Η ΕΡΤ είναι σαν ένα άτυπο κυτίο παραπόνων. Αξιωματικά, φταίει για όλα, κυρίως επειδή «την πληρώνουμε». Άλλες φορές τα ακούει δίκαια, άλλες άδικα. Στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί παρά μία πιστή απεικόνιση του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, με όλες τις ανίατες παθογένειες του.
Στην όλη στρέβλωση της, υπάρχουν και μερικά «διαμάντια». Όπως η σειρά εκπομπών «Ο δρόμος προς το Τόκιο», όπου ο χαρισματικός Γιώργος Καπουτζίδης με τον δικό του μοναδικό τρόπο «ξεκλειδώνει» όλους τους αθλητές της ελληνικής αποστολής, οι οποίοι ζουν το όνειρο τους στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.
Είναι τόσο άμεση, γρήγορη, ευχάριστη, διεισδυτική, διδακτική, που ώρες - ώρες μοιάζει με δροσερό αεράκι, πιο δροσερό κι από τους αποστειρωμένους και άνευρους αγώνες, που διεξάγονται στο Τόκιο.
Μόλις σε 20 τηλεοπτικά λεπτά ο Καπουτζίδης καταφέρνει να μπει στα παπούτσια των Ελλήνων πρωταθλητών και χωρίς να διστάζει να τσαλακωθεί βλέπει πόσο στενά, σκληρά, λερωμένα μπορεί να είναι αυτά.
Χάρη στο βιτριολικό του χιούμορ καταφέρνει να δείξει στο γυαλί όλες τις σωματικές, ψυχολογικές, βιοποριστικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα, τους δίνει κατά την «Γουορχολική» ρήση τα 20 λεπτά δημοσιότητας που δεν πήραν ποτέ τους.
Ένας άνθρωπος του θεάτρου, της τέχνης, του πολιτισμού διδάσκει όσα εμείς οι αθλητικοί συντάκτες αποτύχαμε ή ξεχάσαμε να μεταδώσουμε: ο φακός, ο δημόσιος λόγος, τα φώτα δεν ανήκουν μόνο σε αυτούς που φέρνουν διάκριση, μετάλλιο, ρεκόρ, αλλά… σε όλους. Σε όλους, όσοι κατάφεραν να είναι εκεί. Αυτό τους καθιστά ήδη νικητές σε αυτό που κάνουν.
Ο Καπουτζίδης με αυτή την υπέροχη σειρά ψυχολογικών προφίλ, μας ξεναγεί στην μαγεία του αθλητισμού. Προσπαθεί να μιμηθεί τους ήρωες των ντοκιμαντέρ του, βάζει τις στολές τους, τρέχει, κολυμπάει, σηκώνει βάρη, κωπηλατεί, κάνει βάδην, πάλη, τζούντο, διδάσκει ότι όλοι μπορούν να ξεκινήσουν από το μηδέν. Αρκεί να το θέλουν. Διδάσκει και κάτι άλλο, καβαφικό. Η επιτυχία δεν είναι ο αυτοσκοπός, το ταξίδι είναι αυτό που μετράει.
Ο Καπουτζίδης απεικονίζει με μεγεθυντικό φακό το δύσβατο μονοπάτι τους, χωρίς να προκαλεί τον οίκτο. Όποιος είδε κάποιο (ή όλα) από αυτά τα 60 επεισόδια που έχουν προβληθεί μέχρι σήμερα, θα ήξερε ήδη τον υπέροχο Θόδωρο Ιακωβίδη.
Θα είχε ακούσει τα υπέροχα ελληνικά του, θα είχε δει το αξιοπρεπές βλέμμα του, θα είχε καταλάβει τον τιτάνιο αγώνα του, θα είχε οσμιστεί την πίκρα, την στέρηση ου μην και την απελπισία του. Το ξέσπασμα του Έλληνα αρσιβαρίστα πρώτα στο πλατό μετά το τέλος της προσπάθειας του και μετά στις κάμερες δεν ήταν παρά η συνέχεια αυτού του βίντεο.
Η ελληνική συγκομιδή μεταλλίων σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι «φτωχή», μπορεί να αποδειχθεί η πιο «φτωχή» στην σύγχρονη ιστορία. Ωστόσο, η βιωματική προσφορά των Ελλήνων αθλητών στην ελληνική κοινωνία μπορεί να αποδειχθεί πιο πλούσια από ποτέ.
Το μετάλλιο είναι η υλική ανταμοιβή. Είναι -ως επί το πλείστον- προσωπικό. Το αληθινό μάθημα ζωής είναι τα δάκρυα της Άννας Ντουντουνάκη. Το σισυφικό μαρτύριο του 41χρονου Παναγιώτη Γκιώνη που αποχώρησε από τους 5ους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του, μετά από 8 χαμένα ματς-μπόλ.
