Σκεφτείτε το χειρότερο τατουάζ που έχετε δει στη ζωή σας. Ίσως οι σκιτσογραφημένοι ώμοι που ίσα-ίσα διακρίνονται από τη φανέλα του και συχνά σκέπαζαν τα καλάθια στο ΟΑΚΑ να σας θυμίζουν κάτι… Το δικό του έχει θεωρηθεί ένα από τα χειρότερα που έχουν γίνει ποτέ στην κατηγορία «αθλητές». Ένας εκατομμυριούχος, ώριμος άντρας, με γυναίκα και τρία παιδιά, που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο να γεμίζει όλη του την πλάτη με έναν παραμυθένιο ήρωα. Και όχι, δεν είναι εμπνευσμένο από το World of Warcraft, όπως τα πρώτα χρόνια φημολογούταν. Είναι αστείο, έτσι δεν είναι; Εξίσου αστείο με όσους κάνουν τατουάζ σε άλλη γλώσσα, μόνο και μόνο για να μάθουν μετά από χρόνια ότι έγινε λάθος στη μετάφραση!
Τώρα, σκεφτείτε ένα μέρος περίπου 70 τετραγωνικών μέτρων. Έναν ενιαίο χώρο, σαν διάδρομο, με πολλά διαφορετικά δωμάτια. Εκεί, συστεγάζονται τρεις οικογένειες και μοιράζονται μια τουαλέτα και μια ντουζιέρα. Είναι ακόμα αστείο; Εκεί, τα παιδιά έχουν για παιχνίδια τα ποντίκια και τις κατσαρίδες που υπήρχαν παντού. Εκεί, τα παιδιά έπρεπε να φτιάχνουν τους δικούς τους ήρωες για να μπορούν να στέκονται δυνατοί απέναντι στη φτώχεια που αντιμετώπιζαν. Αυτή είναι η ιστορία του Αντρέι Κιριλένκο, που στα 30 του χρόνια αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του. «Πρόκειται απλά για έναν ήρωα που με ενέπνευσε. Ξέρω τι λέει ο κόσμος, αλλά έμαθα πλέον να μην με νοιάζει η κριτική. Ας λένε». Δεν είναι και τόσο αστείο πια, σωστά;
Οι καταστάσεις με τις οποίες μεγάλωσε δεν έφυγαν ποτέ από το μυαλό του. Γι’ αυτό το 2003 έφτιαξε το δικό του ίδρυμα για τα παιδιά, στο οποίο δώρισε ολόκληρο το μισθό του από τη σεζόν 2011-12 που επέστρεψε στην Ευρώπη για να παίξει στην ΤΣΣΚΑ. Με έναν παράξενο τρόπο η ομάδα του στρατού, αλλά και γενικά ο ρωσικός στρατός συνδέεται με τη ζωή του. Ήταν το 1981, όταν ο Αντρέι είχε πάρει θέση για να έρθει στον κόσμο και ξαφνικά ο πατέρας του έπρεπε να υπηρετήσει. Η Όλγα, που ήταν μπασκετμπολίστρια και, μάλιστα, έπαιζε μέχρι τον έβδομο μήνα (σ.σ. μιλάμε για τη Σοβιετική Ένωση και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να θεωρείται περίεργο) αναγκάστηκε να πάει στο Ιζέβσκ που έμεναν οι γονείς της προκειμένου να μην είναι μόνη της.
Στις 18 Φεβρουαρίου, ο Αντρέι γεννήθηκε στην πόλη που είναι γνωστή για το εργοστάσιο κατασκευής όπλων ΑΚ ή πιο γνωστά ως καλάσνικοφ. Η ιδέα για το παρατσούκλι του Κιριλένκο ήρθε όταν μεταπήδησε στο ΝΒΑ και δεν μπόρεσε λόγω του Τζον Αμίτσι να πάρει το νούμερο «13». Ένας συμπαίκτης του, που πιθανότατα ήξερε καλά από μάρκετινγκ, του πρότεινε το 47. Κι έκτοτε ο Αντρέι είναι το… βαρύ όπλο της Ρωσίας, μόνο που μην περιμένετε να χρησιμοποιηθεί στον ψυχρό πόλεμο! Εξάλλου, ο Κιριλένκο πήρε αμερικάνικη το 2011.
