Έχεις αντισταθεί. Έχεις πει πολλές φορές πως δεν είχες ποτέ αυτή την εμπειρία. Δεν είναι κακό, είναι έτσι. Έχεις διατυπώσει τις επιφυλάξεις σου, έχεις αναρωτηθεί κρυφά
και φανερά αν θα μπορέσεις να ανταποκριθείς. Αλλά θέλεις και να το δοκιμάσεις. Η απόφαση ελήφθη, το γλυκύτατό σου τέκνο είναι τρισευτυχισμένο. Σε κοιτάει με μάτια που βγάζουν καρδούλες. Κόκκινες τρισδιάστατες που αλλάζουν μέγεθος.
Θα πάρουμε παπαγαλάκια. Εμείς στο σπίτι μας, που δεν είχαμε ποτέ ούτε σκύλο, ούτε γάτα (με έχουν στείλει 3 φορές στο νοσοκομείο στα όρια της ασφυξίας, είμαι πολύ αλλεργική), ούτε χάμστερ, ούτε πετούμενο. Άντε, λες, μια χαρά θα είναι, τα μικράκια τα γλυκούλικα, θα τιτιβίζουν, θα κελαηδούν, θα κάθονται στο δάχτυλό μας, θα κάνουν ακροβατικά, θα τα χαϊδεύουμε στα κεφαλάκια τους, θα είναι χαρά.
Η κόρη ονειρεύεται ότι θα διαβάζει και θα τα έχει στους ώμους της. Για μένα είναι κάτι άγνωστο, ένα ζωάκι, οποιοδήποτε ζωάκι, στο σπίτι. Έχω όμως όλη την διάθεση να το γνωρίσω.
Κι έδωσα το ραντεβού με τον νεαρό εκτροφέα για να μου τα φέρει. Δύο lovebirds.
Δύο γιατί είναι ζευγαράκι, γιατί θα φιλιούνται και θα είναι ευτυχισμένα που είναι μαζί, άλλωστε εμείς λείπουμε αρκετές ώρες λόγω δουλειάς.
Είχε την ευγενή καλοσύνη το παλικάρι να με συναντήσει στο pet shop για να μου συστήσει την κατάλληλη τροφή, να αγοράσω το κατάλληλο κλουβί, τις ταΐστρες, το κόκκαλο
σουπιάς, τα παιχνίδια, την κούνια, τη φωλίτσα και όλα τα κομφόρ για τα νέα μέλη της οικογένειας.
Τρίτη, 11 το πρωί το ραντεβού. Να κάνω έκπληξη στην κόρη, που θα γυρίσει από το σχολείο, να τα βρει στο σπίτι. Δώρο για τη γιορτή της, τόσο καιρό τα ζητούσε. Το ραντεβού είναι στη Λεωφόρο Αθηνών στο Ρέντη. Μένω στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Έβαλα σκούπα για να μην τα τρομάξω μετά, τακτοποίησα, αέρισα και ξεκίνησα αρκετά νωρίτερα για να πάω στο κατάστημα, να ρίξω και μια ματιά.
Κίνηση. Πολλή κίνηση. Σαν κάτι να έγινε. Ακίνητα τα αυτοκίνητα. 11 παρά τέταρτο.
Έχει γούστο να έχει γίνει κάποιο ατύχημα και να κολλήσω. Κι αν κολλήσω; Κι αν δε φτάσω εγκαίρως; Ακίνητη. Ανοίγω τσάντα, βγάζω κινητό, δεν έχω κανένα μήνυμα, καμία κλήση. Ακίνητη. Αλλάζω σταθμό, ρίχνω ένα τραγούδι. Ίσα που τσουλάμε. Τακ ακ τακ νυχάκι πάνω στο τιμόνι. Ο δεξιά σκαλίζει μύτη. Ο αριστερά κοιτάει μπροστά ελαφρά καμπουριασμένος. Τσουλάμε. 11 παρά δέκα.
