Ακόμα και σε μια τηλεοπτική μετάδοση, ο ήχος μπορεί να δώσει το ερέθισμα. Ένα τέτοιο βράδυ, πριν ένα χρόνο, οι οπαδοί του Ολυμπιακού έβλεπαν έναν πιτσιρικά να δίνει το δικό του σόου. Σαν ένα προσωπικό ξέσπασμα για το διάστημα που είχε περάσει στον πάγκο, μέσα σε 16 λεπτά θα πετύχει 13 πόντους και ο κόσμος θα αρχίσει να τραγουδάει το όνομά του. Το ερέθισμα που λέγαμε…
Η κάμερα στρέφεται στα επίσημα του ΣΕΦ. Εστιάζει στον πατέρα του, που ενθουσιασμένος ασπάζεται το ρυθμό χειροκροτώντας, έστω κι αν τα χείλη του δεν κινούνται στο σύνθημα που εκείνη τη στιγμή ακούγεται. Ήταν μια αποθέωση που ίσως ούτε ο ίδιος να είχε ζήσει σε τέτοιο ρυθμό. Μια αποθέωση που πιθανόν, όταν έκανε όνειρα για το γιο του, να είχαν άλλο περιβάλλον και άλλη απόχρωση.
Ο Αργύρης Παπαπέτρου, όμως, δεν είχε νιώσει ποτέ τόσο περήφανος. Και ουδέποτε προσπάθησε να μπλέξει την καριέρα που εκείνος έκανε τη δεκαετία του ’80 με τις επιθυμίες του Ιωάννη. Ούτε με του μεγαλύτερου γιου του, Γιώργου, που αποφοίτησε από το κολέγιο και φέτος αγωνίζεται στον Κόροιβο Αμαλιάδας. Εξάλλου, η πρώτη επιρροή στη ζωή αμφότερων των αγοριών ήταν η μητέρα τους, που έπαιζε ερασιτεχνικά ποδόσφαιρο.
Η Φήμη στον Άλιμο ήταν η πρώτη ομάδα που τους υποδέχτηκε, έπειτα από μερικά αθώα χρόνια στο κολυμβητήριο. «Ακόμα και στο ποδόσφαιρο είχε ηγετική θέση, έπαιζε στα χαφ και έκανε το παιχνίδι της ομάδας, η μπάλα περνούσε από τα πόδια του», θυμάται ο Αργύρης Παπαπέτρου για τον Ιωάννη, ο οποίος είχε ένα μεγάλο αντίπαλο στην προσπάθειά του να πάρει τη φανέλα με το νούμερο «10». Τα πόδια του!«Πολύ γρήγορα τα παιδιά αναπτύχθηκαν, ψήλωσαν και συν του ότι δεν βρίσκαμε εύκολα ποδοσφαιρικά παπούτσια, προέκυψε νέος προβληματισμός», θυμάται ο Αργύρης Παπαπέτρου, που άκουσε τη συμβουλή του Κώστα Μπατσινίλα και πήγε τα παιδιά του να μάθουν μπάσκετ. Ο Γιώργος ήταν τότε εννέα ετών και ο Ιωάννης θα ξεκινήσει εφτά ετών στον Πανιώνιο, αφού πέρασε ένα χρόνο έξω από τις γραμμές παρακολουθώντας τον μεγάλο του αδελφό. «Του άρεσε πάρα πολύ το μπάσκετ κι έτσι έγινε το άθλημα που επέλεξε». Μετά τον Πανιώνιο, σειρά είχε ο Ηλυσιακός και κόντρα στην ελληνική νοοτροπία, ακολούθησε η Αμερική…«Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου αγώνα του κολεγιακού πρωταθλήματος. Είδα το επίπεδο, είδα την ένταση του κοινού κι ένιωσα ότι θέλω να γίνω μέρος του». Ο Ιωάννης ήταν 15 ετών και ο πατέρας του, πλέον, ήταν προπονητής. Σε ένα από τα δεκάδες dvd που παρακολουθούσε, ο μικρός του γιος μαγεύτηκε. «Ήρθε και μας είπε ότι θέλει να πάει στην Αμερική, όπως ο Γιώργος. Του εξηγούσαμε πως ο αδελφός του έφυγε, αφού πρώτα τελείωσε το λύκειο και ότι θα ήταν καλύτερα αν περίμενε να μεγαλώσει λίγο ακόμα, πριν ζήσει το ταξίδι. Εκείνος όμως, δεν μεταπείστηκε. Συνέχισε να επιμένει, έλεγε ότι όσο νωρίτερα πάει τόσο καλύτερα θα ήταν».
