Σε ενθουσίασε η αθωότητά του, σε συγκίνησε η παιδική του αφέλεια και σε εξίταρε το πάθος του και η άρνησή του να συμβιβαστεί με οτιδήποτε ανιαρό και "ενήλικο". Μαζί του νιώθεις σαν να επιστρέφεις σε ένα ασφαλές συναισθηματικά μέρος, που πιθανότατα είναι να ανέμελα χρόνια της φοιτητικής σου ζωής και των early 20s. Σου αρέσει που είναι πάντα χαλαρός, "επαναστάτης" και ασυμβίβαστος. Όλα αυτά μέχρι να βρεθεί αντιμέτωπος με τις υποχρεώσεις του ή να πρέπει να δεχτεί τις δικές σου. Αυτός είναι ο άντρας – παιδί ή αλλιώς με το σύνδρομο του Πήτερ Παν, ο αιώνιος έφηβος σε όλες έχει τύχει να ερωτευτούμε, να γοητευτούμε (ή να είμαστε τώρα μαζί του) αλλά να συνειδητοποιούμε πώς αρνείται να μεγαλώσει.
Πιθανότατα να είναι ερασιτέχνης ηθοποιός, μουσικός, καλλιτέχνης, ακτιβιστής , που ενώ δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε όλα τα παραπάνω, οι πιθανότητες να σου εξασφαλίζουν σταθερό εισόδημα και ασφάλεια είναι μηδαμινές. Δεν είναι διατεθειμένος να δουλέψει σκληρά και για να το κάνει θέλει συνεχώς ένα κίνητρο (όχι οι λογαριασμοί ΔΕΚΟ δεν αποτελούν ένα από αυτά). Γιατί άλλωστε να χρειάζεται χρήματα όταν μπορεί να κάνει couch surfing, να νοικιάσει το σπίτι των γονιών του για Airbnb ή να μείνει με δύο κολλητούς του; Η εργασία δεν αποτελεί θεμελιώδης βάση, ακόμα κι αν έχει όλα τα πτυχία του κόσμου. Γιατί πρέπει να θεωρούνται αρνητικά όμως όλα τα παραπάνω και γιατί να μιλάμε για ένα σύνδρομο;
"Δεν απειλεί τη ζωή, επομένως δεν είναι ασθένεια. Αλλά θέτει σε κίνδυνο την ψυχική υγεία ενός ατόμου, επομένως είναι κάτι περισσότερο από μια ενόχληση. Τα συμπτώματα είναι γνωστά, οπότε δεν μπορώ να το ονομάσω ανακάλυψη. Αλλά η ίδια η προϋπόθεση δεν έχει αποκαλυφθεί ποτέ, έτσι αυτό το βιβλίο είναι κάτι περισσότερο από ένα αναμάσημα. Πρόκειται για ένα μυθιστορηματικό ψυχολογικό φαινόμενο. Δεν χωράει σε καμία κατηγορία, αλλά δεν αρνείται την παρουσία του. Στη δουλειά μου, μια τέτοια ‘ανωμαλία’ την αποκαλούμε σύνδρομο. Στην τυποποιημένη ορολογία, ένα σύνδρομο είναι μια συλλογή συμπτωμάτων που εκφράζεται με ένα είδος κοινωνικού προτύπου" γράφει ο Dan Kiley στο βιβλίο του The Peter Pan Syndrome-Men Who Have Never Grown Up.
Όσο γοητευτικό κι αν ακούγεται να ζήσεις τον ερωτά σου με έναν από τους χιλιάδες Πήτερ Παν που βρίσκονται εκεί έξω, τόσο κουραστικό θα αποδειχθεί στην πορεία. Εκτός κι αν είσαι η Τίνκερμπελ. Ο άντρας – παιδί σου θυμίζει το αγόρι που τα είχες στο Λύκειο. Σου υπενθυμίζει όλα εκείνα τα όμορφα συναισθήματα, όμως όσο βλέπεις ότι μένει στάσιμος τόσο μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ σας. Είναι σαν να βλέπεις έναν παλιό γκόμενο που τον αποθέωνες με τις φίλες σου στα 16 και στα 35 του είναι όπως τον άφησες. Όση γοητεία και να έχει η επιστροφή στο παρελθόν, η νοσταλγία τελειώνει τη στιγμή που καίγεσαι να προλάβεις το deadline, να πληρώσεις τον λογιστή, να μπεις στο meeting, να πάρεις δώρο για το μωρό της κολλητής σου, να κλείσεις ραντεβού με το συνεργείο και να προλάβεις την τούρτα για τα γενέθλια του μπαμπά σου. Σε όλες αυτές τις στιγμές ο δικός σου Πήτερ Παν συνεχίζει να μάχεται με τους δικούς του "πειρατές", να αφορίζει την ενήλικη ζωή και να ρίχνει το φταίξιμο σε όλους εκτός από αυτόν.
Ζούμε σε έναν κόσμο με κοινωνικές νόρμες που θέλουν τους ανθρώπους να εργάζονται για να ζουν, να αποκτούν περισσότερες ευθύνες όσο μεγαλώνουν και να εξελίσσονται, με αποτέλεσμα να θέλουμε ενίοτε την κατανόηση και τη συμπαράσταση του συντρόφου μας. "Καθώς προσπαθείς να τον βοηθήσεις, θυμήσου: αγάπα το παιδί που δεν αγαπά τον εαυτό του – πίστεψε στον άντρα που δεν θέλει να πιστέψει αυτός. Και το πιο σημαντικό; Άκουσέ τον καθώς δεν θέλει να ακούσει τον ίδιο του τον εαυτό. Για να ξεπεράσει αυτή τη θλίψη, πρέπει να ξεπεράσει τη μεγαλύτερη απόσταση στον κόσμο – αυτή μεταξύ του στόματος και των αυτιών του" σημειώνει ο Kiley.
Πηγή: madamefigaro
