Στην Ελλαδα η φράση: "αναλαμβάνω την ευθύνη" ειναι ασπιρίνη.
Το'πες και τέλειωσες.
Ευθύνη; Ποια ευθύνη;
Ε, αφού την ανέλαβα.
Ε, και;
Δηλαδή τό'πες και καθαρισες…. και πάλι προς τη δόξα τραβάς.
Εγινε πολύς λόγος τελευταια για την (χαχαχαχα) παραίτηση του κ. Κουρουπλή.
Ή παραιτείσαι γιατι είσαι ευθικτος ανθρωπος ή δεν παραιτείσαι… λίγο παραίτηση δεν υπάρχει.
Εχω την αποψη και δεν την αλλάζω: Υπάρχουν μερικά επαγγελματα (π.χ. δημοσιογραφος, πολιτικός…) που η παραίτηση πρέπει να'ναι καιθημερινά στην κωλότσεπη.
Οταν χρειασθεί(κρίνεις) ότι πρέπει να την βγάλεις, την βγάζεις …την ακουμπάς στο γραφείο του αρμοδιου να την πάρει.. παίρνεις το καπελακι σου και πας σπίτι.
Και το πιο σημαντικό: δεν την ξαναβάζεις στην κωλότσεπη.
ΜΕ ΤΠΟΤΑ ΚΑΙ ΠΟΤΈ.
Η παραιτηση δεν είναι απειλή για να μπαινοβγαίνει.
Η παραίτηση ειναι απόφαση.
ΔΙΚΙΑ σου απόφαση που καταδεικνύει και τον χαρακτήρα σου.
Το μεγαλείο της παραίτησης ειναι ότι ειναι one way ticket… δεν έχει επιστροφή…. και (πάντα κατα την ταπεινη μου γνώμη) είναι παρασημο στο βιογραφικό σου.
Εκτιμώ αφάνταστα τον συνθέτη Σταύρο Ξαρχακο που παραιτηθηκε από βουλευτής της ΝΔ, όταν συνειδητοποιησε ότι δεν του άρεσε ο ρόλος (σιωπή) που του δωσανε. Παραιτηθηκε, έδωσε την έδρα του και αποχωρησε χωρις φωνές και ταρατατζουμ.
Οσο και να τον πίεσαν εκείνος δεν άλλαξε γνωμη. Ούτε ξαναμεφανίστηκε ποτέ στη μαχιμη (!!!) πολιτική.
Σημερα που γίνεται σκυταλοδρομία λαθών στην πολιτική, αλλα και στη δημοσιογραφία πόσους ειδατε να παραιτιούνται; Ελάιχστους και μπράβο τους.
Συνηθως "αναλαμβανουν την ευθύνη" ή δηλώνουν " η παραιτηση μου είναι στη διαθεση του π.χ Πρωθυπουργού!"….
Σιγά ρε μεγάλε… το αυτονοητο μας είπες….
Με αλλα λόγια μετεθεσες την ευθύνη στον Πρωθυπουργο (ή στον διευθυντή) … και η αποδοχή του λάθους έγινε αμέσως τιμωρία. Λόγος δλδ για να διαμαρτύρεσαι.
Ψιτ! Δεν είναι το ιδιο.
Το ένα είναι μαγκια και το άλλο είναι τζάμπα μαγκιά.
Δεν είναι το ίδιο λεμε.
Αλλο απολύθηκε…αλλο παραιτηθηκε.
Το πάω πολύ μακρυά;
ΟΚ.. ας το δεχθώ… δεν αντεχεις την παραιτηση… ΟΚ!… υπάρχει όμως και το "συγγνωμη!" Εννοω δημόσιως το συγγνώμη.
Ομορφη λέξη…. όμως (το 'χουμε ξακακουβεντιασει από εδω) λες και εχει άγκιστρια και πιανεται στη γλώσσα κι δεν βγαίνει με τίποτα.
Δεν είμαι κατά του λάθους.
Τουναντίον ειμαι υπερ… τα λάθη κανουν τη ζωη ενδιαφέρουσα… από τα λάθη μας μαθαίνουμε κ.λ.π.
Αρκει να τα παραδεχτούμε… αλλιως τα επαναλαμβανουμε … και τότε η ομορφιά τους γίνεται εφιάλτης.
Τι; θέλετε να σας πω γα την τελετουργία του ιαπωνικού χαρακίρι;
Καλά κάνετε.
