Το όνομά του είναι Ράικονεν. Κίμι Ράικονεν
Όταν τα 5 κόκκινα φώτα έδωσαν τη θέση τους σε 5 άχρωμες «κόγχες» σημαίνοντας, έτσι, την εκκίνηση του αγώνα, οι δύο Μερσέντες δε δυσκολεύτηκαν να διατηρήσουν το 1-2, ενώ και ο Φέτελ κράτησε με σχετική ευκολία τη δική του θέση (3η).
Πίσω τους, όμως, οι δύο Γουίλιαμς των Μάσα, Μπότας είδαν (μέρα που είναι) τον Χριστό της Φόρμουλα 1 φαντάρο: είχε το πρόσωπο του Κίμι Ράικονεν που βρήκε το κράνος τους, το άνοιξε και μετά τους έβαλε τα γυαλιά. Με δύο προσπεράσματα βγαλμένα από τα πιο υγρά μηχανοκίνητα όνειρα των οπαδών της Φεράρι, ο Φιλανδός κατάφερε ν’ αναρριχηθεί στην 4η θέση, πίσω από την απαράλλαχτη πρώτη τριάδα. Πιάσε με αν μπορείς
Έχοντας αφήσει στην άκρη το άγχος της εκκίνησης, ο Λιούις Χάμιλτον φρόντισε να βγάλει εκτός ζώνης DRS (πάνω από ένα δεύτερο) τον teammate του Νίκο Ρόζμπεργκ από τον πρώτο, κιόλας, γύρο.
Όμως, ο Γερμανός αποφάσισε ν’ αποδείξει εμπράκτως πως γνωρίζει ότι το γκάζι βρίσκεται στο κάτω δεξί άκρο του μονοθέσιου, το πάτησε μέχρι τέρμα και έκανε τρεις συνεχείς ταχύτερους γύρος (2ος- 4ος), ρίχνοντας τη διαφορά από τον πρωτοπόρο ακόμα και στα 7 δέκατα, πριν ο Άγγλος ανταπαντήσει με δύο δικούς του ταχύτερους και την επαναφέρει στα 1.2 δευτερόλεπτα. Και διηγώντας τα να κλαις
Η μία, η Ρεντ Μπουλ, μέχρι και πέρυσι είχε ως αγαπημένη της συνήθεια τη συλλογή νικών, ενώ η άλλη- η ΜακΛάρεν- είναι ένας ζωντανός μηχανοκίνητος θρύλος της Φόρμουλα 1.
Οι εποχές, ωστόσο, που η σαμπάνια έρρεε άφθονη στο φτιαγμένο από ανρθακονήματα κορμί είτε της μεν είτε της δε, φαίνεται πως έχουν παρέλθει: Ρικιάρντο, Κβίατ, Αλόνσο και Μπάτον έδιναν το νυν υπέρ πάντων αγώνα για τις τιμητικότατες θέσεις 14-17, βρίσκοντας την καρδιά των φαν τους και γεμίζοντάς την με απέραντη θλίψη.
Οι εφιάλτες, τελικά, δε σταματούν μόλις ανοίξεις τα μάτια σου. Καμιά φορά μπορούν να διαδραματίζονται ακόμα και ενόσω είσαι ξύπνιος. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν
Όταν- από τον 12 μέχρι τον 14ο γύρο- άνοιξε ο χορός των πιτ- στοπ, ο Φέτελ μπήκε πρώτος απ’ όλους όσους μάχονταν, θεωρητικά, για τη νίκη, έβαλε τη μαλακή γόμα, για να τον ακολουθήσουν κατά σειρά και η Χάμιλτον, Ρόζμπεργκ και Ράικονεν.
Με τις προσδοκίες των φιλάθλων για ν’ ανακατάταξη στην κορυφή (προκειμένου να πάρει φωτιά ο αγώνας) να μη συναντούν ποτέ την πραγματικότητα και να μένουν απλές προσδοκίες, η πρώτη τετράδα δεν άλλαξε καθόλου και ο Χάμιλτον, στον 15ο γύρο, συνέχισε να προηγείται.
