MENU

Βασικά τους συμβαίνει γιατι φοβούνται… φοβούνται να απομακρυνθουν απο τον κόσμο τους…αγνοώντας οτι αυτο σημαίνει οτι συρρικνώνουν τον κόσμο τους.

Κάποτε ειχα εναν φίλο τον Νικόλα… ήταν γυρω στα 25 ειχε τελειώσει σπουδές και στρατό… Πίναμε καφεδάκι κοντα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης.

-Ρε συ Μάνο…μου είπε…. ξερεις τι είναι αυτο που ονειρεύομαι;

-Για πες….

-Να πάω στν σταθμό απέναντι και να μπω στο πρώτο τρένο και να φυγω….

-Πού να πας;

-Όπου ναναι… δεν με νοιάζει…. μήπως εχω ταξιδέψει και πουθενά για να διαλέξω;

-Πως είπαμε ότι τον λένε τον γιό σου;

-Τι; δεν εχω γιό…

-Εεεεε…συγγνωμη…την κόρη σου;

-Πλάκα με κανεις ρε Μανο…. δεν εχω ούτε κορη…

-Τότε τι ειναι αυτο που σε εμποδίζει;

-Για τί πραγμα;

-Να μπεις στο πρωτο τρένο και να πας εκεί που θα σε βγαλει;

-Εεεεεεεεε φοβάμαι….

-Τί πραγμα;

-Το άγνωστο με φοβίζει… δεν ξερω και καλα αγγλικά…. ούτε αρκετα χρήματα έχω.

Εσκυψα προς το μέρος του και του ψιθυρισα:

-Ακου να δεις…. αν στα 25 χωρις καμμια υποχρεωση,,,, σε φοβίζουν αυτα τα πραγματα τότε δεν θα ταξιδέψεις ποτέ.Τα ταξίδια δεν χρειάζονται χρηματα, αλλά διαθεση να γνωρίσεις αυτο το άγνωστο!

Τον είδα αποφασισμενο.

Σε 5 λεπτα τον είχα αναποφάσιστο….

Εχω μερικά χρόνια να τον δω…. απο ό,τι έχω μαθει ακόμα φραπέ απεναντι απο τον Σιδηροδρομικο Σταθμό πίνει.

Πόσο κρίμα… ο Νικόλας ηταν ενας νεαρός με καρδιά και με μυαλό.

Ηταν ο πατέρας μου ταξιδιάρης…. καθε Σεπτέμβρη μας εβαζε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο και τραβουσαμε βόρεια…. όσο πιο βόρεια γίνεται… σε εποχές πολύ δυσκολες για ταξιδιώτες…ούτε συναλλαγμα, ούτε κινητα τηλέφωνα, ούτε Ενωμενη Ευρωπη ούτε τίποτα….

Τίποτα μα τίποτα δεν τον σταματούσε.

Τριγυρναγαμε καμμια 20αρια μέρες και επιστρέφαμε στην Ελλάδα…

Νομίζω οτι βασικα τοκανε για τις ιστορίες που έλεγε μετα σε συγγενείς και φίλους που μαζευοντουσαν σπίτι και κρεμόντουσαν από το στόμα του.

Τα χρόνια πέρασαν και που με εύρισκες που με έχανες σε ενα αεροδρομιο με το διαβατηριο στην τσέπη.

Παρεσυρα μαζί μου κόσμο και κοσμάκη…. ουτε ενας ποτέ δεν διαμαρτυρηθηκε.

Κάθε χώρα εχει την διακιά της μυρωδιά.

Κάθε πόλη έχει τα δικά της χρώματα…

Περπατάς και κοιτας σαν χαζός… όσες φορές κι αν πας… και μετα αρχιζεις και διαλέγεις για να ξαναπάς και ξανα και ξανά.

Εμαθα πράγματα απο ανθρωπους…. και τους το οφείλω… Ειναι αλήθεια..

