Ένας συνεχόμενος ήχος παίδευε το μυαλό του. Συνεχόμενος, επαναλαμβανόμενος, μονότονος. Άλλοτε έμοιαζε πιο μακρινός, σαν τα βεγγαλικά που ακούγονται αλλά όπου και να κοιτάξεις στον ουρανό δεν τα βλέπεις. Άλλοτε πλησίαζε και ακουγόταν πιο ξεκάθαρα. Σα να ήταν συνδεδεμένο δίπλα του ένα μηχάνημα και παρήγαγε συνεχώς τον ίδιο θόρυβο. Πεταγόταν από το κρεβάτι και αναρωτιόταν τι συμβαίνει. Ξανά και ξανά, σαν μια ταινία τρόμου που ο πρωταγωνιστής ξυπνάει κάθε βράδυ την ίδια ώρα… Μέχρι που ανακάλυψε ότι αυτό ήταν η ζωή του. Μια ζωή καθορισμένη από τον παλμό του καρδιογράφου. Μια ζωή που έμεινε σε καμπύλη, τη στιγμή που πολλές σταμάτησαν βίαια από την ευθεία γραμμή. Ο Σέρχιο Σάντσεθ είναι επιζώντας και έχει μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία να διηγηθεί. «Το είχα σκεφτεί χίλιες φορές. Το είχα φανταστεί με χίλιους τρόπους. Σκέφτηκα την ημέρα που έκανα ντεμπούτο στην Primera Division. Ήταν άραγε το ίδιο; Όχι… Ήταν και εκείνο ιδιαίτερο, αλλά δεν συγκρίνεται. Είναι διαφορετικά τώρα. Τώρα ξέρω. Τώρα κατάλαβα και συνειδητοποίησα τι θα έχανα. Κι έχω σκεφτεί τόσες φορές τα ίδια πράγματα: Την ημέρα πριν το ματς που θα διαβάσω την αποστολή, την ώρα που θα πάω στο ξενοδοχείο να συγκεντρωθώ, την ομιλία με την ομάδα πριν το ματς, τη διαδρομή στο γήπεδο και φυσικά την ώρα που μπαίνεις μέσα. Το μουρμουρητό του κόσμου, τη μυρωδιά του γρασιδιού. Είναι τόσα πολλά… Και τόσο δύσκολο να σας εξηγήσω».
18 Ιανουαρίου 2011. Οι άνθρωποι, λένε, δύσκολα παίρνουν δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους. Ο Σέρχιο Σάντσεθ την είχε! Στον δεύτερο προημιτελικό του Copa Del Ray η Σεβίλλη υποδεχόταν την Ρεάλ και ο Ισπανός αμυντικός είχε θέση βασικού. «Σκεφτόμουν όλο αυτό το διάστημα τον Ντάνι και τον Αντόνιο. Δεν είχαν τη δική μου τύχη. Μακάρι να την είχαν. Την άξιζαν σαν παίκτες και ως άνθρωποι». Ο Αντόνιο Πουέρτα είχε φύγει από τη ζωή το 2007, σε εκείνο το ίδιο γήπεδο που ο Σέρχιο έκανε την επιστροφή του. Ο Ντανιέλ Χάρκε ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερός του και έπαιζαν μαζί στην Εσπανιόλ. Τον είχε πρότυπο και μέντορα.
Πριν μπει στο γήπεδο για το πρώτο του ματς παρήγγειλε ένα μπλουζάκι σε μαγαζί στη γενέτειρά του. «Η πωλήτρια απόρησε. Με ρώτησε τι σκοπεύω να το κάνω. Και όταν της είπα, συγκινήθηκε». Το μπλουζάκι είχε τυπωμένη τη φωτογραφία του Ντάνι. «Σκοπεύω να τη φοράω σε κάθε ματς για το υπόλοιπο της καριέρας μου», δήλωνε ο «τυχερός» Σέρχιο Σάντσεθ που 13 μήνες νωρίτερα είχε περάσει τη χειρότερη πρωτοχρονιά της ζωής του. Αλλά ήταν τυχερός που είχε ζωή…
19 Δεκεμβρίου του 2009 και ο Σέρχιο βρίσκεται στο γήπεδο με τη Σεβίλλη. Αγωνίζεται 90 λεπτά απέναντι στη Χετάφε, παίρνει μια κίτρινη κάρτα, η ομάδα του χάνει και η διακοπή των Χριστουγέννων φέρνει την ευκαιρία για λίγη ξεκούραση. Στις 30 Δεκεμβρίου δέχεται ένα από εκείνα τα τηλεφωνήματα που απλά δεν πιστεύεις ότι γίνουν σε σένα. Ο γιατρός της Σεβίλλης τον ενημερώνει ότι έχει ανεύρυσμα στην καρδιά και πως με λίγα λόγια, η καριέρα του έχει τελειώσει. Ο Σέρχιο δε λέει κουβέντα… «Τους άξιζε να περάσουν καλά τις γιορτές και να το μάθουν αργότερα». Την επόμενη μέρα έχει συζήτηση με τον Μανόλο Χιμένεθ – προπονητή των Ανδαλουσιανών την εποχή εκείνη – και επιβεβαιώνονται τα κακά νέα. «Τρελάθηκε και διέλυσε το γραφείο. Κανείς δεν τον παρεξήγησε».
