Η συνηθέστερη εξέλιξη των πραγμάτων είναι η εξής: τον βλέπεις. Με αυτό το πρόσωπο που μαρτυρά παρατεταμένη ραθυμία. Μονίμως ξινισμένος και «βαρύς». Το εσωτερικό σου αρχίζει ν' ανακατεύεται. Πατάει στο παρκέ. Όχι απλά δε σου γεμίζει ολόκληρο το μάτι, αλλά ούτε καν το ? του οφθαλμού- και πως να στο γεμίσει, άλλωστε; Το κορμί του μαρτυρά πως έχει πάρει διαζύγιο με οποιουδήποτε είδους άσκηση με βάρη, μετά δυσκολίας πηδά μία κυριακάτικη εφημερίδα (από αυτήν με τις προσφορές), ενώ η μόνη έκρηξη στο αγωνιστικό του ρεπερτόριο είναι αυτή του θυμού.
Λογικά, το αργότερο μέχρι την τρίτη φάση ενός αγώνα όλο και κάποιο άυλο ηλεκτροφόρο χέλι θα τον έχει χτυπήσει κι εσύ εκεί- στο σπίτι, στην εξέδρα του γηπέδου, οπουδήποτε- θα έχεις αρχίσει να καταφέρεσαι τόσο εναντίον του ιδίου, όσο και των συγγενών του πρώτου βαθμού.
Όμως, λίγο αργότερα, αυτό το... αυτός ο Ναβάρο, τέλος πάντων, θα έχει βάλει σίγουρα ένα σουτ εκτός λογικής με την αγαπημένη του «μπομπίτα» ή, έστω, ένα τρίποντο από τα 7,5 μέτρα από αυτά που σε αναγκάζουν να ουρλιάξεις, σχεδόν, «Τι βάζει ο κίναιδος!» (ή κάτι τέτοιο). Και το θέμα είναι πως ο κίναιδος θα συνεχίσει και θα συνεχίσει και θα συνεχίσει, μέχρι να σε βγάλει εκτός εαυτού ή, αν τα οπαδικά σου γυαλιά δε σ' έχουν τυφλώσει, μέχρι να προτάξεις το ένα εκ των δύο ποδιών σου, να χαμηλώσεις τη μέση και να βγάλεις το καπέλο σου, σε μία τέλεια εκτελεσμένη υπόκλιση.
Και πως όχι; Ο «Λα Μπόμπα», ακόμα και τώρα που διανύει το 35ο έτος της ηλικίας του, παραμένει ο πιο ωμά ταλαντούχος επιθετικός παίχτης στην Ευρώπη. Μπορεί το κορμί του να τον προδίδει τις ζυγές μέρες του μήνα, μπορεί ο Χρόνος να έχει αφήσει τα σημάδια του κυρίως στα γόνατα και τους αστραγάλους του, όμως ο γεννημένος νικητής αρχηγός της Μπαρτσελόνα μπορεί να κάνει ακόμα το κομμάτι του.
Όποιος κοιτάξει για ώρα την χρυσοποίκιλτη συλλογή του κινδυνεύει να υποστεί αποκόλληση αμφιβληστροειδούς από την έντονη λάμψη (2 κατακτήσεις Ευρωλίγκα και 3 φορές MVP της κανονικής περιόδου, 8 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα Ισπανίας, 1 Κόρατς, 2 ασημένια Ολυμπιακά μετάλλια, 1 χρυσό σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, 2 χρυσά, 2 αργυρά και 1 χάλκινο σε Ευρωμπάσκετ κ.α.), ενώ το όνομά του πλησιάζει στο να γίνει το απόλυτο συνώνυμο των «Μπλαουγκράνα» και διεκδικεί, μαζί με τον Πάου Γκασόλ, με αξιώσεις τα πρωτεία του σημαντικότερου παίχτη στην καλύτερη Εθνική Ισπανίας που αντίκρισε ποτέ ο μπασκετικός πλανήτης.
Και, όπως απέδειξε για νιοστή φορά σήμερα στην επιβλητική νίκη της ομάδας του απέναντι στον Ολυμπιακό, συνεχίζει ν' αποτελεί το βαρόμετρο της Μπάρτσα: σίγουρα, δεν έθελξε σε βαθμό εντυπωσιασμού με την απόδοσή του, όμως ήταν αυτός που φρόντισε να κόψει- μ' ένα τρίποντο από το σαλόνι του σπιτιού του και μία, με το αριστερό μάλιστα, «μπομπίτα»- την αρχική φόρα των Πειραιωτών, όταν αυτοί προηγήθηκαν στα πρώτα λεπτά του αγώνα.
Η άλλοτε κραταιά Μπαρτσελόνα μπορεί να μη διαθέτει, πλέον, τα πυρηνικά υπερόπλα του παρελθόντος (Γιασικεβίτσιους, Μποντιρόγκα, Μάικλ και τόσοι άλλοι) και ως εκ τούτου να μη λογίζεται ως το μεγαλύτερο φαβορί για την κατάκτηση του φετινού τροπαίου (η σειρά με τον λαβωμένο, σήμερα, Ολυμπιακό έχει πολύ δρόμο ακόμα), όμως έχει την ευτυχία να διατηρεί στις τάξεις της τον άνθρωπο που- παρόλο που στη μία χρονιά που έπαιξε στο Μέμφις στην από κει πλευρά του Ατλαντικού ήταν παραπάνω από επαρκής- δεν την πρόδωσε ποτέ. Εκείνον που πάντα, στα δύσκολα, θα ζητήσει την μπάλα, θα πάρει ένα σκριν στα 7,5 μέτρα, θα οπλίσει και θα στείλει την μπάλα με μαθηματική ακρίβεια στο πλεκτό.
Και θ' αναγκάσει τους απανταχού ακραιφνώς μπασκετόφιλους και μη να πάνε να βρούνε ένα αναμμένο καντήλι και να του το κατεβάσουν. Να τον γιουχάρουν μέχρι να ματώσει ο λαιμός τους και να κλείσει η φωνή τους. Να χειρονομήσουν εναντίον του και να τον προσφωνήσουν με την ευρύτερα διαδεδομένη ελληνική λέξη.
Όμως, όταν το ξέσπασμα φτάσει στο τέλος του και οι παλμοί επιστρέψουν στο φυσιολογικό, θα έχει φτάσει η στιγμή να τον εξυμνήσουν και να καταλάβουν πως παίχτες που τρυπάνε με τέτοια συχνότητα τον προσωπικό τους ουρανό (δεδομένων των ανύπαρκτων προσόντων του) βγαίνουν μία φορά κάθε τριακονταετία.
Ελάτε, λοιπόν. Το ανακατεμένο σας στομάχι από την ανάγνωση ενός κειμένου που το λήμμα «Ναβάρο» εμφανίζεται συχνότερα απ' όσο πρέπει, μάλλον θα το αντέξει. Προτάξτε το ένα σας πόδι, λυγίστε τη μέση, βγάλτε το καπέλο.
Ο «Λα Μπόμπα» αξίζει πέρα για πέρα τούτη την υπόκλιση.
