιο του 2003 θα βιώσει την απόλυτη αναγνώριση. Σε αναμέτρηση της Μίλαν με τη Ρεάλ στο «Μπερναμπέου» για το Τσάμπιονς Λιγκ. Με τους φίλους των «Λος Μπλάνκος» τον υποδέχονται θερμά, ξανά πίσω από όπου ουσιαστικά, δεν έφυγε ποτέ!
Το κεφάλαιο «αλμπισελέστε» ήταν ξεχωριστό για τον Φερνάντο Ρεδόνδο. Μπορεί να κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα το 1993 και να συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο ένα χρόνο αργότερα μετρώντας συνολικά με την φανέλα της Αργεντινής 29 συμμετοχές αλλά θα μπορούσε αν ήθελε να έχει τις διπλάσιες τουλάχιστον. Αλλά δε γούσταρε να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τον εκάστοτε προπονητών. Αυτό ήταν ένα τίμημα που πλήρωσε οικειοθελώς αρκετές φορές, ήταν κομμάτι της ατίθασης φύσης του.
Ο Ρεδόνδο συνδύαζε ευστροφία, διορατικότητα και τεχνική. Είχε τη γοητεία του ενός χορευτή τανγκό με τις μελαγχολικές παραπλανητικές κινήσεις, με την κομψότητα και την αντίληψη του χώρου. Δεν χρειαζόταν να τρέχει γρήγορα, ήξερε πάντα που πρέπει να είναι.
Πιθανόν ένας από τους πιο ολοκληρωμένους αμυντικούς μέσους που πάτησαν ποτέ χορτάρι. Ακρίβεια στην πάσα, πανεύκολη εναλλαγή στους ρόλους από αμυντικό σε...«playmaker». Ένας παίκτης που διέφερε εντός κι εκτός γηπέδου. Ένα πνεύμα ανήσυχο και βαθύτατα συναισθηματικό. Ένας ποδοσφαιριστής που απολάμβανε να διαβάζει Χόρχε Λουίς Μπόρχες και Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και να βγάζει μετά στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου όλη την κομψότητα που κουβαλούσε μέσα του. Γόης, γοητευτικός, αρτίστας και ρομαντικός.
Κέρδισε πολλά στην καριέρα του, μα πάνω απ' ολα την εκτίμηση και τον σεβασμό από Αργεντινούς, Ισπανούς, Ιταλούς, από όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Και ο 48χρονος πλέον Φερνάντο Ρεδόνδο, ο άνθρωπος που έδωσε την πιθανότατα πιο εντυπωσιακή ποδοσφαιρική παράσταση ever στο «Θέατρο των Ονείρων» εκείνο το βράδυ της 19ης Απριλίου του 2000, θα παραμείνει όσα χρόνια κι αν περάσουν ο μοναδικός «Πρίγκιπας» για τους οπαδούς της «Βασίλισσας», τους πιο «καλομαθημένους» και απαιτητικούς σε ολόκληρη την Ευρώπη...
