Έχει παγιωθεί de facto, πια, σαν να είναι καταγραμμένος νόμος. Ομάδα από λίγκα εκτός mainstream, με σταθερή παρουσία στην Ευρώπη και με αποτελέσματα που λίγο ή πολύ τραβάνε το μάτι, αυτή παίρνει το πρωτάθλημα στη χώρα της. Πρακτικά είναι σχεδόν αδύνατον, να μη παίρνει το πρωτάθλημα στη χώρα της. Η Μάριμπορ. Η Παρτίζαν. Η Μακάμπι Τελ-Αβίβ. Η Ρόσενμποργκ, παλαιότερα. Μπορεί κανείς να το στοιχηματίσει, προτού καν η σεζόν ξεκινήσει. Το 17/19 του Ολυμπιακού, το μόνο που θ’ αλλάξει είναι ότι του χρόνου θα γίνει 18/20. Όταν και θα επιβεβαιωθεί στον πόντο, με τα απλά μαθηματικά, πως στα δέκα το ένα ξεφεύγει.
Το αβαντάζ, οπουδήποτε, αποδεικνύεται συντριπτικό. Η BATE, με το Τσάμπιονς Λιγκ, έκανε το Μπαρίσοφ πρωτεύουσα (μπροστά από το Μινσκ) του ποδοσφαίρου της Λευκορωσίας. Το Ζάγκρεμπ, σε βάθος χρόνου, διέλυσε το Σπλιτ κι έχει, πλέον, για καινούργιο αντίπαλον δέος τη Ριέκα. Η Βασιλεία άφησε πίσω, πολύ πίσω, τα κλαμπ της Ζυρίχης. Το Ζάλτσμπουργκ έβαλε στο χρονοντούλαπο το παραδοσιακό (Ράπιντ/Αούστρια) σχήμα της Βιέννης. Η Λουντογκόρετς δέρνει τη Σόφια. Η Βικτόρια Πλζεν, την Πράγα. Η Σέριφ μετέφερε το κέντρο της Μολδαβίας απ’ το Κισινάου στην Τιράσπολ.
Εδώ, ο Ολυμπιακός. Σήμερα ο Ολυμπιακός που κάνει 9-10 πόντους στο Τσάμπιονς Λιγκ, ανταγωνίζεται τον ΠΑΟΚ που εφέτος έκανε 7 πόντους στο Γιουρόπα Λιγκ και τον Παναθηναϊκό που έκανε, επίσης στο Γιουρόπα Λιγκ, 2. Παίρνει το πρωτάθλημα, γιατί μπορεί όλες οι προϋποθέσεις του να είναι ανώτερων προδιαγραφών. Ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να διαθέτει ρόστερ που η αξία του ξεπερνά, όχι το αντίστοιχο μέγεθος του ΠΑΟΚ ή του Παναθηναϊκού, αλλά το άθροισμα των αντίστοιχων μεγεθών ΠΑΟΚ+Παναθηναϊκού. Οσες αστοχίες στις «καθ’ οδόν» αγοραπωλησίες (ή στις επιλογές των σημαντικών στελεχών, προπονητής, τεχνικός διευθυντής, σκάουτινγκ κ.λπ.) και να καταγραφούν, το περιθώριο αρκεί για να υπερκαλύπτονται.
Η απόσταση είναι υπαρκτή. Και είναι μεγάλη. Γύρω-γύρω, άλλο τόσο υπαρκτός είναι ο μηχανισμός ελέγχου που μεριμνά, την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή, η απόσταση να τηρείται. Εάν δεν είναι εφικτό ν’ αποφεύγονται, οπωσδήποτε να περιορίζονται στο ελάχιστο οι «δυσάρεστες εκπλήξεις» και τα «στατιστικά λάθη». Πάνω-κάτω όλοι, είτε τα ξέρουμε έσωθεν είτε τα καταλαβαίνουμε παρατηρώντας τα δρώμενα έξωθεν. Απ’ τις ομάδες διαιτησίας που διαχειρίζονται τα ματς του Ολυμπιακού σαν να είναι όλοι…ένας (ο ίδιος, κάθε φορά) άνθρωπος, ως τα αντανακλαστικά λειτουργίας των εδώ κι εκεί οργάνων. Ο γενικός κανόνας είναι, πως ό,τι μπορεί να πιστωθεί στο ενεργητικό του Ολυμπιακού θα πιστωθεί κι ό,τι μπορεί να χρεωθεί στο παθητικό του ανταγωνισμού θα χρεωθεί.
Μια αίσθηση ματαιοπονίας. Η αίσθηση, ομολογουμένως, σκοτώνει. Στις τρέχουσες συνθήκες δε, ο ελεγκτικός μηχανισμός…βγάζει τζάμπα λεφτά. Λειτουργεί, μάλλον προληπτικά! Διότι, ακόμη και με κακοφτιαγμένο Ολυμπιακό, με Ολυμπιακό που «βάζει μέσον» να μπει σε μπελάδες, πάλι ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός μπορούν πολύ εύκολα να μένουν έξω απ’ την όποια διεκδίκηση. Κι είναι ένας μηχανισμός-kindergarten, εδώ που τα λέμε, σε σχέση με την εποχή ακμής της Παράγκα ΑΕ. Λογικό. Εκείνη την εποχή, το ελληνικό πρωτάθλημα έβγαλε κάποτε τρεις ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μια χρονιά, έβαλε πέντε ομάδες σε ομίλους Γιουρόπα Λιγκ. Εκείνη η εποχή είχε Παναθηναϊκό, που έφτανε ως τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ. Είχε ΑΕΚ με Ντέμη, Ζαγοράκη, Ζήκο, Κασάπη, Τσιάρτα «και δεν συμμαζεύεται». Ο ανταγωνισμός που χρειαζόταν τότε να καταπνιγεί, ήταν πολύ πιο δυνατός.
- Likes0
- Dislikes0
