Ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι ο άνθρωπος που έχει αλλάξει την ιστορία της Ατλέτικο Μαδρίτης. Είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής, μετράει μόνο επιτυχίες. Δεν είναι τυχαίο πως τα δυο τελευταία πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει η ομάδα, τον έχουν ως κοινό παρονομαστή. Το 1996 ως ποδοσφαιριστής και αρχηγός της τότε ομάδας είχε κατακτήσει το νταμπλ στην Ισπανία, ενώ 18 χρόνια μετά οι ροχιμπλάνκος πανηγύρισαν και πάλι το νταμπλ, αυτή την φορά με τον Σιμεόνε στον πάγκο τους.
Τι έχει καταφέρει ως προπονητής;
Ο Τσόλο, όπως είναι το παρατσούκλι του, ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα εκεί όπου τελείωσε την ποδοσφαιρική του. Στην Ρασίνγκ Κλουμπ της Αργεντινής. Στις 17 Φεβρουαρίου του 2006 έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι. Εν συνεχεία και μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς κάθισε στο πάγκο της ομάδας. Τον Μάιο του 2006 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εστουντιάντες και, αφού κατέκτησε το κύπελλο Απερτούρα, αποχώρησε τον Δεκέμβριο του 2007 για να αναλάβει την Ρίβερ Πλέιτ. Εκεί έμεινε και πάλι για έναν χρόνο όμως πρόλαβε να πανηγυρίσει τίτλο, αυτόν του Κλαουσούρα. Από την Ρίβερ έφυγε τον Νοέμβριο του 2008. Μετά από ένα πέρασμα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, στην Σαν Λορένζο ήρθε η στιγμή να ανοίξει τα φτερά του για την Ευρώπη και την ιταλική Κατάνια. Τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Στον πάγκο της ομάδας κάθισε για 18 αγώνες. Ο απολογισμός; 7 νίκες, 10 ισοπαλίες και 8 ήττες. Έτσι έφυγε από την ομάδα της Σικελίας με προορισμό και πάλι την Αργεντινή και την Ρασίνγκ. Στις 23 Δεκεμβρίου του 2011 ήρθε η στιγμή που περίμενε. Αναλαμβάνει την αγαπημένη του Ατλέτικο.Στην αυλή των θαυμάτων
Ήταν δύο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, όταν ο Σιμεόνε μπήκε στο αεροπλάνο με προορισμό την Μαδρίτη. Τότε ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε. Όταν ανέλαβε την Ατλέτικο η ομάδα δεν ήταν και στην καλύτερή της κατάσταση, όντας 11η στο πρωτάθλημα. Όμως ο Σιμεόνε της έδωσε κάτι που σίγουρα δεν είχε. Τσαμπουκά. Έβλεπες τα μάτια των παικτών να γυαλίζουν. Έτσι εκεί που η χρονιά έμοιαζε χαμένη, στο τέλος αυτής οι ροχιμπλάνκος σήκωσαν το τρόπαιο του Γιουρόπα Λιγκ. Τότε ήταν η πρώτη φορά που το όνομα του Ντιέγκο Σιμεόνε έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Αυτή όμως ήταν μόνο η αρχή των επιτυχιών. Λίγους μήνες αργότερα, 31 Αυγούστου του 2012, η Ατλέτικο αντιμετώπισε στο Μονακό την Τσέλσι για τον τελικό του Σούπερ Καπ. Η κάτοχος του Γιουρόπα Λιγκ το σήκωσε κι αυτό με θρίαμβο 4-1.
Τον Μάιο του 2013 και συγκεκριμένα στις 17 του μήνα ήρθε η ώρα για τον πρώτο εγχώριο τίτλο της Ατλέτικο μετά από το ντάμπλ της σεζόν 1995-1996. Τότε σε ένα κατάμεστο Σαντιάγκο Μπερναμπέου ο Τσόλο Σιμεόνε και οι παίχτες νίκησαν με 2-1 την συμπολίτισσα και μισητή Ρεάλ και κατέκτησαν το Κόπα Ντελ Ρέι. Αυτό όμως δεν ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της χρονιάς. Η Ατλέτικο ήταν ασταμάτητη. Έτσι κατάφερε να πάρει και το πρωτάθλημα. Η επιτυχία είναι τεράστια αν αναλογιστεί κάποιος ότι ο Σιμεόνε κατάφερε να βάλει την Ατλέτικο και πάλι, το είχε κάνει και το 1996 ως παίχτης, σφήνα ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Επόμενος τίτλος ήταν αυτός του Σούπερ Καπ Ισπανίας στις 22 Αυγούστου 2014.
