Τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες. Ένας έτος δηλαδή. Τόσος είναι ο χρόνος που χρειάζεται η γη για μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο. Ήταν 2 Μαΐου 2016, σαν σήμερα, όταν ολοκληρωνόταν ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά θαύματα στην ιστορία του αθλήματος.
Οι ώρες περνούν, ο χρόνος τρέχει ασταμάτητος. Το παρελθόν αυξάνεται, το μέλλον μειώνεται και στο παρόν φωλιάζουν εκατομμύρια αναμνήσεις.
Κάποιες από αυτές έχουν περίοπτη θέση. Όπως οι στιγμές στο βίντεο, παρακάτω:
2α Μαΐου του 2016. Στο «Στάμφορντ Μπριτζ» η Τσέλσι φιλοξενούσε την Τότεναμ. Σε ένα λονδρέζικο ντέρμπι που έκρινε πολλά για τη συνέχεια της Πρέμιερ Λιγκ. Οι «Πετεινοί» θα σκότωναν για τη νίκη. Οι «Μπλε» είχαν ορκιστεί ότι δεν θα έχαναν μέσα στο σπίτι τους.
Την ίδια μέρα, την ίδια στιγμή όλοι οι ποδοσφαιριστές των «Αλεπούδων» είχαν συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσουν το λονδρέζικο ντέρμπι μαζί και να πανηγυρίσουν σε περίπτωση που εξασφάλιζαν και μαθηματικά την κατάκτηση της κορυφής.
Στο 83ο λεπτό της αναμέτρησης ανάμεσα σε Τσέλσι και Τότεναμ, o Αζάρ με υπέροχο δεξί σουτ στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα για το 2-2, αποτέλεσμα που έκοβε τις ελπίδες της Τότεναμ για τίτλο και τον έστελνε με μαθηματική ακρίβεια στα χέρια της Λέστερ. Της σύγχρονης Σταχτοπούτας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Οι πανηγυρισμοί στο γήπεδο δεν ήταν τίποτα απολύτως μπροστά σε αυτούς που ξεσπούσαν στο σπίτι του Τζέιμι Βάρντι. Απέμεναν δύο παιχνίδια. Η βαθμολογική διαφορά από την δεύτερη Τότεναμ ήταν 7 βαθμοί. Τίποτα δε μπορούσε πλέον να αλλάξει.
Η πόλη του Λέστερ πανηγύρισε. Όλος ο κόσμος παρακολουθούσε εκστατικά το θαύμα της Λέστερ, του Κλαούντιο Ρανιέρι.
Και κάπου στην Αγγλία, δεκάδες. εκατοντάδες μικρές «Αλεπούδες» ένιωθαν δικαιωμένες...
Σκέψου έναν μπόμπιρα, γύρω στα 10. Γεννημένος στην Αγγλία έχει την ευλογία να παρακολουθεί το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Βλέπει μπάλα από μικρός, φύσει αντιδραστικός δε θέλει να πάει με τους ισχυρούς.
Τα μάτια του δε λάμπουν μπροστά στους τίλους, την ιστορία, τα μεγάλα επιτεύγματα. Δεν τον νοιάζουν οι παίκτες ονόματα.
Τελικός Λιγκ Καπ Αγγλίας 1997, Λέστερ Σίτι - Μίντλεσμπρο. Αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να λέει πολλά στην συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιρόφιλων.
Για τον εν λόγο μπόμπιρα όμως ήταν η αρχή ενός δεσμού αλλιώτικου. Εκείνη τη μέρα είχε βρει την ομάδα που θα τον έκανε να ανατριχιάσει. Ήταν η μαχητικότητα και το πάθος. Ήταν η Αλεπού. Ήταν το έντονο μπλε χρώμα στη φανέλα. Δεν ήταν η κατάκτηση του τροπαίου. Εξάλλου σαν τρόπαιο απλά της έδινε την ευκαιρία να αγωνιστεί εκτός του Νησιού.
Ρωτάει τον πατέρα του, την ιστορία της ομάδας. Αμυδρά θυμάται το έτος ίδρυσης. «1884» του λέει. Και όνομα Leicester Fosse.
Πέντε χρόνια αργότερα προσχωρεί στη Φούτμπολ Λιγκ.
Το 1919 υιοθετεί την ονομασία «Λέστερ Σίτι». Το 2002 μετακομίζει το τωρινό της γήπεδο αφήνοντας την Φίλμπερτ Στριτ, τότε στάδιο Γουόκερς, aτώρα Κινγκ Πάουερ.
Δεν είχε κάτι τρελό να επιδείξει, σχεδόν τίποτα. Κάποιους τίτλους δεύτερης κατηγορίας και Τσάμπιονσιπ, έναν στην Λιγκ 1 (2008-09). Τρεις κατακτήσεις του Football League Cup, μία κατάκτηση του FA Charity Shield.
