Δεν μάτωσαν, λοιπόν, οι παίκτες του με την Ξάνθη. Δεν πάλεψαν, δεν δούλεψαν αρκετά, νόμισαν ότι θα την έβγαζαν καθαρή με το μίνιμουμ της προσπάθειας και, ως γνωστόν, έφαγαν μια κατραπακιά... όλη δική τους και έμειναν εκτός Κυπέλλου.
Ακολούθησαν οι “καμπάνες” στο Κορωπί, η σκληρή ομιλία Βόκολου για “τέλος ευκαιριών”, για... σουτάρισμα όλων όσοι “δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος της φανέλας” και για χρησιμοποίηση μόνο εκείνων που έχουν “κότσια”. Και, φυσικά, το σαφές μήνυμα των οργανωμένων με το πανό περί “μηδενικής ανοχής στους αδιάφορους” και το σύνθημα που καλούσε τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού να παίξουν μπάλα για να μην αναγκαστεί να το κάνει η... Θύρα 13.
Βέβαια, ο Μλάντεν Πέτριτς διαφώνησε δημοσίως με τις αιτιάσεις του Αναστασίου για τη “νοοτροπία”. Αλλά η εικόνα τόσο του ίδιου (που επέστρεψε στις καλές εμφανίσεις και ήταν ο κορυφαίος του αγώνα) όσο και των συμπαικτών του (που κέρδισαν εύκολα τον Πλατανιά, ο οποίος πριν από λίγο καιρό είχε... απολύσει τον Μίτσελ) επιβεβαιώνουν απόλυτα τον προπονητή του!
Γιατί, παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο και έχοντας συνειδητοποιήσει πως δεν τους “έπαιρνε” να κάνουν δεύτερη σερί γκέλα, οι παίκτες του Παναθηναϊκού... αποφάσισαν να γυρίσουν τον διακόπτη και να τα δώσουν όλα! Καμία σχέση, δηλαδή, με το κακέκτυπο ομάδας που είδαμε κόντρα στην Ξάνθη. “Καθάρισαν” με 3-0, έχασαν πέναλτι, θα μπορούσαν να είχαν σκοράρει άλλες 2-3 φορές και έφτασαν στις 15 τελικές (θυμίζω ότι την περασμένη Πέμπτη είχαν σταματήσει στη... μία!).
Αυτή η μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού μέσα σε τόσο λίγες... ώρες δεν μπορεί, λοιπόν, παρά να είναι θέμα τρόπου σκέψης και λειτουργίας των ποδοσφαιριστών του. Όταν νιώθουν ότι δεν τρέχει και τίποτα αν κάνουν καμιά στραβή, χαλαρώνουν. Όταν βλέπουν τα σκούρα και τα μπλεξίματα με διοίκηση και οπαδούς, τότε παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια και το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους.
Είπαμε, όμως: γι' αυτή την λανθασμένη νοοτροπία δεν φταίνε μόνο οι παίκτες. Φταίνε και ο προπονητής, ο τεχνικός διευθυντής και η διοίκηση που δεν έχουν καταφέρει να τους περάσουν το σωστό πνεύμα και να τους δώσουν να καταλάβουν ότι ο συμβιβασμός με την ήττα και την αποτυχία δεν μπορεί να υπάρχει στο DNA μεγάλων ομάδων, όπως ο Παναθηναϊκός.
Το παιχνίδι στα “κόκκινα” είναι μονόδρομος για τον ΠΑΟ των γνωστών ποιοτικών “περιορισμών”. Οτιδήποτε λιγότερο από το μάξιμουμ της θέλησης και της μαχητικότητας σε κάθε ματς μπορεί να στοιχίσει ακριβά. Όπως συνέβη (και) στο Κύπελλο.
Το ελπιδοφόρο για τον ΠΑΟ, πλην της “απάντησης” των Πράσινων στο κάζο από την Ξάνθη, είναι ότι ο Αναστασίου έδειξε να “ψάχνεται” και να επιχειρεί να βρει λύσεις για το -μέχρι τώρα- μονοδιάστατο και προβλέψιμο παιχνίδι της ομάδας του. Κόντρα στον Πλατανιά, ο Παναθηναϊκός δεν είχε μόνο... άξονα. Έπαιξε -επιτέλους- περισσότερο από τα άκρα και τα αποτελέσματα ήταν άμεσα και θεαματικά. Και από εδώ και πέρα, παρόντος και του Χάρη Μαυρία, ο Αναστασίου θα μπορεί να κινείται και στα “φτερά”.
Θα τον βοηθήσει σ' αυτό και ο Βίκτωρας Κλωναρίδης. Αυτό(ς) ήταν το άλλο ελπιδοφόρο που είδαμε να συμβαίνει στη Λεωφόρο. Πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ-δείγμα ταλέντου και “φώναξε” ότι έχει να πάρει πολλά από αυτόν ο Παναθηναϊκός αν τον δουλέψει μεθοδικά και τον στηρίξει περισσότερο. Προσόντα έχει. Την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα και τη διεισδυτικότητά του δεν τις βρίσκεις εύκολα στην αγορά. Ειδικά αν δεν έχεις πολλά λεφτά για... σπρώξιμο. Γι' αυτό ο Παναθηναϊκός πρέπει να επενδύσει πάνω του πιο επίμονα και περισσότερο συστηματικά. Τακτική προσήλωση χρειάζεται ο Κλωναρίδης, περισσότερη αυτοπεποίθηση και εξυπνότερο καταμερισμό των δυνάμεών του. Και αν παίζει και εξτρέμ, ακόμα καλύτερα.
