MENU

Το φαινόμενο σε πολλούς, που δεν γνωρίζουν την ιδιομορφία της περίπτωσης μοιάζει παράλογο. Δεν είναι ακριβώς έτσι, όμως και για να πω την αλήθεια το φαινόμενο αυτό, η νομική ιδιαιτερότητα αυτή, μπορεί να θεωρηθεί μία «ουρά» του νόμου Μποσμάν.

Μάλιστα, έχει και αυτή το όνομα ενός ποδοσφαιριστή, αν και λιγότερο γνωστού. Του Άντι Γουέμπστερ, που είχε αγωνιστεί στην σκοτσέζικη Χαρτς. Και πρόκειται για μία απόφαση που ισχύει από τον Μάρτιο του 2011. Πως ακριβώς έχει το ζήτημα;

Λοιπόν, τον Αύγουστο του 2006 ο Γουέμπστερ, εγκατέλειψε την Χαρτς με την οποία είχε έναν ακόμη χρόνο συμβόλαιο για την Γουίγκαν και όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξε προσφυγή της σκωτσέζικης ομάδας αλλά και του Γουέμπστερ στο αθλητικό δικαστήριο της Λωζάνης.

Στο νομικό μέρος της υπόθεσης το δικαστήριο θα ερμήνευε το άρθρο 17 του κανονισμού της FIFA για τις μεταγραφές. Ο Γουέμπστερ, μεταγράφηκε στην Χαρτς τον Μάρτιο του 2001 αντί 75 χιλιάδων στερλινών, προερχόμενος από μία μικρή και άσημη σκωτσέζικη ο μάδα, την Αμπροαθ. Τότε, ο Γουέμπστερ ήταν 18 ετών και 11 μηνών και υπόγραψε ένα συμβόλαιο διαρκείας 4 χρόνων και κάτι, που έληγε τον Ιούνιο του 2005.

Τον Ιούλιο του 2003, δύο χρόνια πριν λήξει το συμβόλαιό του, ο Γουέμπστερ και η Χαρτς συμφώνησαν για την ανανέωσή του μέχρι τον Αύγουστο του 2007. Από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι και τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, η Χαρτς έκανε αρκετές προσφορές για ένα νέο συμβόλαιο στον Γουέμπστερ –που είχε γίνει βασικός και αναντικατάστατος στην Χαρτς και είχε χριστεί και διεθνής- τις οποίες όμως ο ποδοσφαιριστής απέρριψε και μάλιστα, επειδή ένιωθε ότι είχε αλλάξει το κλίμα στην ομάδα αποφάσισε να φύγει.

Συμβουλεύτηκε την ένωση των Σκωτσέζων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και με βάση έναν όρο στο συμβόλαιό του, ειδοποίησε την Χαρτς ότι μέσα σε 14 μέρες θα την εγκατέλειπε. Στις 9 Αυγούστου του 2006, ο Γουέμπστερ υπογράφει ένα συμβόλαιο τριετούς συνεργασίας με την Γουίγκαν. Η Χαρτς δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ για την μετακίνηση του Γουέμπστερ και προσφεύγει στα δικαστήρια ζητώντας 5 εκατομμύρια στερλίνες αποζημίωση.

Ύστερα από 12 μήνες δικαστικής διαμάχης σε αυτή την υπόθεση, το αποτέλεσμα ήταν ότι το δικαστήριο ερμηνεύοντας τα στοιχεία της υπόθεσης και τον κανονισμό μεταγραφών της ΦΙΦΑ, αποφάσισε ότι κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να δεσμεύεται με συμβόλαιο μεγαλύτερο των τριών χρόνων, ενώ αν είναι πάνω από 28, η χρονική διάρκεια του συμβολαίου περιορίζεται στα 2. Μάλιστα, ο ποδοσφαιριστής που έχει συμβόλαιο μεγαλύτερο από 3 χρόνια, έχει την δυνατότητα να εξαγοράσει το συμβόλαιο που απομένει και να κερδίσει την ελευθερία του.

Η Χαρτς αφού έχασε το θέμα με την χρονική διάρκεια του συμβολαίου, έριξε το βάρος στην αποζημίωση. Η ΦΙΦΑ υπολόγισε ότι η Χαρτς θα έπρεπε να αποζημιωθεί με το ποσό των 650 χιλιάδων στερλινών, Η Χαρτς, όμως, ζήτησε 4,5 εκατομμύρια στερλίνες και η προσφυγή στο αθλητικό δικαστήριο της Λωζάνης ήταν αναμενόμενη. Η απόφαση του δικαστηρίου λοιπόν, που δημοσιοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2011 και προέβλεπε, ότι το ποσό με το οποίο έπρεπε να αποζημιωθεί η Χαρτς, έπρεπε να ισούται με τις αποδοχές του Γουέμπστερ κατά τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, δηλαδή με 150 χιλιάδες στερλίνες.

Η απόφαση αυτή δημιούργησε δεδικασμένο στην διάρκεια των συμβολαίων και έτσι οι ομάδες υποχρεώθηκαν να αναπροσαρμόσουν τις στρατηγικές τους, καθώς οι ποδοσφαιριστές θα μπορούσαν να εξαγοράζουν τα δύο τελευταία χρόνια του συμβολαίου τους, αν έβρισκαν καλύτερες προσφορές.

Και για τους «ακριβούς» ποδοσφαιριστές, πάντα υπάρχουν μεγάλες και καλύτερες προσφορές.

Το συμπλήρωμα του Μποσμάν