Ο Αργύρης και η Αναστασία δεν έμοιαζαν να έχουν και πολλές επιλογές. Παρότι θα έπρεπε να δουν και το δεύτερο παιδί τους να αποδημεί, δέχτηκαν την επιθυμία του Ιωάννη και έψαξαν για την καλύτερη λύση. Ποτέ δεν είναι εύκολο για τις οικογένειες να φεύγουν τα παιδιά τους», λέει ακόμα και τώρα ο πατέρας του, ο οποίος είναι η αλήθεια πως φέρθηκε… σκληρά, αλλά τίμια στον Ιωάννη. Από τη στιγμή που είχε πάρει την απόφασή του να φύγει, θα έπρεπε να είναι έτοιμος να την αντιμετωπίσει. Με κάθε κόστος.
Από τα γυμνάσια που έκαναν προτάσεις για τον Παπαπέτρου, η οικογένειά επέλεξε το πιο αυστηρό. «Είδαμε ότι ήταν εσώκλειστοι οι φοιτητές, το επίπεδο πειθαρχίας ήταν μεγάλο, όπως και εκείνο της ασφάλειας. Μετά τις 10 το βράδυ, «κόβονταν» τα πάντα: το ρεύμα και το internet, ενώ για να πάρει άδεια το Σαββατοκύριακο, έδινα εγώ άδεια μέσω email». Το πρόγραμμα στο γυμνάσιο που εκτός των άλλων φοίτησε και ο Σάσα Καούν ήταν εξαιρετικά αυστηρό. Το εγερτήριο χτυπούσε στις 7π.μ. και οι μαθητές είχαν μια ώρα για πρωινό, ενώ στις 8π.μ. υπήρχε καθημερινός έλεγχος καθαριότητας στους κοιτώνες.
«Σε εκείνο το διάστημα έμαθε πώς να ζει ως Αμερικάνος και παράλληλα να κάνει τα πιο απλά πράγματα για να φροντίζει τον εαυτό του, όπως να φτιάχνει το κρεβάτι του και να σιδερώνει τα ρούχα του», αναφέρει ένα άλλο δημοσίευμα, παραλείποντας πως τα ρούχα του ήταν η στολή που υποχρεούταν να φοράει καθημερινά στο σχολείο. Το εφτάωρο μάθημα διαρκούσε από τις 8.30π.μ. ως τις 2.45μ.μ., με πεντάλεπτα διαλείμματα ανάμεσα σε κάθε ώρα διδασκαλίας.
Το απόγευμα, το βασικό αντικείμενο του Ιωάννη ήταν το μπάσκετ. Μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες προσαρμογής στο γυμνάσιο, αποφάσισε πως πρέπει να περάσει το χρόνο του στο γυμναστήριο. Έπρεπε να γίνει πιο δυνατός, αν ήθελε να ξεχωρίσει στο πρωτάθλημα. Έβαλε μέσα στον πρώτο του χρόνο 15 κιλά μυϊκού όγκου και δε θα σταματούσε να δουλεύει μέχρι να έρθει εκείνο που έψαχνε. Ένα καλό κολέγιο… «Το πρόβλημα με το Florida Air Academy Falcons ήταν πως δεν συγκέντρωνε προσοχή. Μόνο μικρά κολέγια έμπαιναν στον κόπο να έρθουν να δουν αγώνες», έλεγε με παράπονο ο Ιωάννης, που βρήκε κατά τύχη την ευκαιρία του. «Σε έναν αγώνα, ήρθαν να δουν έναν παίκτη από την αντίπαλη ομάδα. Ξαφνικά, είδαν εμένα. Μέχρι τότε κανείς δεν με ήξερε».