Τα νέα αρχίζουν να διαδίδονται. Η Σεβίλλη έχει πληγωθεί από καρδιακά προβλήματα, η Ισπανία έχει πληγωθεί από καρδιακά προβλήματα και ουδείς θα ρίσκαρε με την περίπτωση του Σέρχιο Σάντσεθ. Η ιατρική ορολογία ήταν ανεύρυσμα στον κόλπο Valsalva και αορτική ανεπάρκεια. Φυσικά και δεν είχε ιδέα τι σήμαιναν όλα αυτά. Και το πρώτο που έκανε αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ ήταν να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε από τα νέα.Η άσπρη τελεία…
Με την Ελίζαμπεθ Ρέγιες είχαν γνωριστεί λίγο μετά τη στέψη της ως Μις Ισπανία το 2006. Εκείνος ήταν ακόμα ποδοσφαιριστής της Εσπανιόλ κι εκείνη ένα από τα διασημότερα μοντέλα της χώρας. Παντρεύτηκαν το 2009 και όταν ο Σέρχιο έμαθε τα νέα, την πήρε και έφυγαν μαζί για το Μπαλί. «Όταν ήμασταν εκεί μου τηλεφώνησε ο γιατρός της Σεβίλλης και με ενημέρωσε για μια πιθανότητα που είχα να γίνω καλά. Ο μαύρος ουρανός που κουβαλούσα πάνω από το κεφάλι μου έγινε ξαφνικά γκρι και είδα μια άσπρη τελεία. Θα πάλευα μέχρι να καταφέρω να κάνω όλο τον ουρανό και πάλι άσπρο».
Ήταν ένας Γερμανός καρδιοχειρουργός που πρότεινε τη λύση. Επέμβαση ανοικτής καρδιάς! Οι γονείς του ανησυχούσαν. Η αδελφή του προσπαθούσε να τον συμβουλέψει για το αντίθετο. Η Σεβίλλη του είχε εξασφαλίσει το μέλλον του μακριά από το ποδόσφαιρο, αλλά ο Σέρχιο Σάντσεθ επέμενε. «Είχα κλάψει πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Ένιωθα αβοήθητος, απελπισμένος και απλά ένιωθα κάθε φορά να μην μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα. Κατάλαβα ότι το νόημα στη ζωή μου και η ευτυχία μου είναι να παίζω ποδόσφαιρο. Και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω ξανά, δε μπορούσα να την προσπεράσω».
Η εγχείρηση προγραμματίστηκε για τις 20 Μαΐου του 2010 στο Αμβούργο. Πριν το χειρουργείο, η άβολη και αμήχανη στιγμή που υπογράφεις ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη για το θάνατό σου. «Δε δίστασα στιγμή. Ήξερα τι διακυβεύεται, αλλά ήμουν αποφασισμένος. Ο γιατρός μού είχε μιλήσει για 80% επιτυχία και εξαρχής είχα αποφασίσει ότι σε αυτό το ποσοστό ανήκω». Ακριβώς έτσι ήταν… Η επέμβαση ήταν επιτυχής και μετά από μια εβδομάδα στο νοσοκομείο, ο Σέρχιο Σάντσεθ θα συνέχιζε την αποθεραπεία του για 15 μέρες στην Βαλτική. Χρειάστηκε χρόνο να συνέλθει και να βρει τον εαυτό του, πήρε δώδεκα κιλά, τα οποία φυσικά και έχασε και οκτώ μήνες μετά το χειρουργείο επέστρεψε εκεί που από παιδί ήθελε να βρίσκεται. Ο Καταλανός από την Ανδαλουσία!