Από τους πρώτους μήνες της ζωής του, φαινόταν ότι δε θα ήταν εύκολη η επιβίωση. Έστω κι αν ήταν ακόμα μικρός για να καταλαβαίνει ή έστω να θυμάται. Ο πατέρας του αναγκαζόταν να στέλνει τα προϊόντα βασικής ανάγκης στο Ιζέβσκ, όπου στα ράφια έβρισκες κατά βάση μόνο νερό και δεν περιγράφεται ως το ιδανικό μέρος για να μεγαλώσει ένα παιδί. Ευτυχώς, ήρθε σύντομα η μετακόμιση στην Αγ. Πετρούπολη, η οποία έγινε – γιατί άλλο; - για να εξασφαλίσουν οι γονείς μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους. Η Όλγα έπιασε δουλειά ως δασκάλα και ο Γεννάδιος ως προπονητής ποδοσφαίρου σε ομάδα εργοστασίου. Τα λεφτά προφανώς και δεν επαρκούσαν για την τετραμελή οικογένεια, αφού λίγο καιρό μετά τον Αντρέι ήρθε στη ζωή και ο μικρός του αδελφός. «Ήταν σχεδόν αδύνατον για τους γονείς μας να προσφέρουν πράγματα κι έτσι η μοναδική μου διασκέδαση ήταν το μπάσκετ. Ξεκίνησα να παίζω σε ηλικία εφτά ετών. Ευχαριστώ το Θεό που αυτό το παιχνίδι μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πόσο άθλια ήταν η ζωή της οικογένειάς μου». Πριν το μπάσκετ, ο μικροκαμωμένος Αντρέι, που πήρε το περισσότερο ύψος σε ηλικία 15 ετών, είχε δοκιμάσει στην κολύμβηση, στο ποδόσφαιρο και στο χάντμπολ. «Είχε εκπληκτικό συντονισμό στο σώμα του, κάτι που τον βοηθούσε να διακρίνεται σε κάθε σπορ». Έξω από το γήπεδο, όμως, ήταν μάλλον άγαρμπος και αφηρημένος, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται με τους πιο απίθανους τρόπους. Έσπασε το χέρι του, όταν πήγε να βγάλει τα σκουπίδια, ενώ στο ενεργητικό του έχει και μια… απόπειρα αυτοκτονίας με ξύδι!! «Ήταν πολύ μικρός, όταν κάποια στιγμή που δεν τον κοιτούσε κανείς άρχισε να πίνει το ξίδι. Κάηκε ο οισοφάγος του και καταλήξαμε στο νοσοκομείο», περιγράφει ο πατέρας του για την περίεργη ανακάλυψη που έκανε ο γιος του. Το πνεύμα του ήταν πάντα ανήσυχο, εξ ου και η ανάγκη του να διαβάζει διαρκώς, ακόμα και πριν τα παιχνίδια, όμως η αφοσίωσή του ήταν εκείνη που από τη στιγμή που τον ανακάλυψε ο Αλεξέι Βασίλιεφ μέχρι και σήμερα ο Αντρέι Κιριλένκο είναι συνεπής απέναντι στο όνομα που έχει φτιάξει. Στα πρώτα χρόνια, οι διπλές και οι τριπλές προπονήσεις έκαναν τη ζωή του πιο εύκολη, αφού έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι. «Οι γονείς μου μάλωναν σχεδόν καθημερινά. Ήταν λογικό, γιατί με το ζόρι είχαμε λεφτά για να τα βγάζουμε πέρα», θυμάται και η δυσκολία ήταν στα παπούτσια του, αφού περνούσε με το ίδιο ζευγάρι κοντά στα δύο χρόνια και χρειαζόταν εβδομαδιαία επισκευή με ράψιμο.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Γεννάδιος και η Όλγα έχασαν τις δουλειές τους και οδηγήθηκαν στο διαζύγιο. «Τότε ένιωσα την ανάγκη να φροντίσω τη μητέρα μου και τον αδελφό μου. Αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στο μπάσκετ και υποσχέθηκα πως θα κάνω τα πάντα για να αλλάξω τη ζωή τους». Η αφοσίωση του είχε αριθμό! Ο Κιριλένκο έκανε τέσσερις προπονήσεις την ημέρα και δε χάρηκε ούτε ένα καλοκαίρι μέχρι να καταφέρει να πετύχει. «Πήγαινα σε ένα καμπ έξω από την Αγ. Πετρούπολη κάθε καλοκαίρι. Στις 8 το πρωί κάναμε προπόνηση, στις 9π.μ. τρώγαμε πρωινό και στις 11π.μ. είχαμε πάλι προπόνηση. Κάναμε ακόμα μία το απόγευμα και όταν γύρω στις 8μ.μ. είχε τελειώσει η μέρα μας, πηγαίναμε στο γήπεδο και παίζαμε μεταξύ μας. Περνούσα εφτά ημέρες την εβδομάδα στο γήπεδο. Το μπάσκετ ήταν το μόνο πράγμα που με ευχαριστούσε στη ζωή μου και με βοήθησε να μείνω υγιής, μακριά από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ». Στα 15 του χρόνια μπορούσε να νιώσει ήρεμος. Η Σπαρτάκ Αγ. Πετρούπολης του πρόσφερε το πρώτο του συμβόλαιο και ο Αντρέι Κιριλένκο είναι έναν σπουδαίο λόγο να είναι περήφανος. «Έγινα επαγγελματίας και είχα, πλέον, αρκετά χρήματα για να υποστηρίξω τους γονείς μου και τον αδελφό μου. Από τότε, η οικογένειά μου δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ ξανά».
