Μια φορά ένιωσα έτσι… Μάλλον όχι… Περισσότερες από μια.. Ένιωσα τον κόσμο μου να αδειάζει και να μένω μόνη… Σαν να κολυμπούσα ανάμεσα από σύννεφα και τράκαρα ξαφνικά με μπουλντόζα, ενώ ξυπνούσα με το κεφάλι σε βρεγμένη άσφαλτο… Τα σύννεφα πάντα ήταν ο τόπος μου.. Το σπίτι μου.. Η έδρα μου.. Τα σύννεφα και η θάλασσα με έφεραν στον Βόλο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα… Πάντα ήμουν αιθερολατρης.. Πάντα μου άρεσε να πετάω και κάνω όνειρα χωρίς ταβάνι… Στα όνειρα μου όμως ήμουν πάντα μόνη, ενώ στου εφιάλτες μου ήμουν με παρέα και φορούσα νυφικό … Χωρισμός λοιπόν… Εκείνο το «άδειασμα».. Το μούδιασμα του σώματος και του μυαλού.. Εκείνο που νιώθεις σαν ανήμπορο μωρό ξαφνικά, ανίκανο να ζήσει…
Κι όμως!! Άπειρα τα παραδείγματα που όχι μόνο επιζεις, αλλά ζεις!! Ζεις και βασιλεύεις και άμα λάχει και τον κόσμο κυριευεις!! Είναι όμως η στιγμή… Η στιγμή που από το μέσα σου ένα ολοζώντανο κομμάτι ξεριζωνεται μπροστά σε μια «σημαντική» δικαιολογία… Και εκεί συνειδητοποιεις ότι ξαφνικά είσαι μόνος…και όχι!! Δεν έχεις φτιαχτεί για να είσαι μόνος… Έχω ξαναπεί πως όπου έχω πει αποκλείεται, το έχω στην πορεία καταπιεί… Ένα ακόμη αποκλείεται ήταν το «πισωγύρισμα» σε κάποιον που με έληξε… Σε κάποιον που με άδειασε για μια σοβαροτατη αιτία μεν, με άδειασε δε… Και όταν λέω με άδειασε, εννοώ ότι με γύρισε ανάποδα και από μέσα μου έφυγε και η τελευταία σταγόνα συναισθηματος, αφήνοντας με κουβάρι κι ας ήξερα ότι με αγαπούσε πράγματι πολύ… Το έχω κάνει κιόλας… Με πολλούς τρόπους.. άλλοτε με τακτ και άλλοτε με τανκ σαρώνοντας τα πάντα .. Έχω αδικήσει, έχω πληγώσει και δυστυχώς έχω κάνει ότι μισώ…
Έχω υποτιμήσει ανθρώπους που αγάπησα και με αγάπησαν… Έχω υπάρξει λίγη, ίσως ελάχιστη μπροστά σε αγάπες, έχω υπάρξει θύμα αλλά και θύτης… Έχω υπάρξει αλήθεια αλλά και ψέμα… Όμως… Κι ο έρωτας ένα ψέμα δεν είναι κατά βάση…;; Εξαιτίας του δεν ωραιοποιουμε και καταπιέζουμε «τα πάντα» προκειμένου στα μάτια του αγαπημένου μας να είμαστε οι πριγκιπισσες του παραμυθιού;; Όχι.. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μόνοι.. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε χωρίς αγκαλιά, ούτε χωρίς δάκρυα.. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε χωρίς έρωτα, κι ας είναι καλυμμένος από προσποιηση.. Από την πιο καλοντυμένη και λατρεμένη προσποιηση… Η απάντηση είναι «ευκαιρίες»… Κάνεις δεν κέρδισε κάτι μένοντας μόνος με τον φόβο του… Κάνεις δεν εξελίχθηκε κάνοντας παρέα με την ανασφάλεια…
Κανείς δεν μπόρεσε να πετάξει έχοντας μόνο ένα φτερό… Αν κάτι φοβόμουν περισσότερο από τον εαυτό μου, αυτό ήταν ο γάμος… Οι χειρότεροι μου εφιάλτες με είχαν να πρωταγωνιστω φορώντας νυφικό όπως είπα και πριν… Κι ομως παντρεύτηκα.. και ο γάμος μου ήταν μια από τις ομορφότερες και δυνατοτερες μέρες της ζωής μου.. Παντρεύτηκα με τον άντρα που με έκανε να νιώσω το «άδειασμα» που έλεγα πριν.. Παντρεύτηκα με τον άντρα που όταν τον γνώρισα είδα ότι τα φτερά μας έμοιαζαν, όταν όμως τον αγκάλιασα, για πρώτη φορά ένιωσα ότι κουμπωνα σαν παζλ πάνω του.. Ένιωσα ότι ήθελα να του ανηκω κι ας είχε ένα μεγάλο απαγορευτικό επάνω του…κι ας μας πήρε πολλαααα χρόνια να το καταλάβουμε… Παντρεύτηκα με τον άντρα που η ζωή μας ήθελε μαζί από παιδιά καθώς ο ένας έμπαινε μέσα στον δρόμο του άλλου από όλο μας το πάντα, μόνο που δεν το καταλαβαιναμε, γιατί προφανώς και δεν ήταν «ή στιγμή μας». Σήμερα είμαστε εδώ.. με δύο υπέροχαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