Το κράμα του είναι από τα πιο περίεργα για την Ισπανία. «Οι ρίζες μου είναι από την Ανδαλουσία, τη Γράναδα και τη Σεβίλλη. Με τα δικά τους έθιμα μεγάλωσα και η συμπεριφορά μου είναι σα να είμαι νότιος», αυτοσυστήνεται, αλλά δεν αφήνει έξω από την προσωπικότητά του την Καταλονία. Εκεί γεννήθηκε – στο Ματαρό, πρωτεύουσα της Μαρέσμε – και στην Εσπανιόλ έπαιξε από δέκα ετών. Ξεκίνησε ως κεντρικός αμυντικός και ως τέτοιος έπαιξε στις μικρές Εθνικές ομάδες και έγινε η πρώτη μεταγραφική κίνηση του Μπερντ Σούστερ στη Ρεάλ Μαδρίτης το 2007. Έστω και για την Καστίγια, αφού ήταν τότε μόλις 21 ετών. «Ένιωσα ότι με τον Ερνέστο Βαλβέρδε τα πράγματα δε θα ήταν καλά για μένα στην Εσπανιόλ. Έτσι έφυγα και πήγα στη Μαδρίτη. Εκεί συνάντησα τον Μίτσελ που μου άνοιξε την πόρτα για τη Ρεάλ. Έπαιξα με ορισμένους κορυφαίους παίκτες στη δεύτερη ομάδα και ήμουν εντυπωσιασμένος». Η διαδρομή του μετά τη Ρεάλ ήταν στην Ρασίνγκ Σανταντέρ και όταν ο Βαλβέρδε την έκανε για τα μέρη μας, επέστρεψε στην Εσπανιόλ. Έκανε μια εντυπωσιακή σεζόν το 2008-09, γεγονός που έφερε στο δρόμο του τη Σεβίλλη. «Είναι μια ευκαιρία για μένα να συνεχίσω να βελτιώνομαι και κάτι που ήθελα πολύ να συμβεί στην καριέρα μου», έλεγε στην παρουσίασή του στις 27 Ιουλίου του 2009, όμως δε θα προλάβαινε να παίξει περισσότερα από 12 ματς μέχρι να μάθει τα αποκαρδιωτικά νέα. Μετά την επιστροφή του, τον Γενάρη του 2010, πάλευε να βρει τον εαυτό του. Και πάλευε με τον προπονητή του για να μην τον χρησιμοποιεί ως δεξί μπακ (σ.σ. θέση που συχνά τοποθετούταν) αφού του έλειπε ακόμα η κατάλληλη φυσική κατάσταση. «Ήθελα να αποδείξω το λόγο που πριν δύο χρόνια με αγόρασαν. Νιώθω περίεργα και δε θα ήταν ψέμα, αν έλεγα ότι το θέλαμε και οι δύο. Θεωρώ ότι ήμουν σε καλό επίπεδο μετά την επιστροφή μου. Ο προπονητής μου, μου ζήτησε να παίξω δεξί μπακ και αρνήθηκα. Ήμουν εκτός ένα χρόνο και δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν τον ενόχλησε, αλλά έπρεπε να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και κυρίως με την ομάδα», παραδεχόταν, όμως η Μάλαγα του πρόσφερε μια ακόμα ευκαιρία.
Εκεί βρήκε σιγά-σιγά το δρόμο του προς τον ποδοσφαιριστή που ήταν στην Εσπανιόλ. Ειδικά, όταν έπαιζε στο κέντρο της άμυνας και δεν ήταν το πειραματόζωο που έβγαινε άλλοτε στο δεξί και άλλοτε στο αριστερό άκρο. Μετά από τρεις γεμάτες σεζόν, μπορεί να νιώθει ότι έχει αφήσει πίσω του την εγχείρηση ανοικτής καρδιάς! Υπάρχουν, όμως, πράγματα που δεν μπορεί να αφήσει πίσω του…«Ο θάνατος του Ντάνιελ με έχει σημαδέψει περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή μου. Ήταν μεγαλύτερος από μένα, έμαθα πάρα πολλά από εκείνον και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα όταν άκουσα τα νέα», διηγείται καθώς φτάνουμε στο τέλος της ιστορίας. Ο Ντάνιελ Χάρκε, ο Αντόνιο Πουέρτα και ο Σέρχιο Σάντσεθ ζούσαν με εκείνον τον μονότονο ήχο στο κεφάλι τους, χωρίς να ξέρουν τι είναι. Άλλοτε δυνατός, άλλοτε μακρινός. Ο Σέρχιο ήταν ο τυχερός. «Πήρα πίσω τη ζωή μου. Ήμουν ξανά ποδοσφαιριστής. Και θα είμαι για πάντα ευγνώμων για αυτό». Στο στήθος του έγιναν 42 ράμματα μετά την επέμβαση. Εσωτερικά πάνω από 50. Ο Σάντσεθ τα επιδεικνύει με περηφάνια. Γιατί εκείνος έζησε. 
