Υπάρχουν ιστορίες που είναι καλύτερα να μένουν ανέγγιχτες… Φαντάζει προτιμότερο για το κοινό καλό! Ο Σέρχιο Μαρκαριάν ως έχων τα πνευματικά δικαιώματα της ατάκας «τι μαλάκα είναι» θα πουλάει πάντα περισσότερο. Θα πουλάει το βίντεο, θα πουλάει η στιγμή, θα πουλάει τηλεοπτικά, θα πουλάει ραδιοφωνικά, θα πουλάει ως σποτάκι, θα πουλάει ως σκιτσάκι, θα πουλάει η αντίφαση, θα πουλάει η αντιπαλότητα, θα πουλάει γενικώς… Γι’ αυτό ίσως ποτέ δεν προβλήθηκε εξίσου η απολογία του για εκείνο το βράδυ.
Ο Ουρουγουανός τεχνικός ως ένας συμπαθητικός υπερήλικας που ίσως και να τα έχει λίγο χαμένα, γι’ αυτό και γκρινιάζει διαρκώς, επίσης θα πουλάει περισσότερο. Ο Σέρχιο Μαρκαριάν του Ιωνικού, ο Σέρχιο Μαρκαριάν του Παναθηναϊκού, ο Σέρχιο Μαρκαριάν της Ριζούπολης και της Λεωφόρου είναι εκείνος που συνήθως εστιάζουμε. Ως γνήσια εγωκεντρικός λαός, που θεωρεί ότι γνώρισε έναν άνθρωπο επειδή τον είχε τρία χρόνια εντός των συνόρων του. Η πορεία, όμως, του περίεργου Σέρχιο, με τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου, την μεσαιωνική καράφλα και τα γυαλιά που τονίζουν το βλέμμα του φιλόσοφου, έχει πολλά περισσότερα να μαρτυρήσει από ένα στιγμιαίο λάθος.
Αρχικά, έχει να μαρτυρήσει τρεις πατρίδες. Το όνομά του προδίδει την καταγωγή του. Σέρχιο Αβραάμ Μαρκαριάν Αμπαχαμιάν, τουτέστιν Αρμένιος. «Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, οι παππούδες μου, όλοι οι πρόγονοί μου προέρχονται εκεί. Η Αρμενία είναι ένα μικρό ανεξάρτητο σήμερα έθνος που έχει περάσει πάρα πολλές δυσκολίες στο παρελθόν. Βρίσκεται σε τέτοιο σημείο που πάντα δεχόταν εισβολές που την ισοπέδωναν. Η χειρότερη, φυσικά, ήταν η γενοκτονία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα». Ο παππούς του βλέποντας όλη την οικογένειά του να έχει πεθάνει αποφάσισε να μετακομίσει στην Αμερική. Ο Σέρχιο γελώντας περιγράφει ότι μάλλον δεν είχε στο μυαλό του τη Λατινική Αμερική, όμως το καράβι τον άφησε στο λιμάνι του Μοντεβιδέο. Κι εκεί χρόνια μετά, την 1η Νοεμβρίου του 1994, γεννήθηκε ο εγγονός του.
Η δεύτερη πατρίδα του είναι η Ουρουγουάη. Πατρίδα, όνειρο και επαγγελματικό απωθημένο. «Έρχομαι δεύτερος από το 1982! Από τότε ακούγεται το όνομά μου, όμως πάντα κάποιος άλλος παίρνει τη δουλειά. Το έχω ξεπεράσει πια και δεν με ενοχλεί. Εξάλλου, πλήρωσα κι εγώ τις αμαρτίες μου. Δεν ήμουν ποτέ κοντά στα κέντρα αποφάσεων, δεν έκανα δημόσιες σχέσεις, δεν είχα μάνατζερ. Όλα αυτά ήταν εναντίον μου». Μια… εισβολή από το παρόν επιτρέπεται όταν μπορεί να επεξηγήσει καλύτερα το παρελθόν και να μαρτυρήσει το μέλλον. Ο Μαρκαριάν μεγάλωσε μακριά από την Ουρουγουάη. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν τριών χρονών και στα πέντε του πήγε με τον πατέρα του να ζήσει στην Αργεντινή.