Το 1997 έγινε ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία του ρωσικού μπάσκετ που έπαιζε στο πρωτάθλημα και παρότι αργότερα εκμυστηρεύτηκε για εκείνη την ημέρα πως «με δυσκολία ανέπνεα», το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Η ΤΣΣΚΑ τον απέκτησε το 1998 και την επόμενη χρονιά, ο Αντρέι Κιριλένκο θα πήγαινε για πρώτη φορά στη χώρα του Τσαρλς Μπάρκλεϊ και του Μάικλ Τζόρνταν, που ήταν τα πόστερ πάνω από το κρεβάτι του. Σε ηλικία 18 ετών επιλέχτηκε στο νούμερο 26 του ντραφτ από τη Γιούτα και το 2001 αποφάσιζε να μετακομίσει στο ΝΒΑ.
Η αρχή ήταν δύσκολη. Ο Ρώσος έμοιαζε σαν λεμόνι έξω από τη βότκα και προσπαθούσε να καταλάβει «τι στο διάολο υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω εδώ;». «Δεν υπήρχε κανένα μέρος να πάω. Ήμουν όλη μέρα στο ξενοδοχείο και δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν «Θεέ μου υπέγραψα εδώ για τέσσερα χρόνια». Βρήκε τη λύση στο τηλέφωνο και άρχισε να μιλάει με όποιον Ευρωπαίο μπορούσε να σκεφτεί που είχε παρόμοια εμπειρία. Μίλησε με τον Τόνι Πάρκερ, τον Αντώνη Φώτση, τον Πέτζα Στογιάκοβιτς, τον Ράτκο Βάρντα, τον Τούρκογλου, ακόμα και τον Βλάντε Ντίβατς και ό,τι του είπαν μάλλον έπιασε τόπο. Ο Αντρέι Κιριλένκο που βίωσε και τη σταδιακή μετάλλαξη του σώματός του με τις συνεπικουρούμενες ώρες στο γυμναστήριο θα έκανε σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ για περισσότερο από δέκα χρόνια.
Παράλληλα, θα φτιάξει τη δική του οικογένεια με την Μάσα Λοπάτοβα, που ήταν διάσημη ως pop star στη Ρωσία και τώρα είναι διάσημη επειδή του επιτρέπει να ξενοκοιμάται μια φορά τον χρόνο! «Εγώ θα ήμουν διασημότερη από τον Αντρέι στη Ρωσία, αν δεν είχα σταματήσει την καριέρα μου», λέει γελώντας και για την ακατανόητη ελαστικότητά της, εξηγεί. «Οι άντρες αθλητές σε αυτή τη χώρα είναι εξαιρετικά ελκυστικό προϊόν. Τους κυνηγάνε όλες οι γυναίκες και δεν μπορούν να αντισταθούν. Το καταλαβαίνω, είναι στη φύση τους. Του είπα πως μπορεί μια φορά το χρόνο να κάνει σεξ με μια άλλη γυναίκα. Για ένα βράδυ. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς αφοσίωση».
Λέγεται πως ο Αντρέι δεν αποδέχτηκε το δώρο, δεν έβρισκε το λόγο. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να είναι μαζί της, με τους δύο βιολογικούς γιους του, αλλά και την κόρη που υιοθέτησαν το 2007 για να συμπληρώσει την ευτυχία τους. «Πάντα ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια. Ένα σπίτι γεμάτο παιδιά, σκυλιά, παιδιά... Παλαιότερα έκανα πολλά πράγματα στον ελεύθερό μου χρόνο. Πλέον, δε με νοιάζει! Θέλω μόνο να παίζω με τα παιδιά μου και να είναι ευτυχισμένα».
Ο ΑΚ 47 δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνει και στα δύο παιχνίδια στο ΟΑΚΑ το απέδειξε με κάθε τρόπο. Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό τη Δευτέρα, η κάμερα κι ενώ όλοι είχαν εξαφανιστεί από τον παρκέ, τον έπιασε να υπογράφει αυτόγραφα στους οπαδούς του τριφυλλιού. Μετά τον χαμένο τελικό στην Κωνσταντινούπολη κι ενώ βγήκε παίκτης της χρονιάς στην Ευρώπη, δήλωνε ότι θα έδινε το βραβείο στον Βασίλη Σπανούλη, στον Τόνι Πάρκερ ή στον Πάου Γκασόλ, με τον οποίο θέλει κάποια στιγμή να παίξει συμπαίκτες. Τα όνειρά του δεν συνδέονται με τα λεφτά ή με την ματαιοδοξία. «Ποτέ δεν ήταν αυτοσκοπός μου να πάρω ένα κύπελλο», είπε μετά τον χθεσινό ημιτελικό και δεν χαμογέλασε επειδή μέσα του σκεφτόταν κάτι διαφορετικό. Χαμογελάει επειδή η μαμά του δεν χρειάζεται πια να δουλεύει!