Εμαθα όμως ακόμα περισσότερα από τις πόλεις που επισκέφτηκα… μπορει να μην μου μιλησε κανείς (ή περίπου κανείς), αλλά έμαθα πολλά… έμαθα βασικά να συγκρίνω.

Η αλήθεια ειναι πως πουθενα δεν βρήκα τον ήλιο και τη θάλασσα της Ελλάδας…. Ομως αυτά δεν τα εψαχνα ήξερα πού ηταν…. βρηκα στο εξωτερικό πραγματα που δεν έχουμε εδώ…. και μετεφερα εκει πράγατα που δεν ειχαν αυτοί.

Ειναι χίλιες φορές πιο όμορφο το Αιγαίο όταν εχεις δει την Βαλτική θάλασσα… αλλα τι να πει κανεις για το κρασί αμα το'χει πιει με ρέκτες στο Παρίσι…

Ο συνδυασμός είναι το drive της ζωής….

Το μονοσημαντο είναι ενας βαρετός ασφαλτινος δρόμος.

Το πολυσημαντο είναι μονοπάτι στον Της Αλίκης στην Αυλή των Θαυμάτων.

-Τι να γραψω ρε Μανο; με ρωτησε τις προάλλες ή Ανθή Πάνου η συνταξιδιωτισσσα μου στο ταξίδι της ενημέρωσης.

-Γραψε ενα ταξιδωτικό…της ειπα…

-Θα ενδιαφέρει κανέναν ρε Μάνο;

Ηξερα οτι πετάει τη σκουφια της για ταξίδια….

-Γραψε και θα δεις….

" Da Palermo con amore

Ένα από τα πιο δύσκολα, αλλά σχεδόν απαραίτητα κομμάτια του να κάνεις διδακτορικό, είναι το να παρουσιάζεις μέρος της έρευνας ή της εργασίας σου σε συνέδρια. Να πηγαίνεις στο πανεπιστήμιο και να κάνεις ανακοινώσεις. Ένα από τα ευχάριστα κομμάτια του να κάνεις ανακοινώσεις σε συνέδρια, είναι πως έχεις τη δυνατότητα, αν η ανακοίνωσή σου γίνει δεκτή, να μιλήσεις και σε ξένα πανεπιστήμια. Το περασμένο καλοκαίρι, τέλη αυγούστου, είχα μια τέτοια «αποστολή». Ιταλία, Νότια Ιταλία, Σικελία, Παλέρμο… Ως καθηγήτρια ιταλικών, έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ιταλία. Την έχω διασχίσει με τρένο, έχω φάει ψωμί και πιει πορτοκαλάδα επί 5 μέρες προκειμένου να εξοικονομήσω χρήματα για να παραμείνω δυο μέρες παραπάνω, έχω ζήσει για μεγάλο διάστημα εκεί, εννοείται πως έχω ερωτευθεί, έχω ταξιδέψει με χαρά για κάποιον εκεί για να τον δω για λίγες ώρες, έχω επιστρέψει με στενοχώρια, έχω γυρίσει χωριά, πόλεις, γήπεδα, εκκλησίες, μουσεία, όμως δεν είχα πάει ποτέ σε δύο πόλεις. Η μία ήταν το Παλέρμο και η άλλη, στην οποία ακόμη δεν έχω πάει, είναι η Βενετία.

Θεσσαλονίκη-Αθήνα, Αθήνα-Ρώμη, Ρώμη-Παλέρμο. Νομίζω πως στο Σικάγο θα έφτανα πιο γρήγορα. Είμαι Παλέρμο…Επιτέλους..Ανοίγω κινητό, 23.00. Περιμένω για τη βαλιτσούλα, την παίρνω, βγαίνω έξω από το αεροδρόμιο. Ζέστη, υγρασία, κούραση όλα κολλημένα στο σώμα μου. Τόση εξουθένωση κι όμως το αυτί μου ξεκουράζεται στο άκουσμα της πρώτης ιταλικής λέξης κι ας είναι από φωνακλάδες Σικελούς. Κάθε φορά η ίδια συγκίνηση, το ίδιο ρίγος, όταν βλέπω από ψηλά τα φώτα ιταλικής πόλης, όταν πατάω το πόδι μου σε ιταλικό έδαφος, όταν «αναγκάζομαι» να μιλήσω τη γλώσσα που με τόση αγάπη σπούδασα, για να συννενοηθώ...