Ε, θα φτάσω κάποια στιγμή. Κι αν αργήσω πάρα πολύ; Αν πάω και έχει φύγει; Τέλειο; Τέλειο! Δε θα πάρω τα παπαγαλάκια! Και δε θα ναι και δικό μου το φταίξιμο. Αλληλούια! Δεν έχω μαζί μου το τηλέφωνο του νεαρού. Χεχεχε! Δε μπορώ και να τον ειδοποιήσω! Κάτι έχει συμβεί
και ο δρόμος είναι μπλοκαρισμένος. Προχωράμε πολύ αργά. Έλα, σοβαρέψου! Θα σε πάρει εκείνος, μετά από κάποια στιγμή που θα βαρεθεί να σε περιμένει.
Κρίμα, και ήταν η τέλεια ευκαιρία για να το αποφύγω να πάρω τα πουλάκια. Τι φταίνε τα καημένα, να μπλέξουν με μας τους ζαβούς που δεν έχουμε ιδέα από ζώα;
Το κινητό μου χτυπά. Ο πατέρας μου.
-Έλα, καλημέρα, τι κάνεις;
-Έχω αμφιθυμία.
-Τι πράγμα ;
-Έλα μπαμπά, όλα καλά, είμαι κολλημένη στη Λεωφόρο Αθηνών κοντά στο Ρέντη.
-Τι κάνεις εκεί πέρα;
-Περιμένω τους εξωγήινους να με απαγάγουν (σχεδόν το εννοούσα).
(Γελάει ο μπαμπάς μου. Έχει χιούμορ ο γλυκός μου). Γιατί πήγες εκεί κάτω;
-Πάω να πάρω τα παπαγαλάκια της μικρής σήμερα, έχω ραντεβού με τον κύριο που τα εκτρέφει.
-Ρε δεν πάτε καλά, που θα πάρετε τελικά τα παπαγαλάκια! Ξέρεις τι αρρώστιες έχουν;(είπαμε, δεν είχαμε ποτέ ζώο στο σπίτι μας)
-Έλα μπαμπά, θα τα πάρουμε, τελείωσε. Μια χαρά θα είναι, και δεν έχουν αρρώστιες.
-Έλα Παναγία μου. Παλαβώσατε; θα καθαρίζεις κουτσουλιές. Αυτά κουτσουλάνε συνέχεια.
-Σε κλείνω, οδηγώ, εντάξει; φιλιά.
Προχωρήσαμε. Άνοιξε ο δρόμος. Να και η διχάλα. Να και το pet shop. 11 και τέταρτο. Δεν έχει έρθει ο νεαρός.
Ένας τεράστιος πολύχρωμος παπαγάλος υπάρχει δίπλα στην είσοδο σε ένα τεράστιο κλουβί. Είναι έξω από το κλουβί και σουλατσάρει στα κάγκελα.
-Τι ωραίος παπαγάλος!
-Πάρτε τον, σας τον χαρίζουμε. Χάρη θα μας κάνετε.
-Είναι πολύ φωνακλάς, μας τσιμπάει και ενοχλεί τους πελάτες.
-Ναι ε;
-Ναι. Πάρτε τον. Σας τον χαρίζουμε.
Να και ο νεαρός που περίμενα. Χαιρετηθήκαμε, με κατατόπισε για όλα τα θέματα, πήρα τα παπαγαλοτζάντζαλα μάντζαλα, πήρα και τα παπαγαλάκια αφού τα φίλησε για να τα αποχαιρετήσει (αααααααααα!) και πήγα σπίτι σιγά σιγά αφού τους έβαλα μουσική, τους είπα όλα τα καθησυχαστικά που ήξερα και το πήρα απόφαση. Με γειές μας.!
ΥΓ. Ένα μήνα μετά. Ελπίζω να μας δώσουν λίγη σημασία και να σταματήσουν να φιλιούνται συνέχεια μόνο μεταξύ τους. Αδημονώ να τα χαϊδέψω. Κουτσουλάνε συνέχεια. Είναι αξιολάτρευτα.