Την ομοιόμορφη εικόνα των δύο Μερσέντες και δύο Φεράρι ήρθαν να συμπληρώσουν και οι δύο Γουίλιαμς με τις δύο Λότους (για τις θέσεις 5-8), μετά την ολοκλήρωση της πρώτης στάσης στα πιτ για όλες τις ομάδες.
Τα μονοθέσια είχαν παραταχθεί, λοιπόν, ανάλογα με τη δυναμικότητά τους. Μάχη για τον τιμητικό βαθμό
Κι ενώ μπροστά ο Χάμιλτον συνέχιζε τη βόλτα του στην άσφαλτο της Σανγκάης, στις θέσεις 9-13 γινότανε ο κακός, τετράτροχος χαμός: Πέρεζ, Φερστάπεν, Νασρ, Έρικσον και Ρικιάρντο μάχονταν με νύχια- αυτά των ποδιών τους- και με δόντια, προσπαθώντας όλοι τους να μπουν εντός της βαθμολογούμενης πρώτης δεκάδας.
Σ’ εκείνο το σημείο του grand prix, ο 17χρονος Μαξ Φερστάπεν αποδείκνυε για ακόμα μία φορά πως το μέλλον της Φόρμουλα 1 είναι ήδη εδώ, καθώς διατηρείτο με χαρακτηριστική ευκολία στη 10η θέση, λίγο πίσω από τον 9ο Πέρεζ.
Αν στα 17 του κάνει τέτοιες εμφανίσεις με μία Τόρο Ρόσο, φανταστείτε τι θα κάνει σε 2-3 χρόνια από τώρα με το «σωστό» μονοθέσιο… Αρχή, μέση (γόμα) και τέλος;
Και πάνω που η συνήθεια (Χάμλτον, Ρόζμπεργκ, Φέτελ, Κίμι) άρχισε να γίνεται αντί για λατρεία, ρουτίνα, ήρθε η ώρα για το δεύτερο πιτ στοπ: στους γύρους 30-32 είχε φτάσει η στιγμή για τη μέση γόμα για τους πρώτους 3, μπήκαν, βγήκαν και παρά το γεγονός πως ο Γερμανός της Φεράρι έφτασε αρκετά κοντά στο Γερμανό της Μερσέντες, η τριάδα έμεινε ίδια και πεισματικά απαράλλαχτη.
Ο Κίμι έμεινε έξω για λίγους ακόμα γύρους, τη στιγμή που οι δύο ΜακΛάρεν αρνούνταν ν’ αφήσουν τις θέσεις 14 (Μπάτον) και 15 (Αλόνσο) με τις οποίες είχαν, πασιφανώς, δεθεί συναισθηματικά. Αυτός ο Πάστορ(ας) δεν έχει το Θεό του!
Με τον αγώνα να πλησιάζει στο μέσον του, ο Πάστορ Μαλντονάντο αποφάσισε να προσφέρει ένα μικρό διάλειμμα χαράς στους φιλάθλους, προκειμένου να τους αποφορτίσει: πρώτα, στον 35ο γύρο, κόντεψε να… τρακάρει στην είσοδο των πιτ, όταν και ξέχασε να φρενάρει με αποτέλεσμα να πατήσει τις διαχωριστικές γραμμές και να χρειαστεί τη βοήθεια των ανθρώπων ασφαλείας για να φτάσει μέχρι το box της Λότους, ενώ μόλις επέστρεψε στην πίστα προσέφερε ένα μεγαλοπρεπές τετ-α-κε σε Κινέζους παριστάμενους και μη, έφτασε στην αμμοπαγίδα, έδειξε τις ικανότητές του στο ντρίφτινγγκ και συνέχισε σα να μην είχε συμβεί τίποτα.
