MENU

Ακούς «δεν με ενοχλούν οι γκέι, έχω φίλους γκέι, αλλά…» και ξέρεις ότι τον ενοχλούν σφόδρα οι γκέι και αν όντως έχει γνωστούς (σε καμία περίπτωση φίλους) ομοφυλόφιλους , το κάνει απλώς για το ξεκάρφωμα.

Ακούς «ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του αλλά με χαλάει το θέαμα αισθητικά» και ξέρεις ότι εφόσον δεν του αρέσει να βλέπει δυο άνδρες να φιλιούνται δημόσια , δεν του αρέσει να φιλιούνται και ιδιωτικά.

Ακούς «ναι ρε παιδί μου εντάξει, αλλά είναι κι αυτοί προκλητικοί» και ξέρεις ότι αυτός που θεωρεί πρόκληση ότι αντιβαίνει στη δική του κοσμοθεωρία υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα έπεφτε εύκολα στην αγκαλιά του φασισμού, αν δεν είχε πέσει ήδη.

Ακούς, ακούς, ακούς. Κλισέ και υπεκφυγές , το διάτρητο καμουφλάζ μιας κοινωνίας που θέλει να δείξει προοδευτική αλλά δεν μπορεί. Όπου προοδευτισμός εν προκειμένω, το αυτονόητο: Η αποδοχή άνευ όρων του δικαιώματος του άλλου να αγαπάει όποιον θέλει εφόσον φυσικά υπάρχει συναίνεση (και η κατάλληλη ηλικία).

Η ομοφοβία της ελληνικής κοινωνίας είναι δεδομένη. Και περίπου λογική. Όταν άλλες κοινωνίες, σαφώς πιο προηγμένες σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν καταφέρει να εξαλείψουν το φαινόμενο, πώς να το εξαλείψουμε εμείς που παραμένουμε κατά βάση μια χώρα χουλιγκάνων;

Η ομοφοβία επίσης δεν πρόκειται να μειωθεί στο άμεσο μέλλον. Πρώτον διότι ολόκληρη Ευρώπη έχει αρχίσει να διολισθαίνει ξανά προς διάφορους επικίνδυνους «ισμούς» (φασισμό, εθνικισμό, ρατσισμό), όπως δείχνουν μεταξύ άλλων και τα καθημερινά, άγρια επεισόδια στο Euro. Σε αυτό το πλαίσιο αποενοχοποίησης των χειρότερων ανθρώπινων ενστίκτων , το μίσος απέναντι στους γκέι βρίσκει πάντα περίοπτη θέση.

Δεύτερον, διότι στην Ελλάδα η ομοφοβία είναι η επίσημη θέση της ελληνικής τηλεόρασης. Φέτος ο Γρηγόρης Αρναούτογλου δεν άφησε καλεσμένο για καλεσμένο να μην τον ρωτήσει τη γνώμη του για το σύμφωνο συμβίωσης, την υιοθεσία παιδιών από γκέι ζευγάρια ή τι θα έκαναν αν το παιδί τους έβγαινε ομοφυλόφιλο (άρρωστο σα να λέμε). Και επέμενε, ιδίως όταν είχε απέναντι του γνωστούς «βαρβάτους» άνδρες, όπως ο Νότης Σφακιανάκης ή ο Βασίλης Τερλέγκας. Οι απαντήσεις που πήρε ήταν προφανώς όχι απλώς ομοφοβικές αλλά γεμάτες μίσος και ασχήμια. Αλλά ο ίδιος, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του, δεν τις υιοθέτησε. Τι να κάνει όμως, απαντάει στον πρώην φίλο του Αντώνη Κανάκη όταν τον κράζει σχετικά, να φιμώσει τους καλεσμένους του;

Κατ΄ αρχήν να μην τους καλέσεις ρε φίλε. Για ποιο λόγο καλείς τον Νότη Σφακιανάκη και του δίνεις μικρόφωνο, αν όχι για να εκτοξεύσει τις φασιστικές παπαριές του και να σου φέρει νούμερα; Κατά δεύτερον να μην τους κάνεις τέτοιες ερωτήσεις. Τι μας νοιάζει τι θα κάνει ο Τερλέγκας αν ο γιος του γίνει γκέι; Δεν μας νοιάζει. Αλλά τον φετινό, απαράδεκτο Αρναούτογλου (χειρότερος από όσο υπήρξε ποτέ στην τηλεοπτική του καριέρα) τον νοιάζει. Για να εισπράξει την απάντηση που εισέπραξε (στάνταρ πανηγύριζε από μέσα του) και να αποτελέσει βασικό θέμα συζήτησης στις άλλες εκπομπές. Ο Γιώργος Λιάγκας ακολουθεί παρόμοιες , προβοκατόρικες τακτικές το πρωί εδώ και χρόνια. Και υπάρχουν και άλλοι.

