"Πηγαίνετε γήπεδο;"
Εγώ ποτέ. Μα ποτέ. Ήθελα βέβαια. Από εκείνον τον τελικό του Γιουρομπάσκετ το ΄87, πού μόλις τελείωσε είχαμε βγει στο μπαλκόνι με την ελληνική σημαία και στριγγλίζαμε ενθουσιασμένες, η μάνα μας, η αδελφή μου κι εγώ. Και τότε ήθελα πολύ να ήμουν μέσα σε κείνο το γήπεδο. Όμως δεν είχα πάει ποτέ.
Ποδόσφαιρο; Ούτε λόγος. Ούτε καν το είχα φανταστεί. Όταν λοιπόν ο φίλος μου ο Διονύσης άρχισε να μου προτείνει να πάμε να δούμε τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, αντέδρασα μάλλον χαλαρά.
-Ναι μωρέ, θα πάμε.
Δεν περίμενα ότι θα επέμενε τόσο πολύ που τελικά θα με κατάφερνε. Κι ένα ανοιξιάτικο Σάββατο λοιπόν και αφού έγιναν όλες οι απαραίτητες συνεννοήσεις, ποιος θα κρατήσει το παιδί, πού θα βρεθούμε, σε ποιο μυστικό σημείο θα παρκάρουμε κλπ... πήγα. Αφού είχα ενδελεχώς μελετήσει το outfit, να είναι κόκκινο, να μην φανεί ότι είμαι και εντελώς πρωτάρα.
Αυτήν, δε, τη στροφή αριστερά στην Πειραιώς προς το Καραϊσκάκη ουδέποτε την είχα προσέξει. Εκείνο το Σαββάτο την έμαθα.
Πωπω! Πολύς κόσμος. Μιλιούνια. Ο Διονύσης με ξενάγησε στα πέριξ του σταδίου. Εδώ είναι το επίσημο μαγαζί για το μπάσκετ, εδώ είναι για το ποδόσφαιρο, πήρα και το κασκόλ με τα 40 πρωταθλήματα, και ήμουν πανέτοιμη για το ντέρμπυ.
Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ. Ωραία. Καθόμαστε στη Θύρα 9. Απέναντί μας η Θύρα 7, η θρυλική θύρα 7. Μου έκανε πολλή εντύπωση που οι φανατικοί οπαδοί της θύρας 7 είχαν αρχίσει να χοροπηδάνε πολύ πριν αρχίσει το ματς. Η πιο ζωντανή θύρα.
-Διονύση, πού είναι οι Παοκτζήδες ; Δε βλέπω πουθενά μαύρα.
-Δεν έχει Παοκτζήδες. Έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια η μετακίνηση φιλάθλων, λόγω των επεισοδίων πού γίνονται, καταλαβαίνεις.
-Καλά. Έχω έρθει διαβασμένη, να ξέρεις. Τα ΄μαθα απέξω τα συνθήματα. Είμαι έτοιμη να βρίσω!
Γέλασε ο Διονύσης.
Απογοητεύτηκα, ομολογώ, που δε θα είχε τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, αλλά από την άλλη μου άρεσε αυτό το ολοκόκκινο που έβλεπα μέσα στο γήπεδο.
Γέμισε λοιπόν το γήπεδο, συζητούσαμε χαλαρά με το Διονύση, φάγαμε τα πατατάκια μας, ήπιαμε και ήρθε η ώρα για το ματς. Οι φίλαθλοι ήταν ήδη σε αναταραχή και καταλάβαινα πως το ματς ήταν μεγάλης σημασίας. ΠΑΟΚ ήταν αυτός.
Και βγαίνουν λοιπόν οι ομάδες. Πρώτοι βγαίνουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ. Και ξαφνικά κατεβαίνει το μισό στάδιο στο μπαλκόνι της πάνω εξέδρας. Και αρχίζουν τα μπινελίκια. Και τα κωλοδάχτυλα ... Σοκ εγώ.
-Διονύση τι γίνεται;
-Εεε, έτσι γίνεται στην αρχή. Θα ξανακάτσουν πίσω σε λίγο.
Και μπαίνει το πρώτο γκολ, και αρχίζουν τα συνθήματα... και τα ήξερα ! Εντάξει, όχι όλα. Ο Διονύσης από δίπλα, ΚΙΧ!
-Γιατί δεν τραγουδάς ρε Διονύση; γιατί είσαι τόσο μπλαζέ; γέλασα εγώ. Η αλήθεια ήταν πως δυσκολευόμουν να τα ξεστομίσω γιατί τα έβρισκα και άδικα! Τι φταίνε οι κορούλες; Οι μανούλες;
-Οουυυυυυυυυυ εγώ τα χω χιλιοτραγουδήσει αυτά τα συνθήματα. Παλιότερα, δε σταματούσα. Αλλά δε μου λέει τίποτα να τα πω τώρα.
-Έλα ρε Διονύση, βοήθα να μην τα λέω μόνη μου!
Μπα, τίποτα. Ενθουσιαζόταν, χειροκροτούσε, έκανε Αααχχχχ! όταν γινόταν κάποια καλή φάση που χανόταν, αλλά τσιμουδιά στα συνθήματα.
Και ντράπηκα κι εγώ και τα έλεγα από μέσα μου. Ή χαμηλοφώνως απ'έξω μου.
4 γκολ έβαλε ο Ολυμπιακός στον ΠΑΟΚ εκείνο το βράδυ. Ενθουσιάστηκα. Κάηκε το γήπεδο. Η Θύρα 7 παλλόταν και κάπνιζε. Αυτό τον ωραίο ροζ καπνό των καπνογόνων, πού είναι απαγορευμένα απ΄όσο έμαθα. Καρφάκι δεν τους καιγόταν που δεν έβλεπαν καθαρά τον αγώνα, έπρεπε η σημαία να κυματίζει!
Το απόλαυσα πάρα πολύ αυτό το πρώτο ματς στο Καραϊσκάκη! Έλαβα και τα εύσημα από το Διονύση επειδή είμαι πολύ γουρλού και πρώτη φορά πού πάτησα το πόδι μου στο γήπεδο βάλαμε 4 γκολ. Και υποσχέθηκα να πηγαίνω στα ντέρμπυ αφού είμαι γουρλού και εφόσον είναι και Σάββατο.
Ως τώρα έχουμε πάει, πάντα με τον Διονύση, σε 3 ματς. Δεν έχω ακόμα ολοκληρώσει τη «στολή» του οπαδού που θα φορώ αλλά έχω κάνει το πρώτο βήμα, το κασκόλ.
Βγαίνοντας, έπεσα και πάνω σε μία γνωστή μου, η οποία γούρλωσε τα μάτια της ξαφνιασμένη.
Κυρία Μπέσσυ; Εσείς εδώ;
Ναι! Εγώ εδώ!
Γιατί όχι; Είναι ωραίο το γήπεδο. Αν ο Διονύσης μου΄κανε και τη χάρη να μη με αφήσει μόνη να λέω από μέσα μου τα συνθήματα, θα το΄χα φχαριστηθεί περισσότερο. Τηγάνι είναι αυτό. Στο Τηγάνι πρέπει να τσιτσιριζόμαστε και να ακουγόμαστε. Ε;"