Άλλη μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά για τον Πάστορ, δηλαδή. Πάνω απ’ όλα η ασφάλεια- το Αυτοκίνητο Ασφαλείας, δηλαδή
Το τελευταίο τρίτο του αγώνα προσφερόταν για καρδιακούς, μιας και είχε μηδενικές συγκινήσεις- τουλάχιστον μέχρι τον 53ο γύρο. Ήτα τότε που ακόμα ένας μνημειώδης αγώνας του πιτσιρικά της Τόρο Ρόσο (ναι, ακριβώς: του Φερστάπεν) καταστρεφόταν από την ατυχία, που φορούσε το προσωπείο του κινητήρα της Ρενό. Ο Φερστάπεν εγκατέλειψε πάνω στη γραμμή εκκίνησης- τερματισμού ενόσω βρισκόταν στην 8η θέση, το Αυτοκίνητο Ασφαλείας μπήκε στην πίστα και ο κερδισμένος της υπόθεσης ήταν μάλλον ο Σεμπάστιαν Φέτελ καθώς η διαφορά του από τον 4ο Κίμι είχε μειωθεί στα 1.1 δευτερόλεπτα.
Ο Χάμιλτον πήρε ακόμα μία νίκη στην Κίνα, βλέποντας πρώτος την καρό σημαία κινούμενος ελαφρώς πιο γρήγορα από μια κότα (εξαιτίας, φυσικά, του ΑΑ), ενώ τον ακολούθησαν οι Ρόζμπεργκ, Φέτελ, Ράικονεν, Μάσα, Μπότας, Γκροζιάν (σ’ έναν «αθόρυβο», αλλά εξαιρετικό αγώνα), Νασρ, Ρικιάρντο και Έρικσον.
Το στέμμα του τον περιμένει
Ποια ήταν τα συμπεράσματα από τον σημερινό, τρίτο αγώνα της σεζόν; Πολλά και αρκούντως ενδιαφέροντα: οι Μερσέντες απέδειξαν πως η Μαλαισία (ένας ιδιαίτερος αγώνας λόγω των θερμοκρασιών που επικρατούν εκεί) ήταν απλά μία παρένθεση και κανείς δεν μπορεί να την κοιτάξει ακόμα στα μάτια (έστω: στις αεροτομές). Ο Χάμιλτον, μετά τον περσινό τίτλο, είναι αδιαμφισβήτητα το φαβορί και για τον φετινό, καθώς αποτελεί ξεκάθαρα το νο1 της πρωταθλήτριας, ενώ ο Ροζμπεργκ συνεχίζει να κολυμπά σε ρηχά νερά.
Η Φεράρι έχει κάνει άλματα προόδου, όμως πρέπει να φάει αρκετά ψωμιά ακόμα προκειμένου να φτάσει να διεκδικεί επί ίσοις όροις τον τίτλο, η Γουίλιαμς είναι αναντίρρητα η 3η δύναμη του γκριντ, ο Φερστάπεν, παρά την εγκατάλειψη, είναι ένας μικρός θαυματοποιός, ενώ η Σάουμπερ μπορεί να φτάσει ακόμα και μέχρι την 5η θέση του πρωταθλήματος!
Η Ρεντ Μπουλ αντί για φτερά, δίνει στους- όποιους- οπαδούς της κώνειο και κατάθλιψη, τη στιγμή που η ΜακΛάρεν- Χόντα βρίσκει σε κάθε αγώνα έναν καινούριο τρόπο να κάνει τη μαύρη ψυχή των φαν της ερεβώδη.
Θα μπορέσει, δεδομένης της μέρας, ν’ αναστηθεί κι αυτή; Θα μπορέσουν οι Φεράρι να συνεχίσουν τη βελτίωσή τους, με στόχο να προσφέρουν ένα πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα στους απειράριθμους οπαδούς της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού; Θα μπορέσει να φτάσει ποτέ κανείς το «βασιλιά» Χάμιλτον;
Αυτά είναι ΤΑ ερωτήματα.
Το “να ζει κανείς ή να μη ζει για να βλέπει Φόρμουλα 1 φανατικά;”, έχει απαντηθεί προ πολλού.