Φτάνω στο ξενοδοχείο, παρατάω τη βαλίτσα και το λάπτοπ κι ανοίγω αμέσως τηλεόραση για να παίζει όση ώρα κάνω ντουζ. Είναι τέτοια η επιθυμία μου για να ακούω τη γλώσσα να μιλιέται στη χώρα της και να νιώσω κομμάτι αυτής, που πατάω τα κουμπιά του τηλεκοντρολ τόσο απότομα και βιαστικά, λες κι έχω χάσει τα πρώτα λεπτά της αγαπημένης μου σειράς και τρέχω να προλάβω…

Πρώτη φορά στο Παλέρμο και σιγά μη καθίσω μέσα…Αύριο μετά το συνέδριο πετάω κατευθείαν για Ελλάδα.. Ντύνομαι, σηκώνω τα μαλλιά μου ψηλά, φοράω κρίκους στα αυτιά για να νιώσω Σιτσιλιάνα και βγαίνω έξω. Δεν ξέρω πού πηγαίνω, όμως ευτυχώς μένω κέντρο και το Παλέρμο είναι γεμάτο τουρίστες…Κάνω μια βόλτα και βρίσκομαι έξω από το Teatro Massimo. H νεοκλασική αρχιτεκτονική του μ’ εντυπωσιάζει. Το μέρος αποτελεί σημείο συνάντησης των ντόπιων νεαρών. Τους βλέπεις να συγκεντρώνονται απ έξω και να φεύγουν για τις νυχτερινές τους εξορμήσεις. Την ταινία «Ο Νονός ΙΙΙ», την έχετε δει; Ε, στην είσοδο αυτού του θεάτρου γυρίστηκε η τελευταία σκηνή της. Δεν έχω και πολύ κουράγιο να περπατήσω κι έτσι καταλήγω για ένα γρήγορο ποτό σ ένα μπαρ πολύ στυλάτο, το Goccio-L’arte del Miscelare. Ζευγαράκια Σικελών, παρέες , κανείς τουρίστας, ιταλική μουσική, δε θέλω να φύγω.

Ξυπνάω νωρίς, παίρνω τα πράγματά μου, μπαίνω στο λεωφορείο. Κατεβαίνω μία στάση πιο πριν για να περπατήσω λίγο με το φως της μέρας, την πόλη. Σταματάω σ ένα café, τρώω ένα panino και πίνω βιαστικά έναν cappuccino. Αρχίζω να περπατάω σε στενάκια, απλωμένες μπουγάδες στα μικρά μπαλκόνια, λακκούβες στους δρόμους, βέσπες παντού παρκαρισμένες στη σειρά. Το Παλέρμο δεν είναι καλοδιατηρημένη πόλη, έχει όμως μια αλητεία που σε προκαλεί να την ανακαλύψεις. Φτάνω αργοπορημένη στο Πανεπιστήμιο… Παλέρμο δε σε χόρτασα…

A presto

Ανθή Πάνου "

Σημείωση: Δεν θελησα να γραψω για το σημερινο συλλλαλητηριο για τη Μακεδονία μας.. δεν εχω τις λέξεις…. εχω ομως μια γελοιογραφία του πατερα μου που ήταν Θεσσαλονικιός…την έκανε στις 6/3/1994 για πάρτη του…οχι για δημοσιευση… τον θυμάμαι σαν τωρα στη δεκαετία του '70 να οδηγει προς του "Ευζωνους" και να λεει: "Πάμε προς τα Σκόπια". Ηταν παντα η αρχή του ταξιδιού.

Πάμε ένα ταξίδι;