Ο τίτλος πρωταθλητή του συλλόγου στην Πρέμιερ Λιγκ για την περίοδο 2015-16 ήταν ο πρώτος εθνικού επιπέδου τίτλος στην ιστορία του συλλόγου και συμμετοχή σε τρεις τελικούς του FA Αγγλίας.
Δεν τον νοιάζει. Μεγαλώνει με τις «Αλεπούδες». Τις παρακολουθεί. Στην εφηβεία του ακολουθεί κιόλας, στην πρώτη, στη δεύτερη.
Το 2008, στα 21 του τη βλέπει να πέφτει ακόμα και στην τρίτη κατηγορία. Δεν τον νοιάζει «Foxes Never Quit».
Σκέψου τότε να έλεγε κάποιον στον νεαρό οπαδό, ότι οι δύσκολες στιγμές κάποια στιγμή θα τελείωναν. Ότι θα έφτανε μια ημέρα που η Λέστερ θα στεφόταν πρωταθλήτρια. Ότι ένας άσημος Άγγλος φορ που δεν ήταν λίγες οι φορές που αμφισβητήθηκε θα την έπαιρνε από το χέρι μαζί με ακόμα έναν δύο, και θα την οδηγούσε στην κορυφή.
Πάνω από Άρσεναλ, Τότεναμ, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντεστερ Γιουνάιτεντ. Πάνω από ρόστερ εκατομμυρίων. Πάνω από ταλέντα μεγατόνων. Πάνω από οποιαδήποτε προγνωστικά.
Ε για αυτόν τον μπόμπιρα που δεν έπαψε στιγμή να ελπίζει στο θαύμα. Γι αυτόν κι όλους τους άλλους, που για κάποιον λόγο, που μικρή σημασία έχει να ψάξεις «γιατί», αποφάσισαν να γίνουν «Αλεπούδες» το θαύμα της Λέστερ και της κατάκτησης της περσινής Πρέμιερ Λιγκ έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία. Για εκείνους και για τις επόμενες γενιές αυτών.
Ναι, δικαιώνει τις προσπάθειες των Βάρντι, Μαχρέζ, Καντέ και των υπολοίπων. Του εμβληματικού Άντι Κινγκ, που την ακολούθησε στην Γ΄ Εθνική παρά τις προτάσεις που είχε. Ναι, δικαιώνει τον πρόσφατα τότε απολυμένο από την Εθνική Ελλάδας Κλαούντιο Ρανιέρι που λοιδορήθηκε όσο λίγοι στη χώρα μας που ακόμα και στη Λέστερ δεν τον υποδέχτηκαν ένθερμα αφού πήρε τη θέση του Νάιτζελ Πίρσον που έχαιρε μεγάλης αποδοχής από τους οπαδούς.
Που πολλοί, πόνταραν τότε στον υποβιβασμό της Λέστερ, η οποία είχε προβιβαστεί το 2014 και σώθηκε σαν από θαύμα την επόμενη σεζόν (2014-15), με τρομερή αντεπίθεση στον δεύτερο γύρο.
Μα πάνω απ' όλους δικαιώνει όλους τους μπόμπιρες που στο σχολείο δεν πήγαν ποτέ με έπαρση να καυχησιολογήσουν για τους τίλους της ομάδας τους, που ήξεραν ότι δεν είχαν πολλές πιθανότητες να αγγίξουν το θαύμα.
Μα τελικά όχι απλά το άγγιξαν, λούστηκαν ολόκληροι. Από θαύμα και παραμύθι.
Ολόκληρη την Ευρώπη απασχόλησε η Λέστερ πέρυσι, στις 2 Μαΐου, όταν και μαθηματικά κατακτούσε το πρωτάθλημα κόντρα σε Θεούς και δαίμονες, κόντρα σε όλους τους «κακούς» ήρωες τον παραμυθιών.
Σε ένα μαραθώνιο 38 αγωνιστικών, στον οποίο υπέστη μόλις τρεις ήττες και τερμάτισε με δέκα βαθμούς διαφορά από την δεύτερη Άρσεναλ!
Όμως πάνω και περισσότερο από όλους, ακόμα κι από τους ίδιους τους παίκτες, απασχόλησε την πόλη του Λέστερ, στην καρδιά της κεντρικής Αγγλίας. Απασχόλησε τους απανταχού μπόμπιρες που δικαιωματικά μπορούν να λέγονται «πιστοί οπαδοί».
Με όλα όσα επιβάλει η οπαδική αγάπη. Με ολή την πηγαία ανιδιοτέλεια. Με όλη την ανεξήγητη αγάπη που οδηγεί σε τυφλή «υποταγή».
Σαν σήμερα, πριν απο 365 μέρες, ύστερα από 132 έτη ιστορίας, η Λέστερ υλοποίησε την απόλυτη ποδοσφαιρική εποποιία , δικαιώνοντας τον όρο οπαδική αγάπη.