Στην ερώτηση που ακούω «πώς μπορεί η ομοφοβία να είναι η επίσημη γλώσσα της ελληνικής τηλεόρασης όταν κυκλοφορούν στο γυαλί αρκετοί γκέι» , η απάντηση είναι απλή: Πόσοι παρουσιαστές ή και καλλιτέχνες έχουν δηλώσει ανοιχτά τη σεξουαλική τους προτίμηση; Ελάχιστοι . Όλοι οι άλλοι κρύβονται επειδή φοβούνται το πιθανό κόστος ή επειδή δεν θέλουν να στεναχωρήσουν τους γονείς τους ή για χίλιους – δυο λόγους. Πάντως κρύβονται. Τόσο «ελεύθερη» είναι η κατάσταση στα τηλεοπτικά πλατό και στην ελληνική σόου μπίζνες.

Ακόμα στα ελληνικά social media, προοδευτικά δήθεν και πάντα στο πλευρό των κατατρεγμένων ετούτου του ντουνιά, τα σχόλια συμπαράστασης για τη συγκεκριμένη σφαγή ήταν σαφώς λιγότερα από τα μπινελίκια προς τον Αύγουστο Κορτώ που ανέβασε μια φωτογραφία στην οποία φιλιέται με τον άνδρα του!

Και μετά, στην άλλη άκρη της γης, προκύπτει ένα μακελειό όπως αυτό στο γκέι κλαμπ του Ορλάντο. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι, αλήθεια, πόσο μακριά είμαστε από την Αμερική;

Και η δικιά μας θρησκεία έχει φανατικούς ιερείς που ψεκάζουν με μίσος τους πιστούς τους εις βάρος των ομοφυλόφιλων. Και η δικιά μας κοινωνία έχει έλλειμμα παιδείας και - ουσιαστικής, όχι εικονικής, ψηφιακής - ενσυναίσθησης. Και στους δικούς μας δρόμους συσσωρεύονται θυμός, φτώχεια, ανεργία, το λίπασμα σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχουν οι κατάλληλες αντιστάσεις για να ανθίσει ο φασισμός οποιασδήποτε μορφής.

Επιπλέον, στη δική μας μικρή οθόνη, αγράμματοι παρουσιαστές αδιαφορούν για τις επιπτώσεις των επιλογών τους ,αρκεί να κάνουν νούμερα. Κάτι που δεν συμβαίνει στα mainstream κανάλια των περισσότερων δυτικών χωρών.

Μας γλιτώνει προς το παρόν ότι δεν έχουμε υλικό προς στρατολόγηση από τον ISIS, δεν έχουμε μπει ακόμα στο στόχαστρο του και δεν έχουμε επίσης τη θλιβερή παράδοση που έχουν χτίσει εσχάτως οι Αμερικάνοι, για διάφορους λόγους, στις μαζικές δολοφονίες . Δεν έχουμε «Κόλουμπαϊν». Για αυτό και από τον καναπέ του Αρναούτογλου μέχρι το γκέι κλαμπ στο Ορλάντο η απόσταση είναι ακόμα μεγάλη.

Ή απλώς μοιάζει μεγάλη. Διότι όσο η ελληνική τηλεόραση αδυνατεί να αντιληφθεί την καταχνιά των καιρών και να συνειδητοποιήσει ότι κάθε ανάλαφρα ειπωμένη φράση ρατσισμού ρίχνει κι άλλο νερό στον ήδη ορμητικό μύλο του μίσους , όσο ουδείς εκ των ιθυνόντων, διοικητικών και παρουσιαστών, φιλτράρει λίγο περισσότερο τα τρομακτικά μηνύματα της εποχής ώστε να αλλάξει τροπάρι, όσο κανείς δεν δείχνει τη διάθεση να αναλάβει τις ευθύνες μιας «εκπαιδευτικής» στροφής στο παραγόμενο τηλεοπτικό θέαμα, φοβάμαι πώς αυτή η απόσταση ολοένα και θα μικραίνει.

Από τον καναπέ του Αρναούτογλου ως το Ορλάντο