Είναι το ξέσπασμα του Θοδωρή Ιακωβίδη. Είναι ο τραυματισμός και η επιστροφή στο κορτ με ενάμιση πόδι του Στέφανου Τσιτσιπά. Είναι η κατάρρευση της Ελισάβετ Πεσιρίδου, η οποία είδε το πόδι της να την προδίδει πριν προλάβει καν να πηδήξει το πρώτο εμπόδιο.
Είναι η τιτάνια προσπάθεια του Λευτέρη Πετρούνια για να κάνει το ακατόρθωτο και να προκριθεί στο Τόκιο μετά από τόσες εγχειρήσεις. Είναι το χαμόγελο της Άννας Κορακάκη σε όσους απαιτούσαν μόνο χρυσά και θεωρούν «θαλάσσωμα» μία θέση στους 6 καλύτερους του κόσμου.
Είναι το φωτεινό, καθαρό πρόσωπο του Στέφανου Ντούσκα. Είναι ο αυθορμητισμός και η τρέλα από το δίδυμο Κυρίδου - Μπούρμπου, είναι η έκσταση του Εμμανουήλ Καραλή που αποτυπώνεται σε κάθε του βήμα στο Ολυμπιακό χωριό.
Μαθήματα ζωής από μικρούς βιοπαλαιστές του αθλητισμού, που όλοι τους είχαν μία κοινή συνισταμένη στην πορεία τους. Την απουσία κρατικής βοήθειας.
Ο Πετρούνιας δήλωσε ότι ήταν απλήρωτος για επτά μήνες, η Κορακάκη μίλησε για παντελή έλλειψη οικονομικής στήριξης, ο Ντούσκος είπε ότι τα έκανε όλα μόνος του, ο Ιακωβίδης την έβγαζε με 250 ευρώ.
Κι αυτοί είναι ο… αφρός. Οι πρωταθλητές. Οι προβεβλημένοι. Οι «επιτυχημένοι». Φανταστείτε τους υπόλοιπους.
Οι μικροί αυτοί ήρωες που βρίσκονται στο Τόκιο έφτασαν εκεί με καύσιμο την προσωπική τους τρέλα και το ταλέντο τους. Στερήθηκαν, μόχθησαν, ίδρωσαν, πάλεψαν, έπεσαν και ξανασηκώθηκαν. Μόνοι τους, άντε και με κανέναν ιδιώτη χορηγό, αν ήταν τυχεροί.
Κανείς δεν θα πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος για αυτούς. Η περηφάνια είναι ένα προσωπικό συναίσθημα και αφορά τους ίδιους προσωπικά. Οι ίδιοι θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για τους εαυτούς μας. Σε εμάς, μπορεί να υπάρχει μόνο θαυμασμός, σεβασμός και δέος για αυτούς και την προσπάθεια τους.
Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πόλη που είχε γεννήσει Ολυμπιονίκη κατεδάφιζε ένα μέρος από τα τείχη της για να τον τιμήσει. Αυτή τη φορά ο καθένας προσωπικά ας ρίξει τα δικά του προσωπικά τείχη μόνο για αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Αυτούς που δεν πήραν μετάλλιο, που δεν διακρίθηκαν, που δεν έκαναν ρεκόρ. Αυτοί είναι που το έχουν περισσότερη ανάγκη.
Ταυτόχρονα, ας γυρίσει την πλάτη σε όλους όσοι τρέχουν μόνο για να φωτογραφηθούν μαζί τους, για να κλέψουν λίγη από την λάμψη τους, για να αντλήσουν λίγη πρόσκαιρη δημοσιότητα.
Είναι αυτοί που στην περίοδο της Ολυμπιάδας (το μεσοδιάστημα των Ολυμπιακών Αγώνων) αντί να διευκολύνουν τις ζωές τους, επιλύοντας προβλήματα, είναι αυτοί που αδιαφορούν και τη δυσχεραίνουν.
Το λαϊκό φίλτρο, το αισθητήριο, το ένστικτο τις περισσότερες φορές είναι αλάνθαστο. Ο Θοδωρής Ιακωβίδης ξύπνησε με περίπου 3.000 followers στο Instagram και θα κοιμηθεί με πάνω 100.000!
Ξύπνησε, έχοντας βάλει ήδη επίλογο στην αθλητική του καριέρα και θα κοιμηθεί, κάνοντας όνειρα για το Παρίσι 2024.
Ξύπνησε νιώθοντας μόνος, αδικημένος και στερημένος. Θα κοιμηθεί πλούσιος, χορτάτος και πιο γεμάτος από ποτέ...
Αλήθεια, ακόμα πιστεύετε ότι ένα μετάλλιο κάνει την διαφορά;