Οι επιτυχίες όμως δεν ήταν μόνο εντός συνόρων. Ο Σιμεόνε έφτασε την Ατλέτικο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία της. Εκεί όπου, μετά από μια καταπληκτική πορεία, κρατούσε τον τίτλο στα χέρια για 93 λεπτά. Μια κεφαλιά του Σέρχιο Ράμος έστειλε τον τελικό στην παράταση. Στην παράταση έκανε την εμφάνιση της τόσο η κούραση όσο και το ψυχολογικό άδειασμα των παιχτών και το τελικό 4-1 βρήκε την Ρεάλ στην κορυφή της Ευρώπης.Εκρηκτικός χαρακτήρας
Δεν είναι όμως και λίγες οι φορές όπου ο Τσόλο «βγαίνει από τα ρούχα του». Αρκετές είναι και οι τιμωρίες που έχει δεχθεί για ανάρμοστη συμπεριφορά. Δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει την σφαλιάρα που είχε ρίξει στον τέταρτο διαιτητή κατά την διάρκεια του δεύτερου τελικού του περσινού Κόπα Ντελ Ρέι. Κάτι που φυσικά το πλήρωσε ακριβά με ποινή οχτώ αγωνιστικών. Ένα ακόμη παράδειγμα του ένθερμου χαρακτήρα του είναι και ο τσακωμός με τον Ράφαελ Βαράν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί όπου κινήθηκε σαν μαινόμενος ταύρος προς το μέρος του νεαρού αμυντικού, όταν αυτός πανηγύρισε, κάπως προκλητικά, το γκολ του Ρονάλντο στις καθυστερήσεις της παράτασης. Όπως μπορεί να αντιληφθεί κάποιος είναι ένας άνθρωπος νευρικός, που παθιάζεται με αυτό που κάνει, και μερικές φορές χάνει το έλεγχο. Σίγουρα όμως, αυτό είναι και κάτι που τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην δουλειά του. Καθώς με αυτό τον τρόπο τσιτώνει τους παίχτες του κάτι που έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι. Αυτές τις πτυχές του χαρακτήρα του, τις έχει δείξει και πριν αποχωρήσει από την ενεργό δράση.
Τι είπε ο... στόμας του!
Τον ένθερμο χαρακτήρα του δεν τον βγάζει μόνο εντός του γηπέδου άλλα και στις συνεντεύξεις τύπου που έχει δώσει κατά καιρούς.
«Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στις μητέρες των παικτών μου, καθώς τους έδωσαν μεγάλες... μπάλες για να παίζουν έτσι». Ήταν οι δηλώσεις του μετά το τέλος του ημιτελικού με την Τσέλσι και την πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Υπάρχουν όμως και δηλώσεις που δείχνουν και άλλες πτυχές του χαρακτήρα του, πιο ανθρώπινες, πιο αληθινές. Όπως αυτές που είχε κάνει στην ιστοσελίδα της ΦΙΦΑ και καταπιάστηκε με το θέμα της κρίσης και της ανεργίας κάνοντας έναν παραλληλισμό με τους «ροχιμπλάνκος».«Πραγματικά πιστεύω ότι αυτή η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει δείξει στους ανθρώπους τι ακριβώς χρειάζονται καθημερινά στη ζωή τους. Ενέργεια.Για να αποδείξουν πως παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα που μπορεί να έχουν, με τη δική τους δύναμη μπορούν να παλέψουν, να αναζητήσουν και να βρουν λύσεις ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν.
Γνωρίζουμε ότι αυτή την εποχή είναι πολύ δύσκολο να βρει κάποιος δουλειά. Αλλά χάρη στη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση αυτοί οι ποδοσφαιριστές έδωσαν τις αποδείξεις και τις αφορμές στους ανθρώπους να πουν: Ναι μπορούμε. Δεν είναι τα πάντα τα χρήματα. Μπορούμε να πετύχουμε πολλά και με λιγότερα χρήματα».
Στις δηλώσεις αυτές από την μια φαίνεται η τρέλα που τον διακατέχει σαν προπονητή. Ότι θέλει οι παίχτες του να τα δίνουν όλα εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Αλλά από την άλλη μας έδειξε και το πιο ανθρώπινό του πρόσωπο.Πανηγυρίζει με τρέλα!
Άλλο ένα ενδεικτικό του χαρακτήρα του είναι οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί του. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον έχουμε δει να κάνει σπριντ από τον πάγκο του μέχρι το σημείο όπου πανηγυρίζουν κάποιο γκολ οι παίχτες του. Πολλές φορές ο ίδιος ξεσαλώνει πολύ περισσότερο από τους ποδοσφαιριστές του. Αυτό αποδεικνύει ότι είναι ένας άνθρωπος που θέλει να νικάει. Ζει για να νικάει. Και μέχρι στιγμής τα πηγαίνει περίφημα.