Η λατρεία για το ποδόσφαιρο δεν γεννήθηκε στη χώρα του ταγκό, υπήρχε από πριν μέσα του. Έπαιζε μπάλα και όπως πολλοί θα σπεύσουν να υποθέσουν, ναι, ήταν αμυντικός. Παίκτης μάλλον μικρών δυνατοτήτων που παράτησε το άθλημα όταν αναγκάστηκε σε ηλικία 17 ετών να επιστρέψει και πάλι με τον πατέρα του στην Ουρουγουάη. Θα άφηνε ένα ακόμα απωθημένο μέσα του. Να παίξει ή αργότερα να προπονήσει την αγαπημένη του Λανούς! Ο Σέρχιο ξέχασε το ποδόσφαιρο… Το άφησε κλειδωμένο σε ένα συρτάρι και ασχολήθηκε με τη δουλειά του σε μια εταιρία καυσίμων, σε μια θέση που του έδινε μεγάλο περιθώριο ανάπτυξης. Σύντομα έγινε βιομηχανικός διευθυντής και χάρη στον μισθό του έκανε αποταμίευση και παντρεύτηκε. Φτάνοντας στα 30 του χρόνια κι έχοντας καταξιωθεί πλήρως στη δουλειά του και την προσωπική του ζωή, ο Σέρχιο θυμήθηκε ξανά το ποδόσφαιρο. «Σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια ομάδα ποδοσφαίρου στην εταιρία. Όμως είχα αρχίσει, ήδη, να παίρνω κιλά κι έτσι το έπαιξα προπονητής», θυμάται γελώντας σε ένα από τα δύο ερεθίσματα που άλλαξαν τη ζωή του. Το έτερο ήταν το ματς της Ολλανδίας με την Ουρουγουάη στις 15 Ιουλίου του 1974. «Ήμουν θυμωμένος που έβλεπα ότι δεν μας άφηναν να περάσουμε το κέντρο και ήθελα να κάνω κάτι για το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης». Σύμμαχός του σε ένα σχέδιο που έμπαζε από παντού, ήταν η σύζυγός του. Ψυχίατρος στο επάγγελμα, ήξερε πώς να του δίνει κίνητρο και να τον ωθεί σε εκείνο που ήθελε η καρδιά του. «Όταν πήρα την απόφαση αποκόπηκα από το περιβάλλον μου. Έχασα φίλους και συνεργάτες, πούλησε τη Mercedes μου και έπαιρνα το λεωφορείο. Εκείνο που μετράει είναι ότι ακολούθησα την καρδιά μου και ξέρω τώρα ότι δεν έκανα λάθος. Έχω ένα σπουδαίο μάθημα ζωής να διηγούμαι τα παιδιά μου και στα εγγόνια μου. Πρέπει να κυνηγάς τα πράγματα για τα οποία έχεις πάθος και να μην σκέφτεσαι τόσο πολύ τι ρίσκο παίρνεις».
Και δεν είναι ότι ο Σέρχιο Μαρκαριάν δεν σκεφτόταν ή δεν ψαχνόταν στη ζωή του. Το αντίθετο! Σήμερα, σε ηλικία 70 ετών, ξεκινάει την ημέρα του διαβάζοντας ένα εδάφιο της Βίβλου. Δεν ήταν, όμως, παρά την ηλικία των 15 ετών όταν κατανόησε τη θρησκεία την οποία λίγο-πολύ του είχαν επιβάλλει από παιδί και αποφάσισε να την ασπαστεί και να βαφτιστεί Ευαγγελιστής. Ο Ουρουγουανός είχε τον δικό του τρόπο να βλέπει τα πράγματα, τη δική του φιλοσοφία και πάντα ήταν κάθετος στις αρχές του.
Έχει να θυμάται για μια ιστορία λίγο πριν την πρώτη μεγάλη επιτυχία της καριέρας του – να οδηγήσει την άσημη Σπόρτινγκ Κριστάλ στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες – που ένας μάνατζερ του υποσχέθηκε να του δώσει το μερίδιό του για μια μεταγραφή που είχε κάνει. Ο Μαρκαριάν, που δεν είχε ιδέα όταν έδινε την έγκριση να αποκτηθεί ο ποδοσφαιριστής, αρνήθηκε. Ο μάνατζερ τού είπε «α, εσύ είσαι δύσκολος» κι έστειλε στο σπίτι εισιτήρια για δύο για την Ιταλία και ένα πανάκριβο ξενοδοχείο πληρωμένο. Ο Μαρκαριάν του τα έστειλε πίσω. Ο μάνατζερ τού είπε «α, εσύ είσαι σκληρός» και σταμάτησε να προσπαθεί. Η αντίδραση της συζύγου, που έχασε το ταξίδι στην Ιταλία έχει μείνει μέχρι και σήμερα, κρυφή.
Το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του, του στοίχισε… Όπως ακριβώς το περιέγραψε για το γεγονός ότι ουδέποτε κατάφερε να κάτσει στον πάγκο της Εθνικής Ουρουγουάης. Ο Σέρχιο Μαρκαριάν δούλεψε σε δώδεκα ομάδες στην καριέρα του. Δούλεψε δύο φορές στην Εθνική Παραγουάης, η πρώτη εκ των οποίων ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και για τρία χρόνια ήταν στην Εθνική Περού. Φυσικά και στην Ελλάδα, θυμόμαστε τον Ιωνικό και τον Παναθηναϊκό. Θυμόμαστε τον Νίκο Κανελλάκη που τον έφερε στη χώρα μας το 1998 και ο Μαρκαριάν παρουσιαζόταν στους εκπροσώπους του Τύπου και μιλούσε ελληνικά!