Οι καλύτερες ευκαιρίες στη ζωή έρχονται τυχαία! Ο «Πάπι», όπως σύντομα θα τον ονόμαζαν οι Αμερικάνοι, έγινε γνωστός. Η πρώτη προσέγγιση ήταν από το Τσάρλεστον, η δεύτερη από τη Τζόρτζια και στην πορεία άρχισαν να έρχονται οι υποτροφίες από τα μεγάλα κολέγια. Οι Γκέιτορς του Νικ Καλάθη, το Κάνσας και τελευταίο το Τέξας. «Όταν εμφανίστηκε το Τέξας, όλα άλλαξαν», εξήγησε ο Ιωάννης, που στο φινάλε θα έπαιρνε την τελική του απόφαση ανάμεσα σε 40 κολέγια, που τον είχαν προσεγγίσει. «Ο Ρικ Μπαρνς αναγνώρισε την ικανότητά μου να παίζω σε όλες τις θέσεις αμέσως. Με είδε μόλις για δέκα λεπτά και κατάλαβε ακριβώς τι παίκτης είμαι. Ένιωσα ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ».
Το… πόκερ στο Τέξας δεν έμελλε να κρατήσει πολύ. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είχε κρυμμένους άσσους στο μανίκι για να κατορθώσει από την πρώτη του χρονιά στο κολέγιο να παίξει βασικός! Πήγαινε μόνος του για προπόνηση κάθε Σάββατο, ακολούθησε ατομικό πρόγραμμα ένα ολόκληρο χρόνο για να είναι έτοιμος για το Τέξας και χρειάστηκε να συστρατευτεί όλη η παρέα του στην Αμερική για να πειστεί να δώσει άδεια στον εαυτό του και πάει ένα Σαββατοκύριακο στην Disneyworld. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό! Με 8,4 πόντους και 4,4 ριμπάουντ στην πρώτη του κολεγιακή χρόνια, έλκυσε τον Ολυμπιακό το προηγούμενο καλοκαίρι και μετά από… παρτίδα με συνεχείς εναλλαγές, οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν!
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήρθε στην Ελλάδα για να ξεκινήσει μια δεύτερη, πρώτη καριέρα! Στην αρχή έμοιαζε να τα παθαίνει όλα… Γαστρεντερίτιδα, κάταγμα μύτης, μικρούς και επιπόλαιους τραυματισμούς στο γόνατο που τον κρατούσαν πίσω. Μέχρι τον Μάρτιο του 2014 που απελευθερώθηκε κι ένιωθε δικαιωμένος για την επιλογή του να γυρίσει στην πατρίδα του. Το καλοκαίρι το σενάριο – δυστυχώς – επαναλήφθηκε. Με χειρότερες συνέπειες! Κάταγμα περόνης έξω σφυρού, συνδεσμικές κακώσεις, γύψος, χειρουργική επέμβαση κι εκείνο το βράδυ της αποθέωσης να παίζει σαν ταινία στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Πέρασαν κοντά έξι μήνες για να επιστρέψει. Οι χειρότεροι μήνες κάθε αθλητή. «Κάθε μέρα ξυπνούσα το πρωί και έλεγα δεν μπορώ άλλο, θέλω να τα παρατήσω. Μετά το πρώτο καιρό και κυρίως μετά τον πρώτο μήνα κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω ένα βήμα πίσω, να ηρεμήσω και να δω μέρα με την μέρα πως μπορώ να βελτιωθώ μέσα σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκομαι. Όταν το έκανα αυτό πιστεύω πως άρχισα να βελτιώνομαι». Ο Μάρτιος, λένε, είναι ο πιο άστατος μήνας του χρόνου. Γδάρτη και κακό παλουκοκαύτη, τον αποκαλούν. Για τον Ιωάννη Παπαπέτρου, είναι διαφορετικά. Έχει πάντα ήλιο!