Θυμόμαστε τον Παναθηναϊκό να τον φέρνει στη μέση της σεζόν, αλλά να μην του δίνει τα κλειδιά το καλοκαίρι… Να τον φέρνει ξανά στη μέση της σεζόν και πάλι να μην του δίνει τα κλειδιά το καλοκαίρι. Θυμόμαστε τη Ριζούπολη, θυμόμαστε και το ματς με τον Θανάση Ευθυμιάδη. Κι εκείνος το θυμάται! «Είμαι πιστός Χριστιανός και θεωρώ πως οι άνθρωποι που δεν κάνουν αυτοκριτική δεν βελτιώνουν τη ψυχή τους. Αναγνωρίζω πως η συμπεριφορά μου την προκειμένη στιγμή δεν ήταν η σωστή. Το λάθος μου ήταν ότι νόμιζα ότι είχα τη δύναμη να αποκαταστήσω την αδικία που συντελούνταν. Μετά κατάλαβα ότι ο μόνος που είχε αυτή τη δύναμη ήταν ο Θεός. Ξεπέρασα τον εαυτό μου γιατί ξέχασα ότι ήμουν επαγγελματίας και έγινα οπαδός».
Τις τελευταίες ημέρες που το όνομά του παίζει όλο και πιο δυνατά για τον πάγκο της Εθνικής ομάδας, έχουμε επίσης θυμηθεί τα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα, την αντάμωση με τον Ζοσέ Μουρίνιο (σ.σ. με τον οποίο, όπως και με τον Αρσέ Βενγκέρ και τον Κάρλος Αλμπέρτο Περέιρα μοιράζονται το κοινό χαρακτηριστικό ότι έγιναν κορυφαίοι ποδοσφαιριστές, χωρίς να παίξουν ποτέ επαγγελματικό ποδόσφαιρο), τα ρεκόρ και τα σερί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Λίγο πιο σπάνια θυμόμαστε ότι υπήρξε και προπονητής του Ηρακλή, πριν μας αποχαιρετήσει μάλλον απογοητευμένος. «Ίσως στο απώτερο μέλλον αν μου δοθεί μία ευκαιρία, να ξαναδουλέψω, αλλά έχουν χαλάσει πολλά στο ποδόσφαιρο. Δεν μου αρέσει ο διαιτητής που αφήνει να τον οδηγούν από πάνω, δεν μου αρέσουν οι παίκτες που δεν κοντρολάρουν. Μάνατζερ, παράγοντες, δεν γουστάρω άλλο το ποδόσφαιρο. Κάθε μέρα γίνεται και πιο κακό».
Ο Σέρχιο Μαρκαριάν έφυγε από την Ελλάδα, ελπίζοντας κάποια στιγμή να δουλέψει στο ισπανικό πρωτάθλημα. «Υπήρχαν κάποιες προτάσεις, όμως ήταν πάντα σε λάθος timing». Το σωστό timing ήταν εκείνο που είχε με το Περού το 2010, με αναφορές μάλιστα στην Εθνική Ελλάδας του 2004, όσον αφορά την αμυντική λειτουργία και το σύστημα. «Δεν είναι κάτι το οποίο αντιγράφουμε. Η Ελλάδα γνώριζε τα όριά της και δούλευε γύρω από αυτά, το Περού έχει πολύ περισσότερο δημιουργικό ταλέντο», δήλωνε στο περιθώριο της τρελής πορείας που έκανε το καλοκαίρι του 2011 ως τα ημιτελικά του Copa America.
Τότε ήταν που αρθρογράφος του bcc ανέλυε για τη σχέση του Σέρχιο Μαρκαριάν με την πορεία του Περού… «Οι παίκτες ήξεραν για πρώτη φορά ότι θα έχουν έναν προπονητή που δε θα αφήσει την ομοσπονδία να καταστρέψει την Εθνική ομάδα. Και θα έχουν κάποιον να τους προστατεύσει από τον πιο αρνητικό και σκανδαλοθηρικό αθλητικό τύπο στην Νότια Αμερική».
Μια περιγραφή δουλειάς που ακούγεται κάπως οικεία στα μέρη μας! Όπου, φυσικά, μετά από 1.400 λέξεις ο Σέρχιο Μαρκαριάν παραμένει εκείνος ο «τι μαλάκα είναι